Het nieuwe Zandvoort
Een openingsfoto zonder motorfiets? Jazeker, MotoPlus was bij het allereerste motorevenement op het gloednieuwe circuit van Zandvoort! Er was een Max-mania voor nodig om Nederland na 35 jaar weer warm te laten lopen voor Formule 1 in Nederland. Het circuit werd flink gemoderniseerd om aan alle F1-eisen te voldoen. En toen kwam het corona-virus. Daardoor zijn veel grote evenementen op Zandvoort afgelast en dat had als voordeel dat RaceCracks ineens veel eerder over circuitdagen beschikte dan verwacht. We gaan de nieuwe baan ervaren met een BMW S1000RR. Rij je mee?
De uitgang van de pitstraat is meteen een serieuze veiligheidsoptimalisatie. Voorheen kwam deze aan het einde van het rechte stuk op het circuit, waarbij vaak het spannend werd als jij met koude banden de baan opdraaide, terwijl andere rijders hun ‘hot lap’ reden en de trajecten elkaar troffen op de apex. Nu volgt de pitstraat de binnenzijde van de Tarzanbocht (T1, afkorting voor Turn 1) en betreed je pas daarna aan de rechterzijde van de baan het circuit, terwijl de ideale racelijn helemaal links is.
In een vliegende ronde wordt de Tarzanbocht in tweede versnelling genomen, nog even naar drie en dan volgt een ogenschijnlijk eenvoudige en naamloze linkerknik, maar deze is belangrijk om de Gerlachbocht (T2) goed te nemen. Dit is een van de punten waar de vangrails erg dicht naast de baan staan, wat voor motorfietsen een groter probleem is dan voor vierwielers. Meteen daarna terug naar twee. Die Gerlachbocht moet je echt hard inknikken, nog even hard gasgeven richting de Hugenholtzbocht (T3), vernoemd naar de beroemde circuitontwerper Hans Hugenholtz. Deze is grondig gemodificeerd, het is verbreed maar bovenal is de verkanting vergroot naar maar liefst 18 graden. Ter illustratie, de verkanting van de meeste Nascar-circuits in de Verenigde Staten varieert van 9 tot 24⁰. Voor die steile verkanting is de buitenbocht verhoogd en de binnenbocht verlaagd. Die verlaging zorgt ervoor dat in de remzone een stevige knik naar beneden merkbaar is, zelfs dusdanig dat de motor echt rechtop remmend moet zijn, anders maakt het achterwiel een stevige stap opzij. Omdat deze bocht zo breed is, zijn veel lijnen en inhaalacties mogelijk. Hier waren behoorlijk wat valpartijen trouwens.
Dan volgt grotendeels het oude circuit, dus eerst een stuk sterk heuvelopwaarts accelererend rechts-links-rechts-knikken die in elkaar overvloeien, namelijk Hunserug op (T4), Slotemakersbocht (T5) en T6. Die T6 is gaat over een heuveltop, wat twee effecten heeft. Het rem- en instuurpunt van Scheivlak (T7) zijn niet zichtbaar en in de vierde versnelling wordt het voorwiel precies op dat moment opgetild. Bovendien staat de vangrails hier angstaanjagend dichtbij. Hier moet je echt de goede lijn leren kennen. Als je die eenmaal te pakken hebt, blijk je het Scheivlak eigenlijk altijd te zachtjes in te sturen, ondanks wat hobbels aan binnenzijde. Dan volgen de Masterbocht (T8) en Bocht 9, die waarschijnlijk de breedste circuitsecties op aarde zijn. Vanuit bocht 10 wordt het vermogen vol aangesproken richting de Hans Ernst bocht (T11, voorheen S-bocht genoemd. De layout bleef gelijk, maar de baan werd iets breder, om inhaalacties in de F1 mogelijk te maken en ook de uitgang werd verbreed om de F1-bolides iets meer overlevingskansen te bieden.
Maar dan komt het klapstuk van de nieuwe baan! Vanuit de S-bocht is er een maximale acceleratie in tweede en derde versnelling, kies een zorgvuldige lijn door de vrijwel onaangepaste Kumhobocht (T13), vroeg en hard accelereren, met de quickshifter doortikken naar vier, volgas houden en tegen het einde van de dag had ik de lijn in de spectaculaire Arie Luyendijkbocht (T14) te pakken, de bocht van de openingsfoto. Ook hier is een verkanting van zo’n 18⁰ aangebracht, dus is het zaak om de bocht wat lang hoog te rijden, dan de verkanting gebruiken om de BMW in de bocht te laten vallen en eigenlijk doen de krachten dan hun werk, want dat gaat ontstellend soepel. De lijn is voor motorfietsen veel natuurlijker dan voorheen en de turbine-achtige acceleratie die je dan meekrijgt is echt waanzinnig, want de truc is om bij dit alles het gas vol open te houden.
Het is zaak om bij het uitaccelereren niet naar de buitenkant te waaieren, want daar zit volgens de autorijders een lichte glooiing, maar de S1000RR begint daar dusdanig te wheelieën dat het vermogen stevig wordt teruggeregeld. Op het rechte stuk doorhalen in vierde en vijfde versnelling, nog even naar zes en dan hard remmen. De layout van de Tarzanbocht is volgens Circuit Park Zandvoort niet aangepast, maar toch voelt het zo. Waarschijnlijk is dit een psychologisch effect, want voorheen was hier een grote, intimiderende grindbak, maar nu is dit het verlengde van de remzone – dus de ‘linkerbaan’ – geasfalteerd tot aan de reclameborden aan toe. Een remfout is nu niet meteen einde verhaal, maar een coureur kan via de uitloopzone zijn sessie voorzetten.
De duinen maakten Zandvoort altijd al een bijzonder circuit, zowel wat betreft de omgeving als het volgen van de natuurlijke contouren. Dankzij de nieuwste aanpassingen zijn ronduit spectaculaire elementen toegevoegd. Voor motorrijders blijken enkele bochten niet erg veilig te zijn, maar als je de sessies goed opbouwt om het circuit te leren kennen, levert een circuitdag een onvergetelijke ervaring op!
