Hugo Pinksterboer – zelfsleutelaar
Die slippende koppeling kon ik zelf niet verhelpen, net zomin als die defecte ABS-pomp of de door zand verruïneerde kruiskoppelingen van mijn cardanas. Dat was gewoon drie keer heel erg slikken. Maar dat afgebroken snoertje?
Nee, ik ben geen bedreven sleutelaar. Zelfs niet half. Met olie bijvullen, bandenspanning controleren, een lamp vervangen of een ketting afstellen houdt het wel op. Dat ik voor ingrijpende zaken als platen, pompen en assen diep in mijn buidel moet tasten spreekt dus voor zich. Maar een zichtbare draadbreuk vlakbij de stekker van mijn linker mistlamp? Eitje. Eerste tegenvaller: snoer opnieuw monteren bleek niet mogelijk en met de kwart millimeter die er uit het stekkertje stak, kon ik ook al niks. Naar de dealer, dus. Tweede tegenvaller: die stekkers zijn niet los te koop. “Dat wordt dan dus de hele kabelboom voor beide mistlampen”, sprak de dame aan de onderdelenbalie monter. “Hoeveel? Eh, 180 euro.” Omdat daar de montage nog bij kwam – met aansluitingen ergens diep in de krochten van die zo vaak verkochte GS – bedankte ik vriendelijk voor de eer. De baas van de motorwerkplaats even verderop had een veel beter plan: knip de stekker eraf, zet er twee kabelschuifjes voor in de plaats en klaar ben je. Totale kosten? Nog geen twintig cent. En ik kon het nog zelf doen ook. Had ik zelfs de goede kabelschuiftang voor in huis. Spijtig voor BMW, maar deze ging ik winnen. Kom op, zo’n bedrag voor een stuk snoer met drie stekkers.
Tegenvaller drie diende zich na twee weken aan: één bonk corrosie en weggebrande kabelisolatie lieten duidelijk zien dat ik iets fout gedaan had. Pogingen twee en drie hadden echter hetzelfde resultaat, en van ter-zake-kundigen begreep ik dat het niet aan mij lag – zucht – maar aan die schuifjes, te grote weerstand, problemen met water en aanpalende ellende. Een van die deskundigen ontwaarde gelukkig wel een productnummer op de behuizing van de stekker van de andere lamp. Maar natuurlijk! Google is mijn vriend en in no time stond het ding op mijn beeldscherm. Dat die Amerikaanse firma alleen aan bedrijven verkocht was geen probleem, en ik hoefde ook niet meteen een doos vol te kopen. Voor welgeteld € 1,89 was ik het mannetje, dacht ik. Pas toen zag ik dat het productnummer op de behuizing letterlijk alleen op de behuizing sloeg. Er moesten nog contactjes bij. Power Contacts uit de Junior Timer Series, zag ik al snel, om bij de volgende muisklik te ontdekken dat die er in allerlei mij geheel onduidelijke varianten zijn. Gelukkig had de leverancier een Nederlandse tak, de tak had een servicedesk en de desk had telefoon.
De bereidwilligheid waarmee de man in kwestie me te woord stond, was aangenaam verrassend, vooral gezien de hoogte van mijn geplande investering. Na een minuutje of tien wist hij precies welke contactvariant ik nodig had. Ze kwamen me met z’n tweetjes op 44 cent te staan, vertelde hij hoorbaar stralend, om mijn enthousiasme seconden later te dimmen met de mededeling dat de factuur mogelijk iets zou tegenvallen: hij zag net dat de minimumafname 3.750 stuks bedroeg. Einde van de rit? Welnee, hoorde ik aan zijn stem. Hij wist nog wel een bedrijf dat ze vast ook per stuk verkocht en hij kon me zelfs de bijbehorende productnummers doorgeven. Minuten later had ik zijn minstens even vriendelijke verre collega aan de lijn. Hij had ook de stekkerbehuizingen op voorraad, zodat ik die daar meteen kon bestellen. De contactjes kende hij natuurlijk. Zo goed zelfs dat hij meteen een stuk minder zeker wist welk model ik nodig. Gelukkig kende ik het klappen van die zweep inmiddels. “Geen probleem”, zei ik. “Ik haal gewoon de contactjes uit die andere stekker en geef je de nummers door.” “Als die erop staan”, antwoordde hij licht bedeesd, “En je hebt wel speciaal gereedschap nodig om ze eruit te halen.” Ik hou het kort: die ‘extraction tool’ zou ruim vijf tientjes kosten, ex BTW. De ‘insertion tool’ om de nieuwe contactjes te monteren ook. Of ik niet een heleboel vrienden met GS-en met zo’n draadbreukje had? Dan kon ik er misschien een handeltje van maken, opperde hij nog, hulpvaardig tot het bittere einde. Dat wilde ik niet. Ik wilde alleen weten waar al die vriendelijkheid vandaan kwam. “Ach”, zei hij, “Je bent lang niet de enige sleutelaar die op zulke exotische verbindingen vastloopt. Is voor ons vooral een leuke afwisseling.” En ik, ondertussen? Ik heb mezelf voor de helft van de prijs van die kabelboom een set nieuwe mistlampen aangeschaft. Met bedrading. Zonder stekkers. Mijn soldeerbout ligt al klaar.
Hugo Pinksterboer is motorrijder, schrijver, drummer, fotograaf en vader van een dochter die met dat eerste het gelukkigst is.
