Interview Korky Ballington
In de pitstraat van het circuit van Francorchamps loopt een tengere onopvallende man.Ongestoord. Grijs haar, grijs snorretje. Dan wordt uit een van de pitboxen een KawasakiKR500 gerold en hij buigt zich er overheen voor de foto. Binnen een minuut staan er tientallen mensen om hem heen. Dertig jaar na zijn eerste wereldtitels is Kork Ballington nog lang niet vergeten.Een enkel grammetje vet,wat rimpels en die grijze haren verraden datKork Ballington inmiddels 57 is. Nog één dingverschilt met de Kawasaki-topper van toen: dekarakteristieke gigantische bril die zijn helmviziervulde, is verdwenen. De interesse van defans van weleer doet Ballington zichtbaar goed.“Prachtig toch, dat al die mensen je na zo langnog niet zijn vergeten”, glundert hij.Van het Zuid-Afrikaanse trio Jon Ekerold-AlanNorth-Kork Ballington dat in de tweede helftvan de jaren zeventig naam maakt in Europa,blijkt Ballington uiteindelijk de meeste succesvolle.Hij wint vier wereldtitels in de 250 en 350cc-klassen en behoort ook mede dankzij zijn 31GP-zeges tot de top vijftien van GP-winnaarsaller tijden. Ballington vormt samen met zijn vijfjaar oudere broer Dozey een ijzersterke tweeeenheiddie precies dertig jaar geleden Kawasaki’seerste wereldkampioenschappen in de250 en 350 verovert. Een jaar later prolongeertBallington zijn titels. Hij rijdt zijn laatste GP in1982 en sinds tien jaar woont hij met vrouwBronwyn en twee zonen in Australië. Samenmet zijn oudste zoon runt hij er een ijzerwarenwinkel. “Het gaat ons heel goed.” GP’s bezoekendoet hij nog maar zelden. “Vorig jaar was ik opPhillip Island, kletste wat met wat ouwe maten,maar na een dagje had ik het wel gezien. Weetje, ik zal niet zeggen dat het vroeger allemaalbeter was, maar vandaag de dag is het allemaalbusiness. En ze hebben de ziel uit een aantalcircuits gerukt. Jammer.”Ballington schudt niet met veel aplomb de enena de andere anekdote uit zijn mouw, maarpraat uitgebalanceerd – zoals hij ook racete.Zijn stem is zacht, hij vertelt zijn verhaal opmet onderkoelde humor, bescheiden maar zeerzelfverzekerd als een stille kracht. “Ik heb nooithet gevoel gehad dat ik voor iemand onder hebhoeven doen”, zegt hij.Als klein kereltje fi etst KorkBallington regelmatig naar het circuit bij zijnwoonplaats om zich daar te vergapen aangrootheden als Jim Redman, Paddy Driver,Gary Hocking en Phil Read. “Het was het meestindrukwekkend wat ik ooit had gezien. Die mannenplat door de bocht, het geluid, de geur vanCastrol… Toen wist ik al dat daar ooit bij wildehoren”, vertelt hij lachend.Vanaf zijn zestiende racet Ballington “met alleswat twee wielen heeft” en weet zich vanaf hetbegin gesteund door broer Dozey. Het tweetalheeft dan al een soort “mentale connectie”,zoals Kork het noemt. “Dozey was altijd al heelhandig met mechanische dingen. Hij repareerderadio’s en maakte bommen, haha! Toen ik mebegon te interesseren voor de racerij werd hijgegrepen door de techniek. Ik zat nog op schoolen Dozey werkte al. Af en toe kocht hij dan ookspeciale zuigers of een snelle nokkenas voorme.”De jonge Ballington maakt naam in de nationaleracescene en wint in 1972 tijdens een raceweekendtwee tickets naar Europa, inclusief vrac
