Hugo Pinksterboer – Wederom discussie over geluid
Jeroen had het er in zijn Warmdraaien in MotoPlus 8 van dit jaar al over: de discussie over motorgeluid is weer in alle hevigheid losgebarsten. Beetje later dan andere jaren, vooral omdat de lente maar geen lente wilde worden, maar de klagers klagen er niet minder om. En dat terwijl ze op hun wenken bediend worden.
Mensen die klagen over motorgeluid zijn geen nieuwe diersoort. Al in 1997 verscheen het vrolijke boekje ‘Aapmenschje Brult – Een Anti-Motor Boek’, met brieven van de fictieve Harry Jonkergauw, zelfbenoemd vertaler, publicist en kabaalgetergde. Jonkergauw richt zich in een van zijn brieven zelfs tot de paus: ‘Het barst hier van de motorciclisti die de Dag des Heren maand in maand uit ontheiligen met hun gebrul dat uit den Boze is. Ik vraag u als Exorcista Maximus een krachtig Vade Retro uit te spreken, Beëlzebub in de stank van zijn eigen uitlaatgassen naar het helse motorhonk te verdrijven en zijn aardse trawanten, alleen al in dit landje een schare van tegen de vijfhonderduizend, te excommuniceren, voor zover ze katholiek zijn tenminste.’
Het spijt ons oprecht voor Harry J, maar de paus liet hem weten dat hij net een Brommobiel had aangeschaft: ‘Ik kan je verzekeren, mijn zoon, dat zoiets de zinnen verzet, en als mijn Geheim Kamerheer, een zuurpruim onder ons gezegd en gezwegen, even weg is, scheur ik in volle vaart over de gazons.’
Onze geheime kamerheer heet Nefom, een nergens geregistreerde groep mensen waarvan de woordvoerder maar niet genoeg kan benadrukken dat hij niets tegen motorrijders heeft. Maar het zijn er zoveel. ‘Het zijn er 700.000’, klaagde hij pas nog tegen Powned-verslaggever Tim Olthof, ‘en de helft daarvan maakt te veel geluid.’ ‘Dat zijn er dus 350.000. Is dat uw standpunt of blijkt dat uit onderzoek?’ vroeg Olthof. ‘Nee, dat is ons standpunt’, antwoordde meneer Nefom. Hij ‘víndt’ dus dat er 350.000 lawaaimakers zijn. En hij heeft dik pech dat het enige bekende onderzoek op dit gebied laat zien dat niet meer dan 5,29% van alle motorrijders te veel geluid zou maken. Om zo’n verschil zou je bijna lachen, net als om ‘Aapmenschje Brult’. Maar onze klagers zijn niet om om te lachen. Zelf lachen ze ook nauwelijks, weet ik. Ze zijn zelfs niet blij met alles wat ze op dit moment aangereikt krijgen om hun pijn te verzachten.
Dat er klagers zijn, weten we. En dat er terecht geklaagd wordt, weten we ook. Dat begint allemaal met die kleine groep motorrijders die het ‘voor de rest verpest.’ De irritatie die bij die paar motorrijders begint, slaat maar al te makkelijk over op elke volgende motorrijder, ook als die met een Gold Wing voorbij komt fluisteren. Daar kan je ongelukkig over worden, maar zo werkt ons brein nou eenmaal. Hoe draai je dat effect om? Bijvoorbeeld door te laten zien dat je de serieuze klagers serieus neemt. En dat moeten we wel, als we ook over een paar jaar nog overal willen kunnen rijden.
Vanuit die gedachte werd de campagne ‘Te luid geluid is uit’ geboren. Die campagne is in eerste instantie een signaal aan motorijders: als we rekening houden met onze omgeving, nemen klachten af en wordt de strijd om de wegen open te houden minder lastig. De campagne is natuurlijk ook een signaal aan de klagers: motorrijders nemen je klachten serieus. Dat zou voor die klagers reden 1 zijn om weer eens te lachen. Reden 2 is dat Nederland bezig is met een vereenvoudiging van de handhaving op verkeersgeluid en met de inzet van geluidsflitspalen. En reden 3 is dat het Europa het straks bijna onmogelijk maakt om nog motoren of uitlaten op de markt te brengen die alleen binnen de bandbreedte van de huidige tests aan de eisen voldoen, en daarbuiten niet. De klagers worden dus op hun wenken bediend. Zou het daarom geweest zijn dat er op de namens 320 klagende bewonersgroepen georganiseerde, met veel lawaai aangekondigde 1st International Motorcycle Noise Pollution Event nog geen dertig man afkwam? Ik was erbij. En ik was blij.
