Hugo Pinksterboer – Elkaar helpen
Een druilerige zaterdagnacht, een uur of één. Aan het begin van een lange polderweg sta ik naast mijn motor te wachten op mijn net scooterende dochter. In het donker wil ze die weg nog niet alleen rijden. Een jongen op een scooter stopt. “Alles goed?”, wil hij weten.
Ik stel hem gerust en vraag wanneer hij 18 wordt. Mijn vermoeden klopt. Hij kan niet wachten om motor te gaan rijden, zelfs als dat betekent dat hij op een A1-motor moet beginnen. Naast die innige wens is er nog iets waardoor ik hem graag dat rijbewijs zie halen: motorrijders die de tijd nemen om wildvreemden te vragen of alles oké is, zijn altijd welkom. Ik weet dat er ook automobilisten zijn die zich om hun medeweggebruikers bekommeren, maar motorrijders zijn er naar mijn idee altijd eerder bij, en niet alleen omdat je je motor makkelijker aan de kant van de weg parkeert dan de gemiddelde vierwieler. Nu bijna iedereen een telefoon op zak heeft en de tijd voorbij is dat je de meeste pechgevallen met een hamer en een schroevendraaier kon oplossen, lijkt het misschien dat even bij zo’n pechvogel stoppen niet meer nodig is. Misschien is het minder hárd nodig, maar waar het kan is het nog altijd welkom, denk ik. Met die kandidaat-motorrijder had ik in elk geval zo’n leuk gesprek dat mijn inmiddels gearriveerde dochter besloot die donkere polderweg toch maar in d’r eentje te pakken. Bijkomend voordeel? Het was de eerste en meteen ook de laatste keer dat ik haar daar midden in de nacht moest opwachten.
De vraag of ik misschien hulp nodig had kreeg ik ook toen ik op de Zuiderdijk stond. Ik maakte er foto’s van mijn geleende Peugeot driewielscooter bij dat gehate verbodsbord voor motorfietsen, dat voor die driewielers niet geldt. De man was jong, zijn fiets aanzienlijk stoerder dan mijn scooter. Fijn dat hij toch stopte, zei ik. Maar natuurlijk, vond hij. Dat houdt de moed erin. Nu een groeiende groep landgenoten ons vooral als een stel herrieschoppende mafklappers beschouwt, is het des te belangrijker dat wij op z’n minst voor elkaar gewoon open blijven staan, en bij voorkeur ook voor de rest van de wereld. Dat ze jou niet voor vol aanzien, bestrijd je vooral door hen wél als medemens te behandelen, hoop ik oprecht. In een interview dat ik deed met Zohair El Yassini, bij ons weten het enige motorrijdende Tweede Kamerlid, merkte hij op dat motorrijders de enige mensen zijn die nog naar elkaar zwaaien, ook als ze elkaar niet kennen. En dat we ook nog zo’n beetje de enigen zijn die voor elkaar en andere weggebruikers stoppen. “Laten we dat allebei ook vooral blijven doen, met z’n allen”, zei hij, en ik kan het alleen maar heel erg met ’m eens zijn.
Wat de spontane neiging om anderen te helpen de kop kan indrukken, zijn de onbeheerste reacties van al die mensen die geen flauw benul hebben van waar je mee bezig bent. Op diezelfde polderweg stond maanden eerder een auto, half in de berm. Bestuurster ernaast, lichte paniek in haar ogen. Ik zie het tijdig, schat de ruimte in en parkeer mijn GSA achter haar wagen. “Zo fijn dat je stopt”, zei ze. “M’n auto start niet meer, en ik krijg ‘m in m’n eentje de berm niet in. Het enige wat automobilisten doen is kwaad kijken en gebaren dat ik weg moet wezen. Alsof ik hier voor mijn lol parkeer.” Zucht. In diezelfde periode rijdt er een licht afwezig meissie van een jaar of zestien op een paard over een weg die daar echt niet voor bedoeld is. Autoverkeer raast met zestig rakelings langs haar heen. De enige route naar een veilig fietspad is een kilometer heen of een fractie korter terug. We maken de draai, en ik blijf die bijna eindeloos lijkende afstand stapvoets achter haar rijden, alarmlichten aan, me voor haar veiligheid iets breder makend. Ik heb de boze blikken van de toeterende automobilisten maar niet geteld. Ik zag het ze denken: wat een halve zool, die zijn dochter op zo’n weg leert paardrijden. Maar het kind kwam veilig waar ze wezen moest. De volgende keer doe ik het weer. Niet omdat ik zo’n schat ben, maar omdat het moet.
