Lezerstest Kawasaki hybride-modellen
Hybride is dat wat? Tja, er is maar een manier om dat te ontdekken: zelf rijden. Dat deden we met MotoPlus-lezers Sanne van den Dikkenberg en Sebastiaan Hinfelaar, die Kawasaki’s eerste hybride-modellen, de Ninja 7 Hybrid en Z7 Hybrid, een dagje door een zomers Achterhoeks landschap stuurden. En aangezien je deze ‘strong hybrids’, laden middels een stekker hoeft niet, ook volledig elektrisch kunt rijden, konden we zelfs fluisterstil door het schilderachtige Bronckhorst, waar uitlaatgeluid nog wel eens een issue wil zijn.
Naam: Sanne van den Dikkenberg
Leeftijd: 28 jaar
Beroep: Research analist bestrijdingsmiddelen
Eigen motoren: Kawasaki Ninja 650 (2019) en Honda CBR600RR (2006)
Beoordeling: 3,5
De belofte van een 450cc-motor die zuiniger is dan een 250cc, maar wel met de acceleratiemogelijkheid van een 1.000cc-motor in de nieuwe Kawasaki Ninja 7 Hybrid was er eentje die ik graag zelf wilde uittesten. Op het eerste oog lijkt het een beetje een logge machine, zo vergeleken met mijn eigen Ninja 650, en dat komt dan vooral door de langere wielbasis en de bredere achterkant. Er moet immers ook een accu mee, dus daar moet je dan wel de ruimte voor hebben. Eenmaal opgestapt staan mijn linkervoet- en hand automatisch in positie, maar bij beiden is er niets meer dan lucht; de hybride heeft geen koppelingshendel en schakelpedaal, maar twee schakelknoppen links op het stuur. Samen met alle andere standaard knoppen, en die voor het instellen van de verschillende rijmodi en opties maakt dit het helaas wel een drukke bedoening op de linkerhelft van het stuur.
We starten de route in de Eco-Hybrid-modus, de zuinige modus, waarbij de motor op lage snelheden en in stilstand op de elektromotor is ingesteld en de benzinemotor het automatisch kan overnemen. Een gekke gewaarwording om de motor te starten en enkel ‘Ready’ te zien staan op het schermpje, klaar om te schakelen naar de eerste versnelling en weg te rijden. Het is even wennen met de gasrespons, die niet erg happig lijkt te zijn, en de motor ook niet gauw laat afremmen zodra je het gas dichtdraait. Maar na een paar minuten rijden was ik hier genoeg aan gewend. Het gemis van het reguliere schakelen was in het begin nog aanwezig, en bij het tot stilstand komen even compleet overweldigend. “Ik moet nog terugschakelen naar 1!”, denk ik en druk per ongeluk de claxon in (de dame in de auto voor me zal wel gedacht hebben…), maar dan schakelt de motor uit zichzelf met behulp van de ALPF-stand (Automatic Launch Position Finder) al terug naar 1. In de Eco-Hybrid-modus kan je trouwens zowel handmatig als automatisch schakelen, maar persoonlijk vond ik het automatische schakelpatroon wat agressief: de motor bereikte de zesde versnelling al met slechts 60 km/uur op de teller.
Niet veel later schakelen we over naar de Sport-Hybrid-modus, en al gauw is dat toch wel mijn favoriete rijmodus. In deze stand heb je de mogelijkheid de E-boost te activeren, en zodra dat kan druk ik die uitnodigende knop op de rechterhelft van het stuur dan ook eens in. We vliegen naar voren tot de motor hoog in zijn toeren komt, ik was overrompeld en vergat spontaan verder op te schakelen. Na nog een paar pogingen, ook vanuit lage versnellingen en snelheden, kan ik concluderen dat het wel een erg leuke optie met flink wat pit is, maar ik weet niet of ik het zelf na een tijdje nog zo vaak zou gebruiken.
Bij de fotolocatie aangekomen, moest de motor zo gemanoeuvreerd worden dat die, met mij erbij, mooi op de foto zou komen. Ondanks alle dimensies van de motor was dit een halve draai waarmee ik zo m’n AVB weer zou halen, maar helaas stond ik er toch nog niet helemaal goed voor en zorgde het losse grind en het gewicht van de motor ervoor dat ik geen kant meer op kon. Hier bood de Walk-modus de perfecte uitkomst. Eenmaal ingeschakeld kun je door normaal gas te geven rustig vooruit rijden, maar draai je de gashendel de andere kant op, dan gaat de motor rustig achteruit. Die modus zouden ze van mij op meer motoren mogen zetten!
De EV-modus, dus volledig elektrisch, laat de motor vrijwel geruisloos door het volgende dorp zoemen. Het automatisch schakelen is in deze modus nauwelijks merkbaar, en laat je wel heel relaxed het landschap doorkruisen. Ik vond het bijna jammer dat het bereik in deze modus maar zo’n 10 kilometer is, tot ik de motor weer terugzet in de Sport modus en het gebrul van de benzinemotor weer hoor….
Er zijn een aantal dingen die Kawasaki in mijn optiek nog zou kunnen verbeteren aan de hybride-modellen, maar al met vind ik de hybride-techniek van Kawasaki veelbelovend. Het zou in de toekomst denk ik ook absoluut niet misstaan bij modellen als de Versys. Zodra de mogelijkheid zich voordoet, raad ik het eenieder ook zeer aan om eens kennis te maken met deze hybride-techniek en zelf een oordeel te vellen.
Naam: Sebastiaan Hinfelaar
Leeftijd: 28 jaar
Beroep: Projectleider R&D
Eigen motor(en): Moto Guzzi V100 Mandello S
Beoordeling: 4 van 5 sterren
De avond voor de rit nam ik een moment om na te denken over wat ik van de volgende dag kon verwachten. Hoe goed zou het hybride-systeem functioneren op deze primeur? Zouden er kinderziektes zijn, en zou het rijplezier niet worden aangetast door het extra gewicht en een kleiner motorblok? Hoe zou een dag als motorjournalist zijn met deze innovatieve motor? Er was veel om naar uit te kijken, en gelukkig hadden we een hele dag om dit allemaal te ontdekken.
Bij de briefing met Kawasaki werd meteen duidelijk dat de Z7 Hybrid niet helemaal conventioneel is. Je kunt volledig elektrisch rijden tot 60 km/uur of de elektromotor gebruiken om de tweecilinder te ondersteunen voor een vlottere acceleratie. Hoewel de hybride-setup zich voornamelijk leent voor een fijne dagelijkse motor, was ik vooral benieuwd naar zijn gedrag buiten de stad en op de leukere wegen.
Het beloofde een warme dag te worden, dus hielden we de introductie kort en sprongen snel op de motor. De transmissie van de Z7 Hybrid is anders dan je gewend bent, met opties voor handmatig schakelen, automatisch en volledig elektrisch rijden. Handmatig schakelen doe je met de linker wijsvinger en duim, wat even wennen is. Ondanks af en toe trappelen en knijpen in loze lucht, went het systeem snel en schakelt het soepel. Ik miste de koppeling helemaal niet, al kan het soms druk zijn om met dezelfde hand zowel het knipperlicht als het terugschakelen te bedienen. Een voetpedaal voor het schakelen had ik persoonlijk prettiger gevonden. De automatische modus is minder sportief afgesteld, meer gericht op brandstofbesparing en schakelt daarom snel op. Dit zal voor dagelijkse ritjes perfect zijn, maar voor een leukere rit zou hij later mogen doorschakelen om zo meer van het vermogen te benutten. Volledig elektrisch rijden bewaar ik voor later; eerst wil ik de gecombineerde aandrijving op bochtigere wegen ervaren.
Deze hybride aandrijving is verrassend soepel. Het onderscheid tussen de elektromotor en de paralleltwin is nauwelijks merkbaar. Wanneer de brandstofmotor in toeren klimt, produceert hij nog steeds een aangenaam geluid. Op bochtige wegen blijkt de motor ondanks zijn hogere gewicht erg wendbaar en nodigt hij uit om strak door de bochten te sturen. Met de ondersteuning van de elektromotor voelt de Z7 Hybrid krachtiger dan een 450cc-motor. De ‘e-boost’-knop levert vijf seconden extra vermogen, wat de rijervaring nog verder versterkt. Deze extra kracht is niet altijd beschikbaar, afhankelijk van de batterijtemperatuur, maar ik heb tijdens de rit niet gemerkt dat deze limiteerde. Ik zou het prettig vinden als deze boost standaard actief is en het systeem zelf reguleert wanneer de batterij het niet meer aankan, wat waarschijnlijk alleen bij langdurig sportief rijden nodig is.
Na wat testen van de handeling komen we aan in een erg rustig plaatsje, waar de bewoners niet altijd staan te springen voor luide motoren die er doorheen rijden. Perfect moment om uit te testen hoe de elektrische modus werkt. In deze stand is er niet veel vermogen, waardoor hij een beetje voelt als elektrische brommer. In het dagelijks leven zou dit ideaal zijn voor de kilometers die je rijdt in de stad, zeker gezien de range zo een tiental kilometers is. Gelukkig als je verder wilt rijden zorgt de brandstofmotor voor een ruim bereik.
Mijn ervaring met de dag testrijden met de hybride-modellen van Kawasaki was zeer geslaagd. De motor weet zijn technologie te gebruiken om de rijervaring te verbeteren. Het hybride-systeem werkte zeer soepel en als dit de toekomst van motorrijden is, dan staat ons veel moois te wachten. De eerste hybride-motor is een genot om te rijden, al zou ik zelf wel een versie met iets meer vermogen willen. Helaas kon de Kawasaki-vertegenwoordiger niet verklappen of die al in ontwikkeling is….
