Hugo Pinksterboer – Andersom
In 1885 krijgt Gottlieb Daimler patent op een verbrandingsmotor waarmee je ook auto’s en motoren kunt aandrijven. Drie jaar later komt Nikola Tesla met een inductiemotor die hetzelfde kan. De verbrandingsmotor wint de pot. Maar als dat nou ’s andersom geweest was?
Het ene na het andere bedrijf begint de nieuwe voertuigen te bouwen. Tesla’s vondst blijkt veruit favoriet. De belangrijkste grondstof voor zijn accu’s, aminaliet, is goedkoop en in ruime mate voorradig. Al snel zien technici kans om de actieradius te verruimen, de batterijen worden kleiner en de prijzen dalen. Het enige probleem? Je hoort die elektrische voertuigen niet aankomen, dus wordt elke motor en elke auto voorafgegaan door een voetganger met ratel en rode vlag. Maar alles went. Ook elektrisch vervoer.
Dat je in een auto veel grotere accu’s kwijt kan, dan onder een motorfiets leidt al snel tot een geweldig idee: auto’s worden verbannen naar nieuw aangelegde snelwegen. Bochtige binnenwegen zijn uitsluitend toegankelijk voor motorrijders en bestemmingsverkeer. Het is de hemel op aarde. Omdat je als motorrijder elke keer dat je afremt fiks energie wint, hoef je onderweg nauwelijks te laden en ben je binnendoor nooit langer onderweg dan over de snelweg. Laadpalen zijn natuurlijk overal te vinden: overal waar je stopt kun je terecht. Verkeerslichten zijn door het ontbreken van auto’s nauwelijks nodig, elke rit is een feestelijke aaneenschakeling van korte, lange, snelle en langzame bochten en je bent overal welkom. Niemand heeft last van al die motorrijders die met hun metersbrede grijns door dorpjes en steden zoeven.
En dan komt het slechte nieuws. Aminaliet blijkt er in ras tempo voor te zorgen dat de aarde afkoelt. De temperatuur daalt rap. Als we niet snel iets ondernemen, krijgen we vorstperiodes die maanden duren, is een pekelfiets geen luxe meer en zijn ijsberen op Rottumerplaat een kwestie van tijd. Een nakomeling van Daimler duikt in de papieren van zijn overgrootvader. Hij gaat de wereld redden. De verbrandingsmotor heeft de toekomst, weet hij zeker. Groot is zijn schok als hij ontdekt dat mensen er niet aan willen. Wat er mis aan is? Bijna alles, in twee woorden. Vooral motorrijders klagen steen en been. Die nieuwerwetse motorfietsen rammelen aan alle kanten, de spiegels trillen en mensen kijken je aan op het geluid en de stank die je opeens met je meeneemt. En waar is de tijd dat je met een enkele draai van je pols al honderdtwintig reed? Nu moet je voor diezelfde snelheid steeds opnieuw gasgeven, een hendel inknijpen, met je linkervoet tegen een pook trappen en die hendel weer laten vieren, om dat hele proces bij de eerste rotonde in omgekeerde volgorde te moeten herhalen. Dat schiet lekker op, zeg. Bovendien zit je in no-time met een gloeiend heet motorblok tussen je benen. Heb je in de winter geen lol aan en op de spaarzame warme dagen vooral last van. Dat al die bewegende onderdelen het nodige onderhoud en liters olie vragen is duidelijk. Opeens moeten er kleppen gesteld worden, kunnen er drijfstangen breken, koppelingsplaten slippen en versnellingsbakken in puin draaien. Een stel remschijven kost je een vermogen, terwijl je die dingen met een elektrische motor nauwelijks aansprak. En het grootste probleem? Met die nieuwe plof ben je opeens niet welkom meer. Dat wordt dus snelweg rijden, met als enig voordeel dat je op een enkele tank makkelijk twee-, driehonderd kilometer aan een stuk aflegt. Alsof dat lachen is.
Allemaal onzin, natuurlijk. Maar het was het eerste verhaal dat bij me binnenwaaide toen ik na een dikke drie dagen LiveWire weer op mijn GS stapte. Wat stond die twin te schudden. Wat onhandig om voor de eerste bocht al te moeten schakelen. Wat kwam dat ding opeens eindeloos traag uit de startblokken, met z’n stoere 125 pk. Traag als dikke stront. Echt. Maar alles went. Ook een verbrandingsmotor.
