JvB-Ducati
Motorontwerper Jens vom Brauck had last van wat opgekropte energie. En wat doe je dan? Simpel: je trekt je terug, je stript vervolgens een Ducati 900 Supersport en je laat je na verloop van tijd weer zien met de oogverblindende JvB-Ducati 900 Flat Red. De kunst van het weglaten is een van de belangrijkste visies van Jens vom Brauck. Een visie die hij op deze Ducati tot in de perfectie heeft uitgewerkt. Een fors blok in een zeer compacte motorfiets. Nederig, uitgestrekt, smal. Het is nauwelijks te geloven dat deze creatie ooit als een Supersport 900 in Bologna uit de fabriek rolde. Van dat model heeft de JvB-Ducati zijn technische genen: desmo-V2, vakwerkframe, upside-down-voorvork, swingarm, wielen, remmen. Al het andere is veranderd, verfijnd of compleet vervreemdt. De visionair Vom Brauck (www.jvb-moto.com) verstaat zijn vak, is enthousiast, zit vol hartstocht en energie en heeft met deze Ducati zijn meesterwerk afgeleverd. Soms moet je het onmogelijke wagen om het mogelijke te bereiken. De 35-jarige motorontwerper uit Köln, inmiddels ingehuurd door MZ, laat in de Flat Red de vormen voor zich spreken, ze verraden meteen hun functie. Zoals de naar de linkerkant verplaatste oliekoeler, die ondergebracht is in een schitterende behuizing. Of de matrode aluminium benzinetank, handgemaakt en tot op de millimeter nauwkeurig tussen de bovenste framebuizen ingepast. Alle door Vom Brauck gebruikte en gemaakte onderdelen lijken de ziel te strelen. Het geheim? Geen compromissen. Nooit. Zo is de designer wekenlang met engelengeduld bezig geweest met het maken van de opvallende vierkante koplampbehuizing. Carbonlaag over carbonlaag. Voor het oog verborgen blijven de uren werk die in het ‘schoonmaken’ van de Ducati zijn gestoken. Waar mogelijk heeft Vom Brauck kabels en sensoren weggewerkt. Niets mag het esthetische plaatje van metaal en carbon verstoren. Minder is meer. Je hoeft niet groot te wezen om een gigant te zijn. Plaatsnemend op het Spartaans gevoerde zitje begint mijn hart te bonzen. Mijn knieën worden nauwelijks uit elkaar gedrukt door de zeer compacte Flat Red en mijn achterste lijkt vlak boven het asfalt te hangen. Een vorm van vernedering die ik in dit geval graag onderga. Alleen de brede stuurhelften springen uit de smalle vormen van de Ducati en blikken door de aan de uiteinden geplaatste knipperlichten oneindig in de verte. Starten gaat verder dan een flauwe druk op de knop, het wordt gevierd. Contactslot en startknop, dat laatste letterlijk nemen, zijn beide verwerkt in de luchtfilterkast onder de tank. Kawoem! Een kakofonie van geluidsmoleculen voedt het uitlaatsysteem en stroomt onder het blok door een traan van edelstaal – de gemodificeerde collector van een Multistrada. Van hieruit gaat het recht omhoog door het V-vormige bochtenkunstwerk naar de beide hooggeplaatste Supertrapps. Die blaffen luidruchtig en ontketenen een waar geluidsinferno. Een paar centimeter onder de kin trakteert de op de tank geplaatste aluminium luchtinaat op een stimulerend staccato van aanzuiggeluid. In mijn hersenen lijken kleine kogeltjes gelukshormonen te exploderen. Dit is een rijervaring van buitengewone proporties. Vergelijkbaar met de kanonskogelvlucht van de Baron Von Münchhausen, maar in dit geval hoef ik geen hoed vast te houden. Achter me gaapt het lege niets: een meeverend carbon spatbord met geïntegreerd LED-achterlicht. De duopassagier heeft een prima plek – thuis op de bank…. Even goed vasthouden, de ongeveer 80 pk sterke V-twin hangt hongerig aan het gas en katapulteert de slechts 165 kilo wegende energiebundel overtuigend vooruit. Minder massa, meer rijplezier. Een prettige bijkomstigheid is dat de Pirelli Dragon Supercorsa’s echte plakkers zijn. De standaard voorvork heeft weinig moeite met slecht wegdek, terwijl de ingekorte Öhlins achterschokdemper aan de harde kant is. Niet alleen het design is direct en puur, ook het insturen is van hetzelfde laken een pak. De Flat Red is heerlijk wendbaar en lijkt zich bijna vast te zuigen in de krappe en wijde bochten. Alleen met keren op de weg heeft de JvB-Ducati wat moeite, want hij heeft de draaicirkel van een middelgrote vrachtwagen. Bij iedere remactie bijten de vierzuiger Brembo´s in het voorwiel zich met een ongekend enthousiasme vast in de imposante 320mm/schijven. De rem vergt nogal wat handkracht, maar dat past eigenlijk prima bij het pezige concept van de Flat Red. Wachtend voor een stoplicht kruipt de hitte van de achterste cilinder door mijn leren kleding naar mijn achterste. De Ducati staat met een luide, diepbruine roffel stationair te draaien. Naast me pruttelt een XT660, een zwangere walvis vergeleken met de Flat Red. Groen! In het oog van een wervelwind verandert de waarneming. De wereld is groot, de motor onder me laag en roekeloos. Gestript en bezield, geeft de JvB-Ducati een gevoel van onkwetsbaarheid. Dit rijdende monument is tot op de ziel gestript. Meer valt er niet van af te halen. Het klopt, minder is meer. Elegant en energiek. Staal, aluminium en carbon in een perfecte synthese. De uitlaatbochten benadrukken het V-twin-concept van het blok. Door de aluminium inlaat op de tank wordt echt lucht aangezogen. Een mooiere behuizing voor een oliekoeler hebben wij nog niet gezien. De ultralage JvB-Ducati reikt nog niet tot navelhoogte.
