Interview Hendrik Koster

Als heropstapper die zijn kilometers vooral van en naar kantoor maakt, was Hendrik Koster begin 2012 op zoek naar een betaalbare allrounder. En als er één motor destijds het predicaat ‘economisch verantwoord’ verdiende, was het de Honda NC700X wel. Na vier jaar en ruim een ton op de teller kan de balans worden opgemaakt. Of beter gezegd, het balansje…

Een diehard motorrijder is Hendrik Koster (48) uit het Noord-Hollandse Oosterblokker absoluut. De ‘risk manager’ van de ING zit op jaarbasis gemiddeld zo’n 35.000 kilometer in het zadel van één van zijn drie motoren, waarvan 27.000 op de NC, en dat is veel opmerkelijk veel. Veel opmerkelijker echter is nog wel dat daar nauwelijks plezierkilometers tussen zitten. “Ik schat dat zo’n 90 à 95 procent van die kilometers woon-werkverkeer betreft”, aldus Koster. Toch is het in die zin weer niet zo heel opvallend, omdat het dagelijkse retourtje huis-kantoor überhaupt de reden was om het motorrijden weer op te pakken. “Ik heb mijn rijbewijs op mijn achttiende meteen gehaald. Ook direct een motor gekocht, een Triumph Bonneville uit 1969, die ik, in onderdelen weliswaar, nog altijd heb. Die eerste jaren heb ik echt veel gereden, maar toen ik ging samenwonen werd dat zoals zo vaak wat minder. Een jaar of tien twaalf heb ik niet gereden, maar in 2008 ben ik toch weer opgestapt. Mijn werk in Amsterdam verhuisde van noord naar zuidoost en met de trein betekende dat gewoon per enkele reis een half uur extra. En dat terwijl ik op een steenworpafstand van Amsterdam woon. Ik heb daarom een motorscooter gekocht, dat scheelde meer dan een uur reistijd per dag. Op jaarbasis is dat gewoon 240 uur, ofwel zes werkweken. Dat is pure vrije tijd extra hè! Bovendien ben ik nu ook een stuk flexibeler.”

Die motorscooter, een Honda Silverwing 600, bracht Hendrik Koster bijna vier jaar lang naar zijn werk. Het is 2012 en inmiddels staat er een flinke 55.000 kilometer op de klok van Silverwing. “Ik reed toen denk ik zo’n 15.000 kilometer per, puur uit praktisch oogpunt, ik heb er nooit ook maar één fun kilometer mee gemaakt. Maar op een gegeven moment wilde ik toch wat anders, wat meer een echte motor, ook omdat m’n vrouw inmiddels ook haar motorrijbewijs had gehaald en op een Suzuki Bandit rond reed. Weliswaar was er de intentie om ook wat meer, noem het maar privé kilometers te maken, maar in de eerste plaats bleef het natuurlijk een woon-werkmotor. En juist daarom was mijn interesse getriggerd door de Honda NC700X, die toen net nieuw was. Hij was scherp geprijsd, zuinig, maar wel de Honda ergonomie én kwaliteit. Bovendien schreven de motorbladen unaniem lovend over het nieuwe concept. Om kort te gaan, ik heb proefgereden op een NC700X en was meteen om. Het was alleen de versie met de manuele versnellingsbak, de DCT-uitvoering was nog niet beschikbaar toen, terwijl ik toch best nieuwsgierig was naar hoe dat reed. Ik rij namelijk altijd veel tussen de files door en dan is zo’n automaat toch wel ideaal. Altijd de goede versnelling, slaat niet af bij een noodstop, het rijdt gewoon wat relaxter. Toen heb ik een proefrit gemaakt op een Crosstourer met DCT en was na driehonderd meter al verkocht. Het mooie is dat hij niet alleen verschillende standen heeft, maar ook dat je kunt ‘flipperen’, zelf schakelen dus. Het systeem is veel directer en feller dan een motorscooter, niet te vergelijken. Het komt gewoon héél dicht in de buurt van gewoon motorrijden. Zo simpel is het.”
De NC700X DCT wordt april besteld en in augustus 2012 geleverd. Nog een topkoffer erop en het grote forensen kan beginnen. Naar Amsterdam-Zuidoost, maar ook twee keer per week naar Leeuwarden. En dat zorgt ervoor dat nu, krap vier jaar later, de teller van de X melding maakt van een trots zescijferig kilometrage, 106.000 kilometer heeft de 670 cc paralleltwin met 270° er inmiddels op zitten. “Het gaat inderdaad redelijk hard met de kilometers”, vertelt Koster met enig gevoel voor understatement. “Dat komt ook wel omdat ik tegenwoordig ieder jaar toch ook wel een paar weekendjes weg mee pak. Ik ben de afgelopen jaren bijvoorbeeld ook met jullie lezersweekenden mee geweest. Weet je, ik heb sinds 1986 mijn rijbewijs, maar had nog nooit in het buitenland gereden. Dat begon op een bepaald ogenblik toch te steken, zeker omdat mijn vrouw dat wel had gedaan. Ze hadden zich met een groepje tijdens een toerrit vergist en waren zo in België terecht gekomen hahaha…”
Wat iedereen al vermoedde, werd door Hendrik Koster in de praktijk bewaarheid: tijdens die honderdduizend kilometer ontpopte de NC700 zich tot een waar bespaarwonder. “Ik had eigenlijk wel verwacht dat de bak bij 50.000 gereviseerd of zo zou moeten worden, maar nee, hij tokkelt gewoon feilloos door. Een kapotte ABS-sensor is eigenlijk het enige dat er in vier jaar kapot is gegaan, maar dat was nog net binnen de garantie, dus dat heeft mee geen cent gekost. En anders had een nieuwe sensor me 250 euro gekost, da’s ook nog wel te overzien. Het enige wat ik enigszins opvallend vind, is dat ik inmiddels al aan mijn vierde kettingset toe ben. De eerste ging nog geen tienduizend kilometer mee, maar ook de sets daarna zijn na een kilometer of dertig- à veertigduizend op. Op zich best lang, maar gezien het bescheiden vermogen had ik verwacht dat ze nog iets langer zouden meekunnen. Maar ach, voor 180 euro ben je weer klaar en bovendien kost ‘ie me verder bijna niets. Zelfs als ik stevig door rij, zeg maar 150 km/uur op de snelweg, haal ik nog met gemak 1 op 23, maar ik heb ook al eens 1 op 37 gehaald. Ik heb uitgerekend dat ‘ie me inclusief brandstof 16,5 cent per kilometer heeft gekost, daar kun je echt geen auto voor rijden!”

Geen klap verkeerd gegeven, geen cent teveel gekost, dat klinkt als een huwelijk dat nog lang stand zal houden. Nou, niet helemaal. Hoewel Koster nog niet zeker weet of hij de NC inruilt of zelf houdt – “Ik krijg er toch geen klap voor” – is hij al wel een zoektocht gestart naar een opvolger. ‘Weer toe aan wat anders’, zoals hij het zelf zegt, waarbij wel opvalt dat de potentiële kandidaten heel wat trapjes hoger op de evolutionaire ladder staan. Een Triumph Explorer, Yamaha Super Ténéré of Honda Crosstourer valt immers toch net even in een wat andere categorie dan een NC700. “Ja inderdaad, meer vermogen bijvoorbeeld, is toch wel een grote vereiste. Ik werd er schijtziek van dat ik in de bergen constant zoek werd gereden. Bergaf kom ik prima mee, maar bergop loopt iedereen zo weg. Bovendien wil ik een motor met wat meer toercapaciteiten. Een weekendje buitenland gaat prima met de NC, maar het houdt niet over. Bovendien word ik over twee jaar vijftig en wil dan eens wat anders doen. Van Gibraltar langs de Middellandse Zee naar Dubrovnik of zo, lijkt me prachtig mooi. En dan is wat meer comfort en vermogen toch wel prettig hè.”