KTM Travel Berg- en Bochtentraining

Als geen ander merk weet KTM het begrip merkbeleving op waarde te schatten, de lifestyle- en accessoirescatalogi van de Oostenrijkse firma kennen qua kwantiteit en diversiteit bijvoorbeeld geen gelijke. Daar is in Nederland nu nog een extra dimensie aan toegevoegd: KTM Travel biedt – zoals de naam al doet vermoeden – sinds dit jaar reizen en trainingen aan haar klandizie aan. Uiteraard met een oranje tintje…

Vrijdagmiddag, half één: op exact de afgesproken tijd draai ik de parkeerplaats van Gasthaus ‘Bei Lonnen’ in het Duitse Ormont op. De hemel strakblauw gekleurd en op het terras zitten instructeur Chris Kusters en de deelnemers aan KTM’s eerste Berg- en Bochtentraining al aan een strammer max of tosti hawai. Een op het oog redelijk gemêleerd gezelschap – jong, oud, man en vrouw – met één grote gemeenschappelijke deler: ze rijden allen KTM. En ze zijn unaniem van mening dat hun berg- en bochtentechniek best wat fijnslijperij kan gebruiken. Daarvoor zijn ze bij KTM aan het goede adres. Sinds dit jaar biedt het Oostenrijkse merk onder de vlag KTM Travel namelijk diverse reizen en trainingen aan haar Nederlandse klandizie aan, waarvan deze Berg- en Bochtentraining in de wunderschöne Moezel-omgeving er één van is. Daarbij is de reisorganisatorische kracht in handen van Horizon Motor Reizen (www.horizonmotoreizen.nl), terwijl het cursusgedeelte van deze training door RINCC (Rijopleiding, -Instructie en Coaching, www.rincc.be) wordt verzorgd.
De aanrijroute richting de uitvalsbasis van dit trainingsweekend in Bremm, bij de befaamde bocht in de Moezel inderdaad, wordt door Chris Kusters aangewend om te kijken wat voor vlees ‘ie exact in de kuip heeft. In tegenstelling tot de verwachting zijn het namelijk zeker niet enkel beginnende rijders, die zichzelf willen klaarstomen voor het ‘grotere werk’, die aan het weekend deelnemen. De ervaring van de deelnemers verschilt behoorlijk en voor ‘onderwijs op maat’ is het wenselijk om rijders met redelijk vergelijkbaar rijniveau bij elkaar in één groep te hebben. Uiteraard…

Afijn, het woord onderwijs is gevallen, dat betekent dus ook een stukje theorie. “Het uiteindelijke doel van deze training is niet om sneller te kunnen rijden”, begint de goedlachse Chris zijn verhaal, “maar veiliger. Alleen zul je merken dat naarmate je de kijk- en rijtechnieken, die je de komende dagen zult leren, beter gaat beheersen, de snelheid ook vanzelf omhoog gaat.” Een win-win situatie zo lijkt het. Via een korte uitleg over de basisbeginselen van het motorrijden – positie op de weg (zien en gezien worden) en stuur-, bochten- en kijktechniek – werkt Chris toe naar het punt waarvoor iedereen hier zit: het goed (en dus veilig) rijden van een bocht. “En dat beslaat vier verschillende fases, die we de vier K’s noemen. De eerste staat voor kijken, ofwel het herkennen en verkennen van een bocht. Iemand enig idee waar de tweede K voor staat?” “Knallen!”, oppert Ruud, die zonder het te weten een sluiproute naar de vierde K heeft gepakt, die overigens niet voor knallen maar het meer subtiele krachtopbouw staat. De tweede K blijkt voor ‘klaar zijn’ te staan, de derde – minder verrassend – voor ‘kantelen’. “Misschien wel het belangrijkste aspect bij dit alles is je kijktechniek”, vervolgt Chris. “Je gaat waar je kijkt, kijk daarom waar je naar toe wilt. En dat is moeilijker dan je denkt. De mens is van nature niet gebouwd voor hoge snelheden, de gemiddelde persoon loopt maximaal een kilometer of twintig per uur, daarom kijken we instinctief altijd vlak voor ons. Op de motor is het echter juist zaak om zover mogelijk vooruit te kijken. Je moet jezelf dus dwingen om iets tegennatuurlijks te doen, dat kost tijd!”
Zaterdagochtend, rond een uurtje of negen rolt het gezelschap Bremm uit, om een kilometertje of tien verder gezamenlijk bij een strak geasfalteerde slinger het Oostenrijkse oranje op hun jiffy’s te zetten. Prima ezelsbruggetje die vier K’s, maar essentieel in het hele verhaal is uiteraard wel de timing van de verschillende fases. Te laat kijken, betekent immers ook te laat klaar zijn, kantelen en krachtopbouw. Wat weer leidt tot de vijfde K, die van klo… Maar zelfs wanneer je wel op tijd klaar bent, blijken de meningen met name over het juiste moment van kantelen en aansluitend krachtopbouw, ofwel het dieper in de bocht leggen van de motor wanneer het zicht door de bocht optimaal is, behoorlijk uiteen te lopen. De cursisten moeten in de bocht op dat punt gaan staan waar zij denken dat het kantelpunt zich bevindt. En niet verrassend, de snelle fractie staat nagenoeg midden in de bocht terwijl de meer behoudende rijders veel meer aan het eind ervan opzoeken. De waarheid licht in het midden? Niet helemaal, in dit geval toch meer aan het eind. Te vroeg insturen brengt je dicht tegen de as van de weg aan en de lokale rijders, van zowel auto’s, motoren als grotere voertuigen, beschouwen de middenstreep niet direct als einde van hun rijstrook en duiken er nogal eens overheen.

De ‘oortjes’ gaan in, zodat Chris Kusters tijdens het rijden van de routes de cursisten niet alleen kan monitoren, maar ook direct bijsturen. Het betere ‘rijles gevoel’ zeg maar, dat echter door iedereen als een meerwaarde wordt gezien. “In het begin zal ik nog veel praten, maar als het goed is, wordt dat gaandeweg deze dagen steeds minder”, klinkt het over de radio. Daaraan is niets gelogen. Als een wederkerend mantra galmen diverse aanwijzingen herhaaldelijk door de helmen, waarbij kennis en kunde niet zomaar hand in hand gaan. Ofwel, weten dat je iets moet veranderen, is wat anders dan het ook daadwerkelijk doen. “Ik hoor constant ‘buiten, buiten, buiten’ in mijn oor, maar voor mijn gevoel zit ik al akelig dicht bij de bermrand”, vat Hans het ’s avonds treffend samen. En ook het rijden met een gevoelsmatig hoog toerental en de wisselende positie op de weg is nog lang geen tweede natuur. Waar de meesten hebben geleerd dat je op tweederde van de rijbaan moet rijden, hamert Chris erop dat je positie dynamisch is. Zeker in een bergachtige omgeving, waar je niet kunt zien wat er vanachter een heuvel op je af komt. “Waarom dan star op tweederde blijven rijden en het jezelf onnodig moeilijk maken, pak gewoon de ruimte die je hebt. Tweederde is je uitgangspositie, maar die varieert afhankelijk van het zicht dat je hebt.” Klinkt logisch, maar ingesleten gewoonten breek je nu eenmaal wat minder snel af dan een doorgerot schuurtje.
Dag twee. Vandaag centraal: de haarspeldbocht. Voor de één de heilige graal van het motorrijden, voor de ander even aantrekkelijk als een midweekje Syrië. Wat kijktechniek betreft geldt hetzelfde als bij reguliere bochten, door de krappe radius en het daardoor lagere tempo vergt het echter net even een andere rijtechniek. Niet alleen de motor onder je wegduwen, maar in veel gevallen ook je snelheid controleren door gebruik van het achterremmetje. Het schaven aan de rijtechniek blijkt wat makkelijker aan te leren, alle deelnemers pakken het aardig snel op. Aansluitend staat er weer een kleine 250 kilometer aan stuurwegen op het programma. En naarmate de dag vordert neemt de frequentie van Chris’ aanwijzingen zienderogen af. Een eerste kleine overwinning voor de cursisten. “Het ging goed vandaag, iedereen heeft flinke stappen gezet”, klinkt het ’s avonds opgewekt. “Maar waak er wel voor dat je niet in oude patronen vervalt, dat gebeurt zonder dat je er erg in hebt.”

Maandagochtend: de strakblauwe lucht van de afgelopen dagen heeft plaats gemaakt voor een grijs, dreigend wolkendek. Gezamenlijk zal er naar de eerste koffiestop in Wershofen worden gereden, waar de wegen uiteen gaan. Een deel van de groep gaat naar huis, het andere maakt de route af naar de Bikers Ranch in Simmerath. Een mooie route, waar de deelnemers nog kleine, maar spectaculaire uitsmijter wacht in de vorm van een tergend smal landweggetje bezaaid met megakrappe haarspeldbochten. Vrijdag was de enige dame in het gezelschap nog vrij stellig: “Die sla ik dan wel over.” De transformatie die de Berg- en Bochtentraining bij alle deelnemers teweeg heeft gebracht, is bij Suzan echter onmiskenbaar het meest duidelijk zichtbaar. De licht onzekere tred van vrijdag heeft plaatsgemaakt voor een zelfverzekerde pas. De haarspelden worden probleem- en naadloos aan elkaar geritst en wanneer “Perfecte bocht!” door de helm galmt, lijkt ze zomaar een centimetertje of tien te groeien. Niet alleen het rijniveau heeft een flinke boost gehad, ook het vertrouwen. Misschien nog wel de grootste
Verdienste!