Han Smits – Kawasaki ZZR1400

“Ik hou gewoon van goed doorrijden ja”, zegt Han Smits (58) met enig gevoel voor understatement. Na inbeslagname van zijn Hayabusa worden de wilde haren doelbewust gekortwiekt met de koop van een Wildstar 1600. Dit ‘kalmerende middel’ blijkt slechts van zeer tijdelijke aard – “dat was niks!” – inmiddels staat er al jaren tot volle tevredenheid een ZZR1400 in de schuur!

“Het begon allemaal al in de brommertijd, een Kreidler had ik. Vervolgens ben ik ook direct doorgegaan voor m’n motorrijbewijs. Een jongen bij ons in de buurt had een Suzuki GT750, zo’n tweetakt, een waterbuffel. Dat was een eenpersoons uitvoering, super sportief en daar was ik helemaal gek van. Die heb ik gekocht en dan gaat het balletje écht rollen hè! Wat volgde was best een beetje een wilde tijd, de nodige motoren in elkaar gereden ook. Ik heb onder meer een GSX-R1100, GSX1100, één van de eerste in Nederland, een R1 en een Hayabusa gehad. In het algemeen meer sportieve motoren, al vind ik mezelf geen super sportieve rijder. Ik hoef echt niks aan de grond te rijden, dat heb ik al een paar keer gedaan, maar dan lag ik er zelf bij. Ik hou gewoon van goed doorrijden ja. Op een bepaald moment was ik met die Hayabusa naar de Dolomieten geweest en op de terugweg op de snelweg in Frankrijk ben ik toen een beetje met 250 à 260 aan Audi’s, Porsches en dat soort gesnor voorbij gereden. En dan even laten horen dat je nog een keer schakelt. Tussen Dyon en Lyon stonden ze echter met een lasergun, ik reed al wat rustiger, maar toch hadden ze me te pakken met 192 km/uur. Dik betalen, zes uur liftend naar huis en een week later met een busje mijn motor weer ophalen. Toen was ik wel even helemaal klaar met dat snelle spul en kocht daarom een Wildstar 1600. Dan word ik wel wat rustiger, dacht ik, maar zo werkt het natuurlijk niet. Had ik achteraf gezien ook wel kunnen weten, ik heb bijvoorbeeld ook Gold Wings gehad, denkend dat ik dan wel wat rustiger zou worden. Maar nee, ik hou gewoon meer van zware, dynamische motoren. Na de Wildstar kocht ik daarom een ZZR1200, dat is toch meer mijn stijl. Na anderhalf jaar zag ik deze ZZR1400 in een motorzaak staan en die vond ik er toch wel echt veel ruiger eruit zien. Dat model, de kleur, die koplampen. En aan beide kanten een uitlaat, een motor moet twee uitlaten hebben, anders zit je met zo’n kale zijkant en daar hou ik helemaal niet van. Echt een prachtige machine om te zien. Dus een proefrit gemaakt en toen was het helemaal duidelijk.
Drie jaar is ‘ie nu in mijn bezit, en hij staat er nog exact hetzelfde bij als toen ik ‘m kocht. Ik heb er verder helemaal niets aan gedaan. Je ziet vaak dat men er allemaal dingen op en aan verandert, maar dan zo over-de-top dat het een kermisding wordt. Een motor moet wat mij betreft puur blijven. Het mag wel opvallend hoor, maar dat kan een standaard machine ook zijn. De ZZR1400 is er bijvoorbeeld ook in een Black Edition met zwarte uitlaten, zwart frame, zwarte wielen, echt heel somber. Maar zo in dit groen vind ik ‘m echt fantastisch. Het model is ook tijdloos. Een aantal weken geleden ben ik met een maat wezen rijden in het Sauerland en constant werden er foto’s van gemaakt. En onderweg duimpjes omhoog hè. Je ziet ze ook niet zo bar veel natuurlijk.
Hoe mooi ik ‘m ook vind, uiteindelijk gaat het er natuurlijk vooral om hoe ‘ie rijdt. En wat dat aangaat past hij echt precies bij me. Hij heeft zoveel meer vermogen dan de 1200. Ik heb pas geleden nog op een Fazer 600 gereden, maar dan kun je net zo goed koffie gaan drinken, zo’n ding komt niet op gang. Bij deze is het ‘bam’, alles of niets. Als je 140 km/uur rijdt en gas geeft, dan gebeurt er tenminste iets. Rij je achter zo’n dure BMW, dan is het even een keer seinen dat ze moeten ophoepelen en dan er voorbij. Wat dat betreft blijven we allemaal net kleine kinderen, ik wel althans. Ik let wel op tegenwoordig, maar af en toe laat ik de teugels nog wel even vieren. Ik wil ‘m nog tot m’n 65e blijven rijden. En als ‘ie dan weg gaat, dan is het voor een nieuwer model. Dus wel weer een ZZR1400. Het liefst een Performance Edition met Akrapovic einddemper en Öhlins achterschokbreker. En dan maar hopen dat ik wat meer tijd heb om er op te rijden. Ik werkte altijd zes dagen per week, maar dat heb ik net teruggebracht tot vijf. Dat ik weer tijd heb om meer plezier aan de ZZR1400 te beleven. Momenteel rij ik vier- à vijfduizend kilometer per jaar en dat is veel te weinig. Dat moet meer!”