Interview Johann Zarco
Het duurde 120 races, maar eindelijk won Johann Zarco op z’n 33e eindelijk een MotoGP-race. De eerste Red Bull Rookies-kampioen uit de geschiedenis legde een lange route met omwegen af om daar te komen. En vervolgens maakte hij bekend dat hijin 2024 en 2025 op een LCR Honda zou zitten. Voorspelbaar is Zarco niet, eigenzinnig wel. En interessant. Praten met Zarco kan een uitdaging zijn, maar ook een ontwapenende ervaring. Dit keer breekt de glimlach meermaals door.
Fabio Quartararo is de enige Franse MotoGP-wereldkampioen in de historie, maar Johann Zarco is de enige coureur uit het land van Marianne die twee wereldtitels achter zijn naam heeft staan. En met zeventien overwinningen en en 62 podiums in drie klassen is hij één van de meest succesvolle Franse coureurs ooit. Zarco wint in 2015 het Moto2-wereldkampioenschap en prolongeert die titel een jaar later. Nog steeds is Zarco de enige rijder met twee Moto2-wereldtitels achter zijn naam – en de enige die overwinningen en titels viert met een backflip. Voordat het echter zover is, legt de Beatles-fan ‘a long and winding road’ af. Met een vader en moeder die niets hebben met motoren, stapt Zarco in 2007 in Cannes op z’n brommertje om zes uur later en 250 kilometer verder aan te kloppen bij Laurent Fellon om hem op weg te helpen. Dankzij een Spartaans regime – en een slaapplek op de bank – lukt dat.
De schuchter ogende Zarco wordt dat jaar de eerste Red Bull Rookies-kampioen, maar heeft vervolgens moeite om een plek in de Grands Prix te vinden. Vanaf 2009 lukt dat en twee jaar later is hij achter Nico Terol de nummer 2 in de 125 cc-titelstrijd. Dat jaar baart Zarco niet alleen opzien met een eerste overwinning in Japan. In Barcelona duwt hij in de sprint richting de finish Terol wel heel opzichtig het gras in. Zarco viert geen overwinning, maar krijgt een tijdstraf. Een paar races later klokt hij op de Sachsenring exact dezelfde finishtijd als Hector Faubel. De Spanjaard wordt echter vanwege een snellere raceronde gehuldigd als winnaar. In Misano lijkt het dan eindelijk raak: Zarco komt vóór Terol uit de laatste bocht, en in plaats van plat op de tank de laatste meters richting zijn langverwachte zege te gaan, richt hij zich op en geeft Terol zo de kans om langszij te komen. Zarco maakt dan de overstap naar de Moto2-klasse en in zijn vierde seizoen is hij in het team van kampioenenmaker Aki Ajo ‘s werelds beste – tot twee keer toe. Zarco is vanaf dat moment de Franse hoop op MotoGP-succes, ook voor Hervé Poncharal, die hem een plek in zijn Tech3 Yamaha Team aanbiedt en voor wie hij een aanbieding voor het Suzuki- fabrieksteam ter zijde schuift. Tijdens zijn MotoGP-debuut in Qatar rijdt Zarco de snelste ronde. Dat is dan wel voordat hij als kopman in de zevende onderuit glijdt. Later dat jaar duwt hij de Tech3 Yamaha in Misano met een lege tank over de finish en in Valencia is de slimmere Dani Pedrosa Zarco – die 25 van de dertig ronden leidt, inclusief de voorlaatste… – net een paar tienden sneller en voorkomt zo Zarco’s eerste zege in de belangrijkste klasse. In zijn eerste seizoen wordt Zarco als beste rookie zesde in de eindstand, een plek die hij ook het volgende jaar bezet. Dan brengt de zeer aanwezige Fellon hem binnen bij Red Bull KTM, terwijl ook bij Repsol Honda een opening ligt. De cirkel met het merk en de sponsor die hem in 2007 voor het eerst in de schijnwerpers plaatste, is rond.
De hernieuwde kennismaking met KTM wordt echter een drama. Zarco kan niet overweg met de RC16 en beschikt volgens Sporting Director Pit Beirer niet over de bagage om als fabriekscoureur een machine te ontwikkelen. Camera’s tonen meer dan eens een wanhopige en tegen zijn monteurs tierende Zarco. In de winter verbrak Zarco eerder de uiteindelijk toch verstikkende banden met Fellon, na twaalf races levert een geëmotioneerde coureur zijn lucratieve KTM-contract in. ‘Et maintenant, Johann’, en nu? “Ik heb niet altijd de makkelijkste weg gekozen”, glimlacht Zarco, als hij herinnerd wordt aan één van de kruispunten in zijn kleurrijke carrière. “Ik maakte mijn keuzes vaak gebaseerd op mijn gevoel, ik probeer mijn instinct te volgen. Als ik terugkijk, heeft me dat vaak geholpen. Om het anders te doen dan veel rijders. Ik ben… bijna trots als ik zie wat ik op die andere manier bereikt heb, terwijl ik nog steeds die honger heb. Ook nu nog.” Het abrupte vertrek bij KTM had het einde van zijn MotoGP-loopbaan kunnen betekenen, erkent Zarco. “Klopt. Maar toch dacht ik ook nog steeds dat ik wel gewild was in de paddock. Die paar maanden met KTM waren geen goede afspiegeling van wat ik kon. Ik had de overtuiging dat ik nog steeds mooie dingen kon laten zien en ik was bang dat ik die kwaliteiten zou verliezen. Daarom heb ik eerlijk gezegd tegen KTM dat ik weg wilde en dat ik hoopte ergens anders een kans te kunnen krijgen. Nu ik nog steeds mijn kwaliteiten had. Ik heb veel geluk gehad dat ik die tweede kans kreeg. Eerst (als vervanger van de geblesseerde Takaaki Nakagami, red.) bij LCR Honda. En die drie wedstrijden daar waren goed genoeg om ze bij Ducati te laten denken ‘waarom proberen we die Zarco niet’.”
Ducati Corse-baas Gigi Dall’Igna overtuigt Zarco om te tekenen voor Esponsorama Ducati, met afstand het minst kapitaalkrachtige Ducati- team. Met een pole en een fraaie derde plaats in Tsjechië – na een Long Lap Penalty omdat hij voormalig KTM-teamgenoot Pol Espargaro zou hebben gehinderd – zorgt Zarco dat hij in beeld blijft. Het Pramac Ducati-team lijft hem in en Zarco ontwikkelt zich in drie seizoenen als een zeer nuttige en snelle coureur, die voor het fabrieksteam regelmatig de vuile klusjes opknapt als er spullen getest dienen te worden. In drie seizoenen staat hij veertien keer op het podium. Vorig jaar sluit hij het kampioenschap af als vijfde, evenals twee jaar daarvoor. Dertiger Zarco is een ander mens geworden, en toch altijd zichzelf gebleven. “Ik ben gestopt om tegen mezelf te zeggen dat ik niet snel genoeg ben, dat ik er niks van kan”, beschrijft hij zijn innerlijke metamorfose. “Soms dacht ik dat ik niets in te brengen had tegen die anderen. Dat is een zak stront was. Ik was heel hard voor mezelf. Toen begon ik me te realiseren, ook door m’n ervaring, dat ik misschien geen Marc Marquez of Pecco Bagnaia was die races wonnen en kampioenschappen binnenhaalden, maar dat ik nog steeds wel hele aardige dingen kon doen als ik competitief was. Zo kon ik vroeger niet denken. Ik zette mezelf te veel onder druk en als ik niet bij de topmannen in de buurt zat, was alles ‘zwart’ in m’n wereld. Ik heb geleerd alles wat beter te analyseren en mezelf niet zo neer te halen. Het is goed om jezelf te pushen, maar niet om jezelf kapot te maken. Dat deed ik soms en dat kostte me tijdens de weekenden en gedurende de weken veel energie. Ik maakte als mens een groeiproces door.”
Een aantal jaren geleden formeerde Zarco een team van mensen rondom hem heen. Zijn oudere broer, een chiropractor, trok drie jaar lang met hem de wereld over, om zich daarna weer te concentreren op zijn praktijk thuis. Sindsdien heeft een fysiotherapeut mee op reis, die ook als persoonlijk assistent optreedt. Vorig jaar voegde Zarco voormalig Olympisch medaillewinnaar en wereldkampioen zwemmen Gregory Mallet aan zijn team toe. Met Mallet werkt hij aan het mentale deel. “Vorig jaar heb ik nog wat meer de controle naar mezelf toegetrokken. Mensen met een eigen rol en verantwoordelijkheid. Zonder dat iedereen bij elkaar in de weg kon zitten. Dat voorkwam verwarring. Zelfs als je allemaal hetzelfde doel voor ogen hebt, kan er spanning ontstaan tussen mensen. Dat is heel menselijk, maar niet wat je wilt hebben als je moet presteren.” Zarco’s prestaties waren vorig jaar voortreffelijk. Zijn mooiste moment beleeft hij in Australië, als hij in de slotronden de jacht leidt op zijn eigen worstelende teamgenoot Jorge Martin. De Spanjaard rijdt zijn banden kapot en ziet in de laatste ronde vier man langszij komen – inclusief Zarco, die in zijn 120e MotoGP eindelijk als eerste over de streep komt.
Of het winnen van een MotoGP-race voelde zoals hij zich had voorgesteld? “Ik weet niet of ik daar vooraf zo mee bezig was”, zegt Zarco, met de karakteristieke groeven in zijn voorhoofd. “Iedereen verwacht een vreugde-explosie na een overwinning, maar…. die kwam bij mij niet. Alles om me heen werd plotseling een stuk rustiger. Er zat zoveel stress in m’n hoofd en in één keer was die weg. Er viel een last van mijn schouders. Dat had ik wel verwacht. Dat was mooi. Maar dat gevoel van kalmte in de uitloopronde…. die stilte in m’n hoofd… Dat was raar. Niet wat ik had verwacht.” In die uitloopronde doet hij eindelijk voor het eerst sinds de gewonnen Moto2-race in Valencia, november 2016, weer een backflip, in het parc fermé is de vreugde zichtbaar. De tranen die velen verwachten, tranen die Zarco na zijn wereldtitels ook niet tegenhoudt, komen niet. “Dat was anders. Toen ging het om een wereldtitel”, glimlacht Zarco. “Toch huil ik tegenwoordig sneller dan vroeger. Als je ouder wordt, wordt huilen makkelijker! Maar ik genoot wel van die overwinning, hoor. We hebben het niet groots gevierd, maar dat gevoel van kalmte had ik nodig. Ik moest ervaren ‘oké, het is gelukt, niemand gaat me meer vragen wanneer ik eindelijk die eerste race win’. Want ik kon mensen wel vermoorden die dat maar bleven vragen! En mensen willen vermoorden, dat is geen heel positieve gedachte… Ik voelde me daarna een stuk rustiger, ik had meer gemoedsrust.”
Kort voor die bevrijdende MotoGP-zege maakt Zarco bekend dat hij aan het eind van het seizoen het Prima Pramac Team zal verlaten. De route richting het WK Superbike die Ducati hem wil bieden, spreekt Zarco onvoldoende aan. Zijn agent is in gesprek met Honda en ondanks het feit dat de ooit oppermachtige Japanse fabrikant vreselijk worstelt, tekent Zarco de tweejarige overeenkomst die Honda voorlegt. Verleent gevoelsmens Zarco zijn verstand hier voorrang boven zijn instinct? Hij nuanceert de keuze. “Vorig jaar werd ik 33. Ik heb m’n training wat aangepast, m’n aanpak heb ik iets veranderd en dat gaf me allemaal nieuwe energie. Ik kijk ook iets verder in de toekomst in plaats van steeds die druk moeten voelen van eenjarige contracten. Vijf maanden nadat je getekend hebt, moet je al weer nadenken over het volgende seizoen, en die druk…. Zelfs als ik goed presteerde, was ik niet verzekerd van een contract. Dat was soms een naar gevoel. Het voelde soms alsof ik niet gewenst was. Het werk dat we met Ducati hebben gedaan, was fantastisch, maar ik snap dat een fabriek soms een andere strategie heeft. Dus deze beslissing heb ik meer met m’n verstand genomen. Met dit nieuwe project kan ik wat verder vooruit kijken. Daardoor kon ik mezelf ook weer meer ontwikkelen als sportman. Daarom was deze tweejarige deal met Honda ook interessant.
In de winter ben ik ook dankzij die andere training gegroeid als atleet. Dat is mooi, want dat kan me ook weer helpen tijdens het rijden. Ik wilde af van die constante druk van het moeten presteren, maar ik wilde m’n ervaring ook gebruiken om een nieuw project te ontwikkelen. Het is wel genoeg als ik mezelf die druk opleg van het scoren van resultaten.” Een jaar of tien geleden zou hij deze keus niet hebben gemaakt, erkent Zarco. “Zoals het bij KTM liep… ik was er nog niet klaar voor. Ik miste de ervaring. Nu kan ik zeggen ‘ik ben zover’. Ik heb mezelf bewezen als rijder, ik heb mooie dingen laten zien en ik kan andere dingen laten zien, die goed zijn, ook al is het anders dan meedoen voor overwinningen.” Niettemin is de stap van een machine waarmee Zarco vorig jaar zes maal op het podium stond naar een nieuw en vooralsnog onzeker project groot. Mogelijk zelfs een gok. Het lijkt een mentale uitdaging te kunnen worden. “In Qatar kon ik met de motor ‘spelen’, en dat is informatie die ons verder helpt”, zegt hij. “Ik besef goed dat dit anders is. Natuurlijk kun je nog gefrustreerd raken, omdat je beperkt wordt in wat je kunt doen. Maar we moeten geduld hebben. Dit is nú de situatie en daar kan ik mee omgaan. Het enige wat ik kan doen, is mijn informatie en input geven en het dan aan de Honda-engineers over laten. Ik ben geen engineer, ik ga ze niet zeggen wat ze moeten doen. Wij vechten tegen motoren die al een basis hebben, van waaruit ze verder werken. Wij zijn nog op zoek naar die basis. Daarom hebben we soms grote problemen, daarom staan we soms op grote achterstand. Maar ik heb vertrouwen in de Japanners.”
Tot slot, Zarco is een groot muziekliefhebber. Hij speelt gitaar en piano en zingt. Als Brad Binder in 2016 Moto3-wereldkampioen werd, verzint en en zingt Zarco een alternatieve tekst op het Beatles-nummer Obladi Oblada, op Jack Millers bruiloft zingt hij een eigen nummer, waarbij hij zichzelf begeleidt op gitaar. Tijdens de Bol d’Or op het circuit van Le Castellet treedt de coureur op met een band. Zarco is een groot Beatles-fan en is een liefhebber van Paul McCartney. Is er een Beatles-nummer dat zijn carrière weergeeft? Hij denkt na en lacht dan. “Waar ik dan toch aan denk is misschien één van hun beroemdste nummers: ‘Let It Be’, ‘het moet zo zijn’. Dat kan mijn carrière samenvatten, maar het kan ook voor zoveel meer mensen gelden.” ‘The Long And Winding Road’ en ‘Here Comes The Sun’ zijn aardige alternatieven’, zegt hij. “De zon was er, verdween en kwam weer achter de wolken vandaan! Maar”, en hij denkt aan een McCartney-nummer, “aangezien ik geen behoefte meer voel om journalisten te vermoorden, kan ik ook zeggen ‘Pipes Of Peace’!”
