KTM Adventure Rally Idaho
Godvrezende mensen, gigantische vrachtwagens en ongerepte natuur op een schaal die je je in het oude Europa niet kunt voorstellen. Idaho in het noordwesten van de VS heeft prachtige dingen te bieden. Het was een buitenkansje dat KTM zijn ‘Adventure Rally’ daarheen verplaatste.
Idaho – een staat in het noordwesten van de Verenigde Staten – heeft een landschap dat wordt gedomineerd door de Rocky Mountains. Op een oppervlakte van ongeveer 216.000 vierkante kilometer – ruwweg vijf keer Nederland – wonen slechts 1,8 miljoen inwoners. Dat zijn, even geheel terzijde, allemaal fans van Jezus, de National Rifle Association (wapenlobby, red.) en dikke pick-ups met vierwielaandrijving. Zo’n beetje de helft van Idaho is bebost en bijna het hele noordelijke deel van de staat is aangewezen als nationaal park of als ‘Wilderness’. Dat staat dus onder speciale bescherming. Wat levert al die natuur en de geheel eigen geografie op? In Idaho zeggen vos, konijn en grizzly elkaar welterusten.
Het levert meer op: deze regio is een paradijs voor een vorm van motorrijden die je qua uitdagingen best heel serieus neemt: ‘Adventure riding’. Verwar dat alsjeblieft niet met zo maar wat rondtoeren op een dikke allroad. Stel je het volgende eens voor: een meerdaagse pittige crosscountry-rit over grindpaden, single trails en bergketens. Met alleen een rugzak, minimale bagage en een offroad navigatiesysteem op een multi-cilinder allroad. Wat in ons dichtbevolkte landje een aantrekkelijk, maar onmogelijk te realiseren plan lijkt, is de enige logische manier om je hier te verplaatsen. Het is dan ook geen toeval dat KTM hier een van de zeven Adventure Rally’s ter wereld organiseert. Naast Europa, Australië, Nieuw-Zeeland, Zuid-Afrika, Canada, de Verenigde Staten en China) kunnen liefhebbers hier aan de slag.
Ik zou er een nier voor geven om tot een van de tweehonderd gelukkigen te behoren – voornamelijk KTM Adventure-rijders – die hier drie dagen lang aan de start staan. Ze bevinden zich in het gezelschap van beroemdheden als Chris Birch. De winnaar van de Romaniacs en Dakar-deelnemer ‘degradeert’ in een promofilm een 890R tot een competitie-enduro.
Of wat te denken van Kevin Benavides? Een paar weken na zijn ‘optreden’ in Idaho wint hij voor de tweede keer Le Dakar. Alleen is de Adventure Rally geen race, maar een oranje familie-uitje met een latente neiging tot ravotten. De sfeer in het rennerskwartier is navenant ontspannen. Een opvallend groot aantal deelnemers komt uit Californië, Oregon en Montana, maar onder aan de streep zijn rijders uit alle landen vertegenwoordigd. Het doel is om een goede tijd te hebben met gelijkgestemden. Er is absoluut geen tekort aan zware apparatuur en uitrusting. De rijders – de verdeling mannen/vrouwen kun je ook zo wel raden – hebben hun geliefde oranje motoren, waarvan de meeste 790/890, 1090, 1190 en 1290 (Super-) Adventure meegenomen.
Enkele 690’s en sommige viertakt EXC’s zijn tot op de tanden opgewaardeerd. Hier verhogen rijders hun KTM in plaats van die te verlagen. 50/50-banden? Nee meneer. Hier gaat iedereen voor grof profiel anders kun je snel naar huis. Verder? Valbeugels, bagagesystemen, tanks, koplampen en navi-torens – alles wat de Powerparts Catalogus en de lokale KTM-dealers verkopen. Bij die laatste vinden we ook een jachtgeweer- en kettingzaaghouders.
s Ochtends vroeg, in de vrieskou, begint de magie: de benzinetanks vullen, de navigatiegegevens invoeren en vervolgens een van de drie uitgezette ‘lussen’ afleggen. Dat gebeurt op basis van rijvaardigheid, zelfvertrouwen en bereidheid om risico’s te nemen. Sommige Amerikaanse rijders kijken enigszins meewarig in de richting van onze groep Europese journalisten. We moeten bescheidenheid betrachten op de kleinste allroad van KTM; de 390 Adventure. Maar in tegenstelling tot wat vaak wordt gedacht, betekent ‘groter’ niet altijd ‘beter’. Dat de 390 niet voor een kleintje is vervaard wijst de harde praktijk al snel uit. Laten we het er op houden dat de 390 Adventure tegen een stootje kan. Onze gids Eric, een reusachtige kerel die zijn 1290 Super Adventure R laat ogen als een motortje, trapt zijn KTM in eerste versnelling en wij volgen. Nog geen dertig minuten later zijn de 44 pk sterke eencilinders – die bij aanvang minder dan 20 kilometer op de teller hadden staan helemaal in- en losgereden. Oh boy, wat gebeurt hier! We hebben onze gids dramatisch onderschat. Hij rijdt al jaren motorcross, komt uit de omgeving en dat bewijst hij met zijn snelheid. De collega’s van het schrijversgilde zijn ook opvallend snel. Al snel rijdt onze delegatie, belicht door de opkomende ochtendzon die zich een weg baant door de mist boven Cascade Lake, in de vijfde versnelling over de brandwegen. Het is opvallend dat de overgrote meerderheid van de andere rallydeelnemers hun kilometers even gewaagd en gejaagd afleggen. Ze weten hier hoe het moet! Geen wonder, gezien de lokale omstandigheden. Offroad-sporten, of het nou motorcross, enduro of adventure is, kunnen hier op een enorme populariteit rekenen. De mensen hier hebben er de nodige ruimte voor en huldigen het motto ‘leven en laten leven’.
Het programma schotelt ons zo vroeg al een absoluut hoogtepunt voor. We rijden een uur onafgebroken over een technisch uitdagende en landschappelijk gezien verbluffend mooie single-trail die over een bergrug loopt. Was het nou het ‘Eagles Nest’, de ‘Thunderbolt Mountain’ of de ‘He Devil’ die wij onder de wielen laten doorgaan? Gelukkig zijn de 390 Adventures uitgerust met stevige carterbescherming want de KTM’s krijgen het hier stevig voor de kiezen.
Het is opmerkelijk dat de deelnemers van een evenement van deze omvang volledig opgaan in deze omgeving. Je bent zelden alleen, maar de tweehonderd motoren verdwijnen in het landschap. Afgezien van de deelnemers aan de rally zijn hier eigenlijk maar een handjevol locals. Om de paar uur worden ze aangevuld met één of twee natuurminnende kampeerders. In plaats van zich te ergeren, zijn die duidelijk blij om weer een levend mens te zien.
Dag twee voert onze groep verder en verder het binnenland in. Het terrein blijft uitermate uitdagend voor allroads. Omdat iedereen tot één geheel is samengesmolten met de goedmoedige 390-klimgeit ontstaan er op de snelle verbindingsetappes de nodige schermutselingen. Het heeft al een paar dagen niet geregend en ons peloton doet veel stof opwaaien. Het zicht is navenant slecht. Zoals altijd wil iedereen desondanks toch laten zien wat hij kan. Toch vragen we ons af hoe lang deze glijbaan op twee wielen nog goed blijft gaan. Dat uitgerekend onze gids – na een meer dan bezienswaardige drift – als eerste zijn Adventure in de coulissen parkeert, is alleen goed voor de statistieken. Vallen hoort bij het spelletje hier. Sommige mensen volgen het voorbeeld van de gids, anderen zelfs meer dan eens. Dan is het een kwestie van opstaan, vuil afkloppen, de voorvork richten en doorgaan. Pas als je dit soort streken uithaalt leer je de robuustheid van een allroad kennen. Alle KTM’s – de 390’s daarbij uitdrukkelijk inbegrepen – beheersen dat goed.
Dat laatste durven we zo stellig te beweren omdat op dag drie de 390 door een stom toeval terecht komt in een omgeving die alleen geschikt is voor echte avonturenfietsen. Met een compleet krankzinnige manoeuvre halen Chris Birch en zijn begeleidende Kiwi-troep – allemaal compleet gestoord in de beste zin van het woord – ons in. In het tumult verlies ik onze gids en plots hang ik aan de staart van de professionele troep. Die staat natuurlijk net op het punt om met hun EXC’s echt ruw terrein in te gaan. “Dit is niet jouw route,” zegt Birch nog met een twijfelende blik op mijn 390. “We zijn hier alleen een beetje aan he dollen. Kom maar met ons mee als je wilt.” Zo’n uitnodiging laat niemand zich een tweede keer zeggen. De excursie met de Nieuw-Zeelanders is iets wat ik later vol trots nog aan mijn kleinkinderen vertel. Toch wordt ook in dat verhaal het geweldige Idaho de echte ster van de show. Heb jij er zin in? De data voor de Adventure Rally van 2024 worden begin januari bekendgemaakt. Let op; meestal is het evenement snel volgeboekt.
