Greek Odyssey
Onder het motto ‘we create the routes, you write the history’, werd vanuit Athene de vierde editie van de Greek Odyssey verreden, één van de mooiste Adventure Raids in Europa. De route voert onder andere over het eiland Evia en door Centraal-Griekenland, voor een dikke negentig procent over onverharde pistes. Zes dagen in een decor van schitterende landschappen en prachtige bezienswaardigheden, waar natuur, avontuur en cultuur samenkomen.
In Nederland is het herfst, Athene daarentegen hult zich volop in de zon. Door de hoge ligging van het hotel hebben we zicht over de stad inclusief haar grootste bezienswaardigheid, de Akropolis. Een bezoekje blijft evenwel uit, want deze dag van aankomst staat in het teken van inschrijven van de deelnemers en het prepareren van de motoren en buggy’s. In totaal zijn er veertig deelnemers waarvan de helft via Memo Tours uit Nederland en België komt en de andere helft uit Engeland. We maken kennis met Dimitris Athanasoulopoulos, beter bekend onder zijn bijnaam Doc. Deze veelzijdige endurokampioen en journalist is de drijvende kracht achter Off Road Special Projects, die naast deze raid jaarlijks ook de Serres Rally organiseert. Tijdens de briefing legt hij uit dat de grotendeels onverharde routes zullen zorgen voor 100% plezier en 110% veiligheid. Naast het track en trace systeem op de voertuigen is er ook een 4×4 ambulance en een sluitrijder op de pistes. Dat geeft aan dat alle tracks in ieder geval zo breed zijn, dat er ook een 4×4 overheen kan. Dat verklaart meteen dat je ook met een buggy kunt deelnemen. Daarbij kun je het jezelf gedurende de week zo uitdagend maken als je wilt. De organisatie geeft de moeilijkheidsgraad van de tracks aan, de echt lastige stukken kun je omzeilen door een bypass te nemen. De dagafstanden variëren daarbij van 190 tot 270 kilometer. Op zich dus goed te doen. In iedere route is een meetingpoint opgenomen, die iedereen aan moet doen. Veelal is dat een restaurant waar je meteen kan lunchen.
De meeste deelnemers rijden in kleine groepjes en de motorfietsen lopen uiteen van lichte enduro’s tot de zware BMW R1200GS-en. De eerste rijdag blijkt meteen de meest uitdagende. Achteraf blijkt dat de organisatie dat bewust doet om te kijken wat het niveau van de deelnemers is. Eenmaal de stad uit krijgen we dan ook te maken met fikse afdelingen en klimmen met wash-outs. Door iets te weinig snelheid omhoog leg ik de motor voor de eerste keer op z’n zijkant. Daarna mis ik, door niet voldoende in te zoomen op de navigatie, een afslag. Als ik even verderop stil sta om mijn fout te herstellen, duurt het maar even of Doc belt met de vraag of alles oké is. Toch wel een geruststellende gedachte. Eenmaal weer op de piste tref ik één van de drie deelnemende buggy’s met een lekke band. Dat zal de komende week vaker voorkomen en kennelijk is daar ook rekening mee gehouden, gezien het aantal reserve banden dat Memo Tours bij zich heeft.
We gaan richting het langgerekte eiland Evia. Vanzelf gaat het echter niet. Mijn motor begint op een gegeven moment namelijk slecht te lopen, iets wat mij enkele weken daarvoor ook al in Albanië overkwamWanneer een pontje ons naar de overkant gebracht heeft, is het nog maar een paar kilometer naar het hotel in Karystos, waar we in de loop van de middag aankomen. Tijd voor de eerste reparatie. Met assistentie van Memo Tours wordt de brandstofpomp uitgebouwd en tank en benzinefilter schoongemaakt. Deze willen nog wel eens aangetast worden door de additieven in de hedendaagse benzine, waardoor de pomp minder functioneert. Gelukkig is er ’s avonds nog wel wat tijd voor wat ontspanning aan het strand.
De volgende dag staat in het teken van een route van dik 200 kilometer over dit bergachtige, langgerekte eiland. Ook nu weer uitdagende hellingen, stenen pistes en blubber in de bosachtige omgeving. Het blijft iedere keer een uitdaging, maar goed te doen. Aan de kilometerslange zwarte vlaktes is goed te zien hoe ook hier de bosbranden de afgelopen zomer hebben huisgehouden. We eindigen aan de uiterste noordelijke zijde van het eiland, in de plaats Edipsos.
De derde rijdag breekt aan. Vroeg uit de veren, want de eerste pont naar het vaste land moet gehaald worden. De overtocht naar het vaste land duurt ongeveer 45 minuten, maar dan kan het feest weer beginnen. Ook nu meteen weer de bergen in met veel gravelpaden en adembenemende uitzichten. De routes komen tot aan zo’n tweeduizend meter hoogte. Dat zorgt tevens weer voor de nodige klimmen en afdalingen, al dan niet met wash-outs. De club van dikke BMW’s wil alles rijden en dat geeft de nodige uitdagingen. Waar het lastig wordt, helpen ze elkaar naar boven al dan niet met behulp van spanbanden. De kleine pittoreske dorpjes ademen rust uit en op het terras van het plaatselijke restaurant is het goed toeven met heerlijk eten en koud drinken. Zo brengen tijd en afstand ons op een bepaald moment in Karpenisie, een prachtig bergdorp. Dit is het meest noordelijke punt van de hele reis. De rallytruck van Memo staat alweer klaar zodat de deelnemers het nodige onderhoud kunnen plegen. Ieder heeft de beschikking over twee rallykisten, waarin je persoonlijke spullen en onderdelen worden vervoerd. In overleg mag je ook gebruik maken van het gereedschap.
Na een goede nachtrust in de berglucht gaat de reis verder, nu in zuidelijke richting. Op één van de bergweggetjes blokkeert een rotsblok de doorgang. Erlangs rijden kan alleen via een nauwe doorgang aan de zijde van de afgrond. Billenknijp momentje, maar gelukkig komt iedereen er zonder al te veel problemen langs. We komen ook langs een groot stuwmeer en lunchen op het karakteristieke pleintje van het bergdorp Neohori. Daar krijgen we een lesje cultuur van Elvis, de chauffeur van de medical car, zelf ook een fanatiek endurorijder. Neohori betekent nieuw dorp, het oude dorp is verzwolgen in het stuwmeer en op veilige hoogte is destijds een nieuw dorp gebouwd. De pistes kenmerken zich door veel stenen en afgronden met zicht op het stuwmeer, dat de watervoorziening vormt voor de stad Athene. Een pijplijn van maar liefst 200 kilometer lang zorgt voor het watertransport naar de hoofdstad. We zakken letterlijk en figuurlijk af naar de kust om in de badplaats Galaxidi te eindigen. De servicetruck staat aan het strand en daar is het goed toeven. Het diner met hoofdzakelijk vis is in een luxe strandtent.
De problemen met mijn motorfiets blijven helaas aanhouden en om onnodige schade te voorkomen besluiten we deze in de truck te zetten. Maar elk nadeel heeft zijn voordeel. Het geeft mij mooi de gelegenheid om nog een dag met de servicetruck en een dag met de medical car mee te gaan, om zo het evenement eens van de andere kant te bekijken.
De rijders kunnen de volgende dag een uurtje eerder starten om dat de bekende cultusplaats Delphi op de route ligt. Dat biedt gelegenheid om wereldcultuurerfgoed op te snuiven. Nadat het bivak weer is ingepakt, vertrekt ook de servicetruck. Ook deze kent zijn beperkingen, omdat je vaak kilometers om moet rijden om op de volgende bestemming te komen. We passeren een brug over het kanaal van Korinthe en hebben goed zicht op de smalle doorgang van 23 meter breed en 8 meter diep. Dan vlak voor het hotel nog een smalle brug met een beperking van drie ton. Dat betekent draaien en een andere weg zoeken. Ook de rijders hebben het niet makkelijk op deze langste route van 270 kilometer. Zij krijgen een technisch smal en stijl parcours voor de wielen. Maar iedereen komt veilig en tijd aan in Loutraki. Dan is alweer de laatste rijdag aangebroken. Nog 190 kilometer te gaan naar Athene. De medical car rijdt ook nagenoeg alle pistes. Niet alleen voor medische ondersteuning, maar we hebben ook banden voor de buggy’s bij ons. Nadat we bij het meetingpoint gewacht hebben tot iedereen weer vertrokken is, gaan we de laatste piste op naar Athene. Daar is iedereen inmiddels weer veilig aan de finish gekomen. De motoren worden weer ingeladen en ’s avonds wordt het evenement afgesloten met een diner met uitreiking van de plaquettes. Het avontuur is alweer voorbij!
