Interview Hans Boevink
Wie zou er nu geen motor willen die de fabriek speciaal voor jou heeft gebouwd? Een uniek exemplaar dus, precies zoals jij hem graag wilt hebben. Een motor die niet alleen een feest is om mee te rijden, maar ook om naar te kijken. Hans Boevink heeft zo’n motor: zijn hele speciale Ghezzi-Brian Super Twin. Het lijkt wel een Ducati. Maar dan héél anders. Het koste Boevink geen enkele moeite om er zelf een kenteken bij te krijgen. Alleen het beste was goed genoeg voor Ghezzi-Brian: Brembo-remmen en OZwielen. Wanneer Hans Boevink op 19-jarige leeftijd een motor van zijn oom erft, staat er op zijn netvlies nog geen droombeeld van een supermotor geprojecteerd. Dat kwam pas veel later. Ondanks dat het geërfde familiestuk,een Triumph Bonneville, geen onaardigemotorfi ets is, zorgen de steeds terugkerendereparaties aan deze Brit niet bepaald voorhet heilige vuur. “Elke keer wéér sleutelen,”zegt Hans nu, “ik had wel een ander beeld vanmotorrijden dan zwarte handen en steeds weerknutselen langs de kant van de weg. Ik hield hetvier jaar vol, voordat ik besloot om de Triumphop stal te zetten. Rijden zal ik er niet meermee, maar verkopen doe ik hem ook niet,” zegthij peinzend. “Die motor was van mijn oom endie reed er altijd zo ongeloofl ijk hard mee. Datmaakte als kleine jongen veel indruk op me. Mijnoom had geen kinderen en toen hij op 47-jarigeleeftijd kwam te overlijden, vond mijn tante datdie Triumph maar naar mij moest verhuizen. Nustaat hij in de schuur bij mijn ouders en dat isgoed zo,” besluit hij het Triumph verhaal.In 1988 wordt Hans opgeroepenvoor zijn dienstplicht. “Ze vroegen me watik wilde doen,” zegt hij glimlachend, “en volbravoure heb ik daarop geantwoord dat ze memaar motorordonnans moesten maken. Tot mijnstomme verbazing deden ze dat nog ook.”In die periode reed het Nederlandse leger metMoto Guzzi V50’s, waarvan er vele honderdenrondreden. Uiteraard in de overbekendelegergroene kleur. “Maar de echte liefde voorhet merk Moto Guzzi is toch niet door die V50geboren,” zegt Hans, “Die legermachines haddennogal wat nukken en ‘kleine’ probleempjes.En die had ik met mijn eigen Triumph ook al, dusdaar zat ik niet echt op te wachten.”Toch sluimerde er iets en raakte Boevinkgeïnteresseerd door het Italiaanse motormerk.Zodat er na de dienstplicht toch een V65 Lariowerd aangeschaft. “Mooie fi ets, maar weergeen toonbeeld van betrouwbaarheid,” haastde Achterhoeker te zeggen. “De benaming‘maandagochtend-exemplaar’ zou volgens mijnog teveel eer zijn voor die V65, want ondanksde frisse moderne lijnen die de Lario had, bleeker door de fabriek maar matig aandacht te zijnbesteed aan de technische verfi jning. Ik bleef ermee bezig en ik weet nog wel dat er heel veelonderdelen zijn vervangen in de periode dat ikhem had.”Dus werden er ingrijpende beslissingen genomenin de Achterhoek: “Ik heb wel iets mettwins en zo’n Buell leek mij ook wel wat. En zokwam er dus zo’n Amerikaan over de vloer. Eenbijzondere motor die ik ook nog steeds heb.Ook op langere ritten is die best comfortabel enbetrouwbaar.”De Buell wordt nog steeds ingezet voor vakantietripsen biedt voldoende plek voor twee, wantHans’ vrouw Petra stapt met plezier achterop.Petra: “Ik had eigenlijk niet zo veel met motoren,maar ik kan wel genieten van het plezierdat Hans heeft in zijn hobby. Langzamerhandbegin ik het ook best leuk te vinden Misschienga ik zelf ook nog wel eens rijden.”Ondanks dat de Buell dus voorhet nodige rijplezier zorgt, blijft de adelaarvan Moto Guzzi door Hans’ hoofd zweven. “Hetmerk bleef een aparte plaats in m’n motorharthouden, maar die nieuwe Guzzi’s konden megeen van allen bekoren. Er was geen model bijwaarvan ik in vuur en vlam raakte. Zo’n MotoGuzzi Le Mans, dat vond ik altijd zo’n fantastischemotorfi ets. Eén brok passie, met liefdegemaakt. Een puur ijzer en met een aantrekkingskrachtdie je hebberig maakt. Guzzimaakte dan wel een V11-Sport, maar dat washet in mijn ogen ook niet. Totdat ik dus een keereen foto zag van een Ghezzi–Brian. En ik wasperplex. Daar werd ik dus hebberig van. Dit was
