Interview Rick Nieman
Eind mei presenteerde Rick Nieman voor de laatste keer de avonduitzending van het RTL Nieuws. De 49-jarige presentator, bijna twintig jaar de vertrouwde ‘nieuws-anchor’ bij RTL, wil zich richten op andere projecten. Projecten bijvoorbeeld als de roadnovel ‘Altijd Viareggio’, die onlangs van zijn hand verscheen en waarin motorrijden de rode draad is. Maar ook voor motorrijden zelf moet weer meer tijd komen, want vindt Nieman: “Onderweg zijn op twee wielen is verslavend lekker!”
“Ben je ooit vanuit Biarritz Spanje binnen gereden en dan loodrecht naar beneden? Man, dat is zo fantastisch mooi. Geweldige wegen met heerlijk asfalt ook.” Rick Nieman is een reislustig type, altijd geweest ook en kent zijn pappenheimers als het op mooie stuurweggetjes aankomt. Hij doorkruiste haast heel Europa op twee wielen, samen met vrienden of met zijn vrouw, oud-nieuwslezeres Sacha de Boer, op de duoplek van zijn Moto Guzzi California. Van Engeland tot Kroatië en van Zweden en Polen tot aan Spanje en Portugal en alles wat er tussen ligt, rolde al eens onder de wielen van zijn Italiaan door. “Het reizen, het onderweg zijn vind ik heerlijk. En dat kan trouwens ook gewoon in Nederland zijn hoor. Mooie plekjes genoeg. Sacha en ik hebben een buitenhuisje in de buurt van Ommen en afgelopen week ben ik weer eens over de Holterberg gereden…en nog eens en nog eens. Zo’n lekker weggetje, nog geen vijftien kilometer lang maar toch. Dat is toch de charme van motorrijden. Gewoon wat kleine weggetjes nemen en maar kijken waar je uitkomt. Ik heb ook geen navigatiesysteem. Sascha zit achterop met een Michelinkaart in een plasticje en dan roept ze wel een keer ´Hier links, dat weggetje´. Mooi is dat, hoe kleiner de weggetjes, hoe beter. En dan maximaal 350 kilometer op een dag, da´s prima. Twee koffertjes mee en daar weet ze dan ´s avonds toch steeds weer iets verrassends uit te toveren. Kunnen we nog in een net restaurant gaan eten ook.”
Het motorrijden kreeg begin jaren negentig vat op Nieman, die niet bepaald uit een motormilieu afkomstig was en het dus zonder de bekende paplepel moest doen. “Ik was echt zo’n bal uit Amsterdam-Zuid, Buitenveldert en had niets met motoren. In mijn familie reed ook helemaal niemand motor, alleen een paar vrienden van me. Die haalden me over om eens een proefles te nemen en sindsdien ben ik verkocht. Ik heb tien jaar lang heel fanatiek met die kerels gereden, maar dan komen er op een gegeven moment kinderen en wordt het allemaal wat minder. Jammer, maar je moet ook niet geforceerd blijven proberen om je jeugd na te doen. Maar we hebben wel onze jaarlijkse rit naar Viareggio er in gehouden.”
Die rit naar de bekende Italiaanse badplaats vormt de basis onder Niemans onlangs verschenen roman ‘Altijd Viareggio’, wat het geheel een autobiografisch tintje geeft. “Niet alles wat er in staat is autobiografisch hoor, maar het clubje vrienden wel. Dat zijn mijn vrienden van twintig jaar geleden. Tien jaar terug heb ik de eerste aanzet voor het boek geschreven, maar heb ik het weer op de plank gelegd, omdat ik eerst wat journalistieke boeken wilde schrijven. Afgelopen jaar werd een van die vrienden vijftig en heb ik het weer van stal gehaald en afgerond. Ik heb voor die gelegenheid tien exemplaren laten drukken, compleet met cover en al. Sacha heeft daar de foto voor gemaakt. Die gasten vonden het geweldig en dat was eigenlijk het sein om er wat meer mee te doen. Dus ben ik naar mijn uitgever gestapt om er een echt boek van te maken. Best veel werk, want in feite had ik niet meer dan een stapel anekdotes achter elkaar geplakt, wat namen veranderd en het laten drukken. Maar een boek moet heldere personages hebben, die een bepaalde ontwikkeling doormaken en er moet een sluitende plot zijn. Als er op pagina 18 iets gebeurt, moet het bij wijze van spreken op pagina 100 consequenties hebben. Dat is best een pittige klus en ik heb ook wel eens op het punt gestaan om mijn laptop door de kamer te gooien, maar schrijven is uiteindelijk toch een heel leuk proces. Het is haast ambachtelijk werk, iets waar je aan moet schaven en schuren. Bovendien is het heel tastbaar. Over tien jaar kun je het zo uit de kast pakken, met televisiewerk ligt dat toch een beetje anders.
Belangrijk voor Nieman was met name dat het aspect motorrijden in het boek geloofwaardig over moest komen. “Die lol in motorrijden moest er wel een beetje vanaf spatten, pretentieloos wat lol trappen en bochtjes pakken. Ik heb gelukkig van meerdere motorrijders gehoord dat ze het heel herkenbaar vonden. Ook mooi was dat iemand als Humberto Tan, waar ik een tijdje terug te gast was, na het lezen van het boek weer zin kreeg om te gaan motorrijden. Als dat het effect is wat het boek heeft, dan zou dat heel fijn zijn.”
Italië is een van de favoriete motorbestemmingen van Nieman en gecombineerd met een Guzzi levert dat prachtige anekdotes op. “Ik denk dat ik inmiddels een keer of vijftien met de motor naar Italië ben geweest. Uiteraard naar de Guzzi-fabriek in Mandello. Die was helaas gesloten toen we er op een maandag langskwamen, zul je altijd zien. Maar ik spreek twintig woorden Italiaans, dus na een beetje lullen ging de poort open en konden we naar binnen. We mochten gewoon rondkijken en als we iets wilden weten, moesten we maar een gil geven. Fantastisch toch? Maar een van de meest bizarre ervaringen had ik toen de versnellingsbak van mijn eerste California niet meer uit de tweede versnelling wilde. Kwam ik in Piacenza bij zo’n stiefbeen-en-zoon-achtige garage terecht met Guzzi-grasmaaiers en allemaal spul uit de jaren 40 en 50. Ik vroeg die garagehouder nog of het een ernstig probleem was. ‘Neuh, kom morgen maar terug’, zei hij. Dus de volgende dag bij een vriend achterop met twee zijkoffers onder de arm weer die kant op, hing er alleen nog maar een frame. Het hele motorblok was uit elkaar gehaald. Wat was er aan de hand? Er was een of ander veertje van de versnellingsbak kapot, een ding van destijds 2,50 gulden, maar het zat midden in het blok. Typisch Italiaans. Maar daarna reed ‘ie lekkerder dan ooit, want ze hadden meteen maar alles vervangen wat nodig was, geweldig!”
Dat pretentieloze, behulpzame gedrag onder motorrijders is iets dat Nieman enorm aanspreekt en wat hij een jaar of tien terug in optima forma meemaakte op een plek waar je het misschien het minst zou verwachten: het driesterrenrestaurant van de Franse topkok Paul Bocuse in het Franse Lyon. “Ik was met een vriend onderweg en we werden door andere vrienden die iets te vieren hadden uitgenodigd om daar te lunchen. Het was klotenweer, dus we hadden snel nog even een nette spijkerbroek en een shirtje gehaald om droge kleren te hebben. Komen we daar aan, zegt zo’n jongen met liftboy-pakje dat we er niet met de motor mogen parkeren. We waren verbolgen, een chique restaurant en we hadden gereserveerd. ‘Komt u maar mee’, zei die jongen. We moesten van de hoofdparkeerplaats af en kwamen via een poort bij de hoofdingang terecht. ‘Zet u er maar een links en een rechts van de ingang’, zegt die jongen, ‘daar staan ze goed’. Het was net een erehaag, maar het mooiste kwam toen we nog druipend van de regen binnenkwamen. Of we ons even om konden kleden, vroeg ik aan de gastheer. ‘Pourquoi?’, antwoordde hij, ‘u heeft toch gereserveerd? U bent van harte welkom. De chef is zelf een gepassioneerd motorrijder en heeft ons geïnstrueerd om motorrijders met extra egards te ontvangen. We behandelen iedereen met egards, maar motorrijders met extra egards.’ Prachtig!”
Nu Nieman is gestopt met zijn werkzaamheden als presentator van RTL Nieuws is er weer ruimte voor andere dingen, waaronder uiteraard motorrijden. “Ik barst van de plannen, maar er is nog niets concreet. Iets met reizen en journalistiek, maar die molens draaien langzaam. Wat wel zeker is dat Sacha en ik volgend jaar drie maanden naar Chicago gaan, waar ik ooit heb gestudeerd. Een van de dingen die ik daar wil gaan doen, is motorrijden. Dat heb ik nog nooit gedaan in Amerika. Route 66 is natuurlijk heel afgezaagd, maar als je er bent ga je het waarschijnlijk toch doen. Maar ik voel meer voor de Natchez Trace Parkway, die begint in Natchez, Mississippi en loopt door tot Nashville, Tennessee. Drie staten en dik 750 kilometer super strak asfalt zonder stoplichten en stoptekens. Ik ben er vorig jaar geweest en wil hem nu met de motor rijden. Liefst met een Guzzi, maar die zullen ze er wel niet verhuren, dus het zal wel een Harley worden. En laatst kreeg ik nog een mailtje van een Nederlander die met zijn Moto Guzzi door Zuid-Amerika trekt, dat lijkt me ook geweldig om nog eens te doen. Een beetje zoals die film over Che Guevara, The Motorcycle Diaries, dat gevoel kreeg ik er van.” Of er na zo’n trip dan nog een motorboek in de pijplijn zit? “Misschien wel, alhoewel het geen trucje moet worden. Het moet wel echt zijn.”
ALTIJD VIAREGGIO – RICK NIEMAN
Onlangs verscheen van Rick Nieman de roman ‘Altijd Viareggio’ (ISBN 978 90 446 2773 2), een geestige en ontroerende roadnovel over een groep boezemvrienden die jaarlijks een motortrip naar het Italiaanse Viareggio maken. Ooit was het een zorgeloos avontuur, maar het is meer en meer verworden tot een ontsnapping. Een week zonder vrouwen, kinderen en collega’s, waarin de mannen zich moderne cowboys wanen en alles lijkt zoals het vroeger was. Maar dat is het niet. Vriendschappen zijn net motoren: als je ze niet onderhoudt, roesten ze. ‘Altijd Viareggio’ racet langs en vrijheid en vergankelijkheid naar een fatale climax. ‘Altijd Viareggio’ ligt voor € 17,95 bij de boekhandel.
