Hugo Pinksterboer – pech onderweg
Het was de eerste echt mooie zaterdag van dit jaar. Ik liet mijn motor uitrollen richting het rode licht bij de beste broodjeszaak in de wijde omgeving. En daar sloeg hij af.
Een beter moment om met motorpech stil te vallen maakte ik niet eerder mee. Het was elf uur ’s ochtends, ik hoefde pas om vijf uur de deur weer uit, de zon scheen, er zat volop vriendelijk volk aan de buitentafels en stoppen moest ik toch, voor dat rode licht. Zelfs de timing van de wegenwachter was perfect, een minuutje of tien na mijn broodje zalm. Al snel ging zijn vermoeden richting benzinepomp. De check? Of ik even wilde starten, dan spoot hij wat alcohol in de luchtinlaat. Vroem, deed de twin, zo kort als dat op dat vleugje mogelijk was. Diagnose bevestigd. De motor op transport, ik vervangend vervoer.
Het wachten op de bergingswagen duurde nog ’s een uur. Volop tijd om zachtjes te beseffen dat zo’n benzinepomp het natuurlijk ook op een heel ander moment kan begeven. Ik dacht terug aan de periode dat mijn favoriete tweewieler een paar keer zomaar uitviel. Vooral die tweede keer staat me nog goed bij. Naar voren rijden bij rood licht, bij groen enthousiast op het gas voor het blik uit, en dan driehonderd meter verderop de alarmverlichting aan moeten zetten. Dat was dan ook het enige dat het nog wél deed. Niet fijn. Dat die tweede keer geen toeval was, zoals ik bij de eerste keer nog wilde geloven, leek duidelijk. Het probleem zat ‘m in het contactslot, bleek bij onderzoek.
Een goede vriendin had een vergelijkbaar probleem, een jaar of wat terug. Haar dikke eenpitter stopte ermee. Niet voor een rood licht bij een fijne broodjeswinkel, maar op de linkerbaan van de A2, in de spits richting Amsterdam. Fijn dat twee attente automobilisten haar direct uit de wind hielden. Het maakte de schrik er niet minder op, maar ze reed wel verder. Net als ik geloofde ze in toeval, die eerste keer – vooral omdat ze niet wist dat er een tweede zou komen. De monteur die haar motor onder behandeling had, kon de oorzaak niet vinden. Zijn computer al evenmin. Het advies? Blijven rijden tot het probleem zich vaker dan eens in de maand zou voordoen. Dar was haar een brug te ver, maar ik ging ervoor.
Het is opvallend hoe anders je gaat rijden als je vrijwel zeker weet dat je blok er elk moment mee kan stoppen. Nog opvallender vond ik hoe kort dat duurde. Al bij de tweede rit haalde ik weer auto’s in, bij de vierde zat ik vrolijk op de linkerbaan in de spits en bij de zesde was ik bijna vergeten dat het ding wat onder de leden had. En toen sloeg hij af. Een keer of zes, in het pikkedonker en in de stromende regen binnendoor van Hilversum naar Zaandam, waarbij ik ook ontdekte dat de koplamp bijna verticaal omhoog scheen. Sprookjesachtig licht op de boomkruinen langs de N236, maar zelf had ik liever gezien waar de weg liep.
Ik moest op dat terras ook even terugdenken aan de tijd rond de geboorte van mijn dochter. Als je weet wat er met kinderen allemaal mis kan gaan, zou je er bijna niet aan beginnen. Toch deed ik dat wel. Als je weet wat er met motoren allemaal mis kan gaan, zou je er bijna niet meer op durven rijden. Toch doen we dat wel. En terecht. Het is 1952. Mijn ouders zijn op vakantie, met de auto door Frankrijk. Bij het scheren voelt mijn vader dat er die dag iets fout gaat lopen. Hij houdt het voor zich. Binnen blijven? Stort het hotel in. Terrasjes pakken? Voedselvergifting. Rijden, dus. Op een D-weg ziet hij een tegenligger naderen. “Daar komt-ie”, zegt hij tegen mijn moeder en stuurt z’n DKW half de berm in. De andere auto raakt in een slinger en mist ze op een haar. Dat dingen mis kunnen lopen, is bekend. Wees er alert op. Maar laat je er nimmer nooit niet door tegenhouden.
Hugo Pinksterboer is motorrijder, schrijver, drummer, fotograaf en vader van een dochter die met dat eerste het gelukkigst is.
