HD Triple S Event
Vlak voor heel Europa in een maandenlange lockdown ging, konden we nog snel op en neer naar Spanje voor het Triple S event van Harley-Davidson? Triple? De Amerikanen hebben toch niets met driepitters? Nee, ze houden het bij goede oude verbrandingsmotor nog steeds bij de bekende V-twin, maar in dit geval gaat het om een enerverend dagje rijden en stoeien met de drie S-modelseries van de Yanks: Softails, Sportsters en Street. Modellen met een totaal verschillend karakter, ontdekken we al snel.
Voor een motorrijder met een uitgesproken voorkeur voor sportievere motorfietsen is het Triple S Event een mooie gelegenheid om eens kennis te maken met diverse Harley’s, toch een heel ander spectrum. Maar toch heeft het evenement ook nog een soort van sportief tintje, want er staat zelfs een hillclimb met aangepaste Street-modellen op het menu. Kijk, en dan is de interesse snel gewekt!
Vraag een fanatieke sportrijder naar Harley-Davidson en de vooroordelen vliegen je om de oren. Ja, ook ik ben schuldig, en dus vertrek ik met een flinke dosis argwaan richting het Spaanse Malaga, waar op de eerste ochtend drie motoren op ons staan te wachten: de Fat Bob, Street Bob en de Low rider S, alle drie op basis van het Softail-chassis. De wegen liggen er prachtig bij om deze drie twins eens flink aan de tand te voelen. Er volgt even een ongemakkelijk moment, want er zitten geen contactsleutels in deze fietsen. Ik heb dus geen idee hoe dit ding te starten, maar – aha -, dat gaat bij het oudste motormerk ook al ‘keyless’. Tja, vooruitgang. Eenmaal onderweg en na een paar keer wisselen van motor blijken deze drie fietsen echt totaal verschillend, waarbij vooral de balhoofdhoek en het stuur een enorm verschil maken in hoe ze aanvoelen. Al snel ben ik er uit dat de Fat Bob het best bij mij past. Ik probeer er dan ook zoveel mogelijk mee te rijden. Het voelt een beetje alsof ik in een all-inclusive vakantiepark verblijf. In plaats van een handdoek op een ligbed, drapeer ik bij een stop steeds snel mijn helm en handschoenen op het zadel van mijn favoriete Harley om hem alvast te claimen voor het vervolg van de rit….
Harley-Davidson is natuurlijk een merk met een enorme historie en toen de marketing-boys de geschiedenis indoken, ontdekten ze naar eigen zeggen dat de tweede en derde Harley ooit gebouwd, werden gebruikt voor een Hill Climb wedstrijd. En wat is er nou leuker dan dat nog eens dunnetjes over doen? Dus zijn er speciaal voor ons een stuk of acht Streets van alle overbodige ballast ontdaan en uiteraard op fijne noppenbanden gezet voor een stukje ruig klimwerk. Aan koppel geen gebrek bij deze twin vlieg ik al snel met de Street de berg op. Maar waar je omhoog gaat, moet je ergens ook weer een keer naar beneden en die afdaling is een héél ander verhaal. Het toch flinke gewicht van de Street vraagt om nogal wat remvermogen. Na drie keer in het luchtledige getrapt te hebben, voel ik de achterrem plots toch onder mijn rechtervoet opduiken, maar hoe diep ik deze ook indruk, er volgt geen enkele respons. De voorrem gebruiken is in deze situatie geen optie, waardoor mijn eerste afdaling in de naast het pad gelegen olijfgaard eindigt. Met wat lichtelijk schaamrood op mijn kaken loop ik enigszins bezwaard naar beneden, terwijl mijn motor door de medewerkers van Harley tussen de olijfbomen wordt uitgetrokken. De achterrem wordt opnieuw afgesteld en mijn tweede poging gaat – gelukkig – al een heel stuk beter. Eer gered….
De volgende ochtend staat er voor het hotel een vers rijtje Amerikaans heavy metal voor ons klaar. Deze dag staat in het teken van Softails in het zwaardere touring-segment: de Heritage Classic met het 114-cubic-inch-blok (1.868 cc) en de Sport Glide met het 107-blok (1.746 cc). Natuurlijk probeer ik beide smaken. Eerst de Heritage. Alles aan deze motor is groot en mede door zijn enorme ruit, gedraagt deze fiets zich, aan de winderige Middellandse Zee kust, als een volledig opgetuigd zeilschip.
Het 114-blok mag dan op papier sneller zijn, zo voelt het voor mij niet. Het lijkt te vragen om nauwkeuriger schakelen en komt me soms wat traag en een tikje nukkig over. Het kan natuurlijk mijn verbeelding zijn, ingegeven doordat deze motor door de zit, treeplanken en stuur zo enorm massief en groot aanvoelt. Snel overstappen op de Sportglide! Dit is duidelijk andere koek. Ondanks het iets kleinere blok lijkt deze motor pittiger, scherper. Daarnaast is het ook nog eens een prettig sturende fiets, mede door de upside-down voorvork en de instelbare achterschokdemper. Hij is duidelijk wat meer gebouwd met snellere bochtigere wegen in het achterhoofd, maar met een zithouding die ook na twee uur toeren nog genoeg comfort biedt. Het moge duidelijk zijn dat ik me deze dag zoveel mogelijk met de Sportglide ga vermaken. En dat is geen straf. De zon doet goed zijn best en de wegen lijken wel voor ons gereserveerd, we hebben het rijk alleen. Op weg naar een smakelijk toetje….
Dat volgt aan het eind van de middag in de vorm van de LiveWire, Harley’s stijlvolle interpretatie van elektrisch rijden. Na een korte uitleg over de boordcomputer zoemen we het stadje uit. De eerste meters voelen alsof ik in een golfkarretje rijd. Maar zodra we buiten de stad de bergen in kunnen verandert alles. De motor heeft een zeer sportieve zithouding, en zo rijdt ook zo! Het koppel is overweldigend, maar met dank aan de juiste rijmodus nooit ongecontroleerd. De automaat is even wennen, maar als snel merk ik hoe gemakkelijk dit allemaal gaat. Mijn snelheid ligt een stuk hoger en waar ik de afgelopen dagen rustig achteraan heb gehobbeld heb, rijd ik nu vooraan en hoop ik op snelle bochten met weinig verkeer. Ja, je leest het goed, deze petrolhead, dol op de geur benzine, is één klap fan…. Hoewel de vanaf-prijs van € 34.000,- nog veel te hoog is en de actieradius, van zo’n 220 km nog veel te laag, de motor nog niet volledig in de markt is gezet, geloof ik dat ik het nieuwe motorrijden heb gevoeld, ik kijk stiekem toch wel uit naar deze elektrische toekomst.
In de avond staat een voor mij typisch Harley-moment op de planning, want we rijden met flink verbouwde Sportsters een rondje door de stad. Dat gaat uiteraard gepaard met veel opzien en kenmerkend Harley-geroffel. In die zin past het weer helemaal in mijn oude beeld van Harley-Davidson, maar ik laat me nu niet meer afleiden. Harley Davidson is inmiddels veel meer dan alleen mijn vooroordelen alleen.
