Interview Moto2-coureur Shoya Tomizawa

Het levensverhaal van Shoya Tomizawa lijkt op dat van veel Japanse GP-coureurs. Opgroeien en groot worden in de sterk bezette Japanse minibike-kampioenschappen, doorstromen naar de 125 en 250 cc-klassen en dan hopen dat je opgepikt wordt door een GP-team. Tomizawa viel op met een wild card-optreden tijdens de Japanse 250 cc-GP in 2008. Vorig jaar crashte hij vooral, dit jaar is hij de grote verrassing in de nieuwe Moto2-klasse. Zijn levensverhaal mag dan stereotiep in de oren klinken, Shoya Tomizawa is geen dertien in een dozijn-Japanner. De 19-jarige coureur is vriendelijk, spreekt redelijk goed Engels en is bovendien lang niet zo terughoudend als veel van zijn landgenoten. Hij praat voluit en vrijuit en is niet bang om te vertellen waar zijn pad naar toe moet leiden, stellig, zonder voorbehoud, zonder dromerige blik. “Naar de MotoGP.” Samen met twee jongere broers, zijn ouders en een opa en oma groeide Tomizawa op in één huis in het Japanse Chiba, ruim 30 kilometer onder Tokio. Zijn vader reed geen motor, maar was een gepassioneerd volger van de sport, weet Tomizawa. “Hij was een groot fan van Wayne Gardner, Kenny Roberts, Wayne Rainey, Freddie Spencer. En vooral van HRC”, vertelt Tomizawa. Zijn eigen fascinatie voor motoren ontstond al op zijn derde jaar. “Ik zag toen in een blad een foto van een minibike en ik heb maanden gezeurd naar mijn ouders dat ik dat ook wilde. Tot huilens toe. Uiteindelijk zeiden ze ‘ja’ en mijn vader heeft me daarna altijd geholpen. De tweede keer dat ik op die minibike knalde ik tegen een muur, maar ik wilde niet opgeven. Op m’n vierde schreef mijn vader me in voor m’n eerste race. Maar ze hadden me niet verteld wat die zwart wit geblokte vlag betekende en ik reed na de finish nog twee ronden door tot ze me van de baan haalden. Ik vond het geweldig.”De prefectuur Chiba had al grote talenten gekend, want ook coureurs als Tetsuya Harada, Shinya Nakano, Youichi Ui en huidig MotoGP-coureur Hiro Aoyama zijn afkomstig uit die regio. Youichi Ui speelde een belangrijke rol in Tomizawa’s prille carrière. Inmiddels tweevoudig pocketbike-kampioen van Noord-Chiba, bezocht Tomizawa samen met zijn vader als 7-jarige de GP van Motegi. “Youichi was een vriend van een vriend van mijn vader. Ik heb die dag vooral op hem gelet en op de 125 cc-race. Maar je had toen ook sterke Japanse rijders als Kazuto Sakata, Tomomi Manako en natuurlijk Nobby Ueda. Dat wilde ik ook. Ik wilde daar gewoon zo snel mogelijk bij horen. Maar ik moest natuurlijk nog naar school en ik hield niet van school. Ik houd niet van ‘moeten’.”Tomizawa scherpte zijn pocketbike-kwaliteiten aan met de hulp van een mentor die hij tegenkwam op de circuits. “Toen ik een jaar of twaalf was, leerde hij me vechten op het circuits, maar hij heeft me ook de wereld buiten het circuit laten zien. Hij nam me ook mee naar het museum en naar de bioscoop. Ik heb van hem veel geleerd over racementaliteit. In Japan is het niveau in de pocketbike-kampioenschappen heel hoog en je vecht tegen zo’n dertig, 35 andere rijders. Ik ben vaak gevallen, maar ik heb nooit gedacht om er mee te stoppen.”Na acht titels in verschillende pocketbike en minibike-kampioenschappen debuteerde Tomizawa in 2005 in de 125 cc-klasse. Een jaar later werd hij als 15-jarige vice-kampioen in het Japanse “All Open”-kampioenschap en maakte bovendien als wild card-rijder zijn GP-debuut in Motegi. De Japanse 125 cc-titel miste hij het daaropvolgende jaar door twee crashes, maar in 2008 stroomde hij moeiteloos door naar de kwartliters. Talent Tomizawa werd op een fabrieks-Honda RS250-W tweede in de titelstrijd en trok dankzij een veertiende plaats in de GP van Motegi de aandacht van Gilles Bigot. De ervaren Fransman begeleidde in 1999 Alex Crivillé naar de 500 cc-wereldtitel en werkte ook onder meer met Alex Barros en Norick Abe. “Ik wilde al naar Europa toen ik 15 was”, zegt Tomizawa. “Toen kreeg ik de kans nog niet, na de Grand Prix van Motegi wel. Gilles kwam na de race bij en sprak met het team. Daarna was het snel rond en kon ik full time de GP’s in met het Franse CIP Team. Het eerste jaar was erg moeilijk, ook omdat ik niet hetzelfde materiaal had als in het Japanse kampioenschap. Daar reed ik met een fabrieksmachine, vorig jaar met een RS met HRC-kit. Ik ben vaak gecrasht, vooral omdat ik altijd het maximale wilde.”Een zeventiende plaats in de WK-eindstand, met tiende plaatsen in Motegi en Valencia als hoogtepunten en niet minder dan vijf racecrashes als dieptepunten, oogden op het eerste gezicht weinig hoopgevend. “Aan het begin van het jaar had ik mezelf als doel gesteld om in de top 9 te finishen. Dat was heel moeilijk, moeilijker dan ik van tevoren had gedacht. Ik had de circuits op de Play Station al wel geleerd, maar ik kende ze eigenlijk alleen van het papier en de computer. Ik liep op elk circuit een rondje, soms met Tomoyoshi Koyama, Mike Dimeglio en Alexis Masbou. In de race was ik vaak wel snel, maar dan kon ik toch niet volgen. Soms was ik dom en dan crashte ik. In Barcelona reed ik een heel goede wedstrijd, maar ging de motor kapot. Dat kan gebeuren.”Het gestelde doel mocht Tomizawa dan niet gehaald hebben, het CIP Team wilde ondanks beperkte financiële armslag graag verder met de coureur verder in de Moto2. De Zwitserse constructeur Eskil Suter toonde zich onder de indruk van Tomizawa’s analytisch vermogen en zijn intelligentie. De rustige maar ambitieuze Japanner voelde zich prettig, thuis bij teameigenaar Alain Bronec. De Fransman, zelf een vooral nationaal redelijk succesvol 125 en 250 cc-coureur, wijdde de toen pas 18-jarige Tomizawa in in de Europese levenswijze, ver weg van familie en vrienden. “Ik heb me geen moment eenzaam gevoeld”, zegt Tomizawa beslist. “Mijn moeder is vorig jaar bij de wedstrijden in Misano en Valencia geweest, mijn vader heeft een hekel aan vliegen. Zelf ben ik een keer of drie, vier terug geweest naar Japan in verband met mijn visum. Maar ik mis hier helemaal niets en ik ben erg goed opgevangen en geholpen door mijn team (met ex-125 cc-coureur Max Sabbatani als begeleider, FW). Gilles heeft al veel te maken gehad met Japanners en hij voelt mij ook goed aan. Hij spreekt ook een beetje Japans, maar we communiceren vooral in het Engels. Dat had ik op school al een beetje geleerd en nu probeer ik bij te leren. Ik vind het leven hier fantastisch. We zijn bijvoorbeeld samen naar Suter geweest in Zwitserland en daar hebben een echte Zwitserse fondue meegemaakt. Geweldig!”De Moto2-klasse betekende ook voor Tomizawa een nieuw begin. Tijdens de wintertesten bleek de Japanner verrassend snel, hoewel hij nooit eerder met een viertakt-machine had gereden. “Dat was inderdaad helemaal nieuw voor me. Maar de 250 cc-klasse verdween en ik wilde ook wel verder. Toen ik in 2009 naar Europa kwam, hebben we het ook al over de Moto2 gesproken. Ik wist niet of na zoveel jaren op een tweetakt een viertakt me wel zou liggen. Bij de eerste test in Jerez reden we met een CBR600-blok en het gevoel dat die viertakt me gaf vond ik erg leuk. Het vermogen was goed en het motorkarakter vond ik interessant. In het begin moest ik wel leren om te gaan met de motorrem bij het terugschakelen. Ik voelde me over het geheel wel op m’n gemak, zonder dat ik echt wist waar ik zou staan.”Dat bleek tijdens de openings-GP in Qatar. Tomizawa trainde als negende en vertrok vanaf de derde startrij voor een zeer bijzondere allereerste Moto2-GP. In de eerste ronde kwam hij als vijfde voorbij start-finish en werkte zich vervolgens gestaag naar voren. Vijf ronden later zette hij de ervaren Alex Debon en Toni Elias aan de kant en zorgde voor een sensatie door de eerste plaats tot het einde vast te houden, ruim 4,5 seconden voor Debon. Op het podium prikten de tranen toen het Japanse volkslied klonk. “Het was ook voor mij een grote verrassing dat ik in Qatar kon winnen”, geeft Tomizawa toe. “Ik voelde wel dat ik met de kop mee kon en als het voor mij fout zou gaan, moest ik profiteren. Ik had er niet zo veel moeite mee om rustig te blijven, maar het was wel een lange race. Na de race heb ik meteen naar huis gebeld. Mijn vader kon niet geloven wat hij op tv gezien had.”In Jerez zorgde Tomizawa voor een enorme puinhoop toen hij vroeg in de race crashte en acht andere rijders over zijn olie onderuit gingen. Zijn team monteerde razendsnel een nieuw carterdeksel en remhendel en stuurde de coureur naar de herstart. Ook in Spanje handhaafde Tomizawa zich in de kop, maar Toni Elias was wel 0,2 sneller. “Hij is erg snel en heeft ook veel viertakt-ervaring”, zegt Tomizawa over de Spanjaard. “Maar ook (de als derde gefinishte) Tom Lühti reed goed.” Zijn leidende positie in het WK verloor de Japanner echter in Le Mans. In de trainingen kwam hij al moeilijk op gang en in de race ging hij samen met Mattia Pasini onderuit. Nog steeds staat Tomizawa met een tweede plaats in de kop van het klassement, in een onvoorspelbare klasse die voor veel tumult en crashes zorgt. “Voor mij is het niet zoveel anders dan wat ik mijn hele carrière heb gedaan”, blijft Tomizawa koel. “Bij de pocketbikes reden we ook met 35 tegen elkaar, dus ik herken dit wel. Dit is ook waar ik naar toe heb gewerkt. Maar de Moto2 is niet mijn einddoel. Ik wil naar de MotoGP. Over twee, drie, misschien vier jaar. Ik ben nog jong, ik heb de tijd. Maar dat is waar ik wil uitkomen.”Streamers“Ze hadden me niet verteld wat die zwart wit geblokte vlag betekende. Na de finish reed ik nog twee ronden door tot ze me van de baan haalden”“Na de race in Qatar heb ik meteen naar huis gebeld. Mijn vader kon niet geloven wat hij op tv gezien had”BijschriftenShoya Tomizawa werd na vorig jaar maar door weinig mensen genoemd als een toekomstig racewinnaar in de Moto2. Maar al in de eerste race in Qatar was hij de snelste. Tweede_paginaOp de Suter MMX is de 19-jarige Tomizawa verrassend snel. Hij staat momenteel tweede in het WK. Bigot_shoyaDe ervaren Gilles Bigot legde in 2008 het eerste contact met Tomizawa. Het onderling respect is groot. Actie – keine unterschrift