Interview Silvano Galbusera
Er ging een heuse ‘shock wave’ door de MotoGP-wereld toen Valentino Rossi vorig jaar tijdens de laatste Grand Prix in Valencia vertelde dat het zijn laatste race met Jeremy Burgess als crewchief was. Veel haast om een opvolger te zoeken, had hij niet, vertelde Rossi nog. Een dag na de race kwam de bevestiging dat Silvano Galbusera in 2014 Rossi’s nieuwe technische steun en toeverlaat zou zijn. Toen Galbusera benaderd werd, dacht hij aan geintje. “Maar het was bloedserieus.”
De schok die Rossi veroorzaakte een dag voor aanvang van de trainingen voor de slotrace van 2013 was begrijpelijk. Het was immers Jerry Burgess geweest die de jonge Italiaan in 2000 had geïntroduceerd in de 500 cc-klasse. Al heel snel bleek dat er sprake was van een geweldige klik tussen de man die met de wereldkampioenen Mick Doohan, Wayne Gardner en Freddie Spencer had gewerkt en het jonge leergierige natuurtalent uit Italië. Op de Honda NSR500 won de combinatie Rossi-Burgess de titel in 2001 en daarna volgden nog zes kampioenschappen in de MotoGP – op Honda én op Yamaha. Na twee zeer moeizame seizoenen bij Ducati, waarin niet alleen Rossi maar ook Burgess nooit zijn draai leek te vinden bij de fabriek uit Bologna, keerden de twee terug naar Yamaha. Rossi won de Dutch TT, stond zes keer op het podium maar werd ook acht keer vierde. Niet goed genoeg, vond de nog zeer eerzuchtige negenvoudig wereldkampioen. Hij wilde werken met die crewchief die hem in 2010 in Misano en daarna in Brno had bijgestaan toen hij na zijn beenbreuk in Mugello op een Yamaha R1-Superbike stapte om zijn eigen gezondheidstoestand te testen. Die vriendelijke en rustige Silvano Galbusera moest zijn nieuwe vertrouwensman worden, vond Rossi. Voor de ‘wens-chef’ kwam de uitnodiging volledig onverwacht. “De eerste keer dat ik Valentino meemaakte was in Misano. Hij reed maar een rondje of vijf zes”, vertelt Galbusera in de Yamaha-hospitality. “In Brno was het een wat serieuzere test van een uur of drie, vier. Voor mij was het al heel snel duidelijk waarom hij de kampioen was. Hij was ongelooflijk professioneel. Toen hij in Brno aankwam, wist hij alles over de R1: de tijden in Brno, de winnaars, welke banden ze hadden gebruikt, hoe de settings van de elektronica waren… Hij gaf ons wat aanwijzingen na zijn test en het was niet zo dat de settings van onze rijders Toseland en Crutchlow toen meteen werden veranderd, maar er waren toch wat dingetjes verfijnd. We begrepen heel goed hoe getalenteerd hij was. Zijn commentaar was erg belangrijk en heel helder. Ik had nog nooit met zo’n rijder gewerkt.”
Galbusera begint te glimlachen. “Op dat moment was het voor mij een droom om met hem te werken, want de MotoGP was een andere wereld. We maakten geintjes over het idee dat hij na zijn carrière in de MotoGP misschien WK Superbike kon gaan rijden. Misschien dat hij dan nog eens wereldkampioen kon worden en dat we nog eens de mogelijkheid zouden krijgen om samen te werken. Maar samenwerken in de MotoGP, dat was niet iets waar ik over nadacht.”
Al jaren was Galbusera een zeer gewaardeerde crewchief die niet snel op de voorgrond trad. Hij begon in 1979 bij Gilera, waar hij veertien jaar werkte voor zowel de wegrace-afdeling als voor de off road-sector. In 1994 begeleidde de Italiaan bij Cagiva John Kocinski naar de derde plaats in het 500 cc-wereldkampioenschap waarna hij vertrok naar Yamaha. Als crewchief en ’technical manager’ werkte Galbusera in het WK Supersport met onder meer Jurgen van den Goorbergh en in het WK Superbike met mannen als Troy Corser, Nori Haga, Cal Crutchlow en Ben Spies. In 2011 was hij het aanspreekpunt van Marco Melandri met wie Galbusera naar BMW toen Yamaha zich terugtrok. Toen ook bij BMW de deur op slot ging, moest Galbusera zich beraden over zijn toekomst. En toen kwam een telefoontje met een oude bekende: Massimo ‘Maio’ Meregalli, de ’team director’ van het Yamaha MotoGP-fabrieksteam. Over het exacte moment van het telefoontje houdt Galbusera zich op de vlakte. “Maio belde me voor het eind van het seizoen en hij vroeg me om te wachten met het nemen van beslissingen over mijn toekomst. Ik wist niet waarom, maar ik kon nog wel even wachten. Toen zei hij dat Valentino met me wilde werken. Dat was voor mij een onvoorstelbaar voorstel. Ik vroeg of hij een geintje maakte, want we zijn vrienden en we kennen elkaar goed. Maar hij was bloedserieus. We hebben kort gepraat en daarna heeft hij een gesprek geregeld met Valentino. Dat maakte het makkelijker.”
