GP Wegrace Mugello, Italië
Drie van de 23 starters van de Grand Prix van Italië wonnen nog nooit een grand prix. Na 23 bloedstollend spannende ronden in Mugello is dat trio gereduceerd tot een duo. Want Danilo Petrucci realiseerde voor eigen publiek in een kolkende heksenketel het mirakel van Mugello. De Ducati-coureur hield in een zinderende sprint naar de streep Marc Marquez 0,043 seconde achter zich. Andrea Dovizioso finishte als derde, terwijl thuisheld Valentino Rossi roemloos ten val kwam.
Veel intenser en dramatischer dan een MotoGP-race in een decor als Mugello in de Toscaanse heuvels wordt het niet. Als twee Italianen op Italiaanse machines ten strijde treden tegen een zevenvoudig wereldkampioen die door een groot deel van de tifosi wordt gezien als de Antichrist is het perfecte scenario vormgegeven voor een knallende confrontatie tussen Het Goede en Het Kwade. En gezien vanuit het chauvinistische publiek gezien: het goede zegevierde. Tegen de achtergrond van een meer dan gedenkwaardige Italiaanse grand prix speelde het Hollywood-waardige verhaal van een ruim 28 jaar geleden ventje, geboren in Termi. Tegen de verdrukking in maakt zijn werklust en doorzettingsvermogen hem met slechts een Italiaanse Superstock-titel de meest onwaarschijnlijke naam op de deelnemerslijst van het Grand Prix-seizoen van 2012. Danilo Petrucci vecht tegen de voordelen, drie seizoenen lang, als het Pramac Ducati-team hem, Ducati’s testrijder uit 2011, opneemt in het team. Dat jaar, 2015, drijft hij titelkandidaat Valentino Rossi op een nat Silverstone tot het uiterste in een strijd om de overwinning. Bijna twee jaar later staat hij huilend op het podium in Mugello, voor jubelende tifosi en voor iedereen die dan nog niet zijn hart heeft laten stelen door een ontwapenende killer-knuffelbeer. Twee jaar na die derde plaats van 2017 speelt het Italiaanse volkslied voor hem, nadat hij zich de beste heeft getoond in een 23 ronden lange heroïsche strijd tussen drie mannen. Na een uitloopronde waaraan geen einde leek te komen, kreeg Petrucci een meer dan warm welkom van een team dat wist welke ongeplaveide weg hij had bewandeld om hier te komen. Vol ongeloof en volledig kapot zeeg Petrucci neer in het parc fermé. “Ik kan het nog niet geloven”, zei hij een uur later na Ducati’s derde MotoGP-zege op rij in Mugello. Vanaf dinsdag voelde Petrucci zich ziek, maar op de wedstrijddag werd hij ‘goed wakker’. Goed genoeg om na zeven eerdere podiums zijn allereerste grand prix te winnen. “Ik heb vaak gezegd dat ik zou stoppen met racen, omdat het niet mijn wereld is. Aan het begin van het jaar heb ik gezegd dat ik het weer zou proberen. Een contract voor volgend jaar heb ik niet, dus ik heb mezelf onder druk gezet.” De resultaten in de eerste vier GP’s waren niet opvallend. “Weer hielp Andrea me door te zeggen dat ik niet aan de toekomst moest denken, maar aan het nu. En om te genieten. ‘Focus op je sterke punten, werk hard’. Daarna dacht ik ‘als ik niet kan winnen met deze machine, kan ik met geen enkele motor winnen en dan is dit niet mijn wereld’. Vandaag heb ik gewonnen. Misschien moet ik mijn toekomstplannen bijstellen.”
“Ik denk dat Danilo dit seizoen beter is geworden, omdat hij meer in zichzelf gelooft en omdat hij ziet waartoe hij in staat is”, meende teamgenoot Dovizioso, zelf in 2017 winnaar in Mugello. “In het verleden geloofde hij niet echt in zichzelf en realiseerde hij zich zijn eigen sterke punten niet.”
In de winter, nadat Petrucci binnen het Ducati-fabrieksteam de plek had ingenomen van Jorge Lorenzo, nam Dovizioso zijn nieuwe teamgenoot onder zijn hoede. Dovizioso introduceerde de 28-jarige Petrucci niet alleen bij zijn eigen voedingsspecialisten en trainers, maar het tweetal pushte elkaar ook tijdens motocross- of flattrack-trainingen. “Ik wil mijn eerste overwinning opdragen aan Andrea”, maakte Petrucci een mooi gebaar. “Hij heeft me deze winter geadopteerd als een broer. Dat is ongelooflijk voor twee teamgenoten. Hij en ik hebben dit jaar beslist andere doelen. Het spijt me heel erg dat hij punten heeft verloren, maar ik wilde vandaag echt de race winnen.”
En de race die Petrucci won, was er één om niet licht te vergeten. Al op zaterdag had Marquez de zaken op scherp gezet door te vermoeden dat Ducati-testrijder Michele Pirro hem bewust volgde. “Het is een gevoel”, aldus Marquez. “Ik zei tegen (crewchief) Santi: nu veranderen we de strategie, we volgen hen. Ik zag dat Dovi op P12 stond en ik wist dat hij moest pushen. Toen dacht ik ‘nu moeten we onze kaarten uitspelen’. Maar: Ducati creëerde die strategie, niet ik.”
Marquez reed een nieuw polerecord, bijna 0,8 seconde sneller dan negende man Doviziso. De Italiaan startte in zijn driehonderdste grand prix echter geweldig en kwam achter kopstarter Marquez als tweede voorbij start en finish. In de vijfde ronde had Petrucci zich van de derde naar de eerste plaats gewerkt en twee ronden later werd hij afgelost door Dovizioso. Net als in Qatar vertraagde de nummer 2 in de tussenstand de race, waardoor ook de vanaf de dertiende plaats gekomen Alex Rins, Jack Miller en Cal Crutchlow aansloten. Vanaf de elfde ronde nam Petrucci het initiatief weer over en werd het tempo opgeschroefd – met een zinderende laatste ronde als apotheose. Met een dubbele slipstream van de beide fabrieks-Ducati’s katapulteerde Marquez als leider de eerste bocht in, om vervolgens wijd te gaan. Dovizioso dook binnendoor, maar Petrucci vond een nog kleiner gaatje om de leiding te pakken. In een zenuwslopende finale behield hij die ook. Dovizioso, die door Petrucci’s inhaalactie zijn machine overeind moest zetten, kreeg Marquez niet meer te pakken en kon in de laatste bocht nog maar net de sterke Rins van zich afhouden.
“Ik dacht ‘met nog vijf ronden ga ik pushen’”, vertelde Petrucci over zijn tactiek. “Toen ‘misschien drie, misschien twee’. Ik dacht dat ze zouden passeren in de laatste ronde. Ik had gelijk. Ik dacht ‘nee, niet nog eens…. Leid ik het grootste deel van de race, en word ik derde, misschien wel vierde’. Toen gingen ze beide iets wijd. Ik zag een klein gaatje en dook er in. Het spijt me heel erg dat Andrea overeind moest komen, maar dit was mijn grote kans. Uit de laatste bocht dacht ik ’the story of my life: van één word ik drie’. Ik schakelde naar drie, naar vier, naar vijf… Ik wachtte op Marc en Dovi en schakelde naar zes. Op dat moment kwam ik over de finish. Ik kan het nog niet bevatten.”
Marquez vertelde dat hij na twee waarschuwingen in de openingsfase besefte dat ‘vandaag niet de dag’ was. Met vier punten marge extra op Dovizioso kon de WK-leider prima leven, op een circuit dat hem en de Honda maar matig liggen. “Ik besloot aan te vallen in de laatste ronde”, aldus Marquez. “Toen ik wijd ging in de eerste bocht en zag dat Danilo de kop had en Dovi derde was, zei ik ‘oké, ik ga het niet proberen, ik ga alleen verdedigen’. Ik probeerde het uit de slipstream nog, maar dat was heel moeilijk.” Het verschil tussen Petrucci en Marquez was slechts 0,043 seconde – drie jaar geleden miste Marquez de winst toen Jorge Lorenzo uit zijn slipstream kwam en met 0,019 voorsprong won. De worstelende Lorenzo kwam nu niet verder dan de dertiende plaats. Na de Italiaanse GP vloog Lorenzo naar Japan voor overleg en verdere hulp.
Dovizioso betreurde dat ‘een goede race’ uiteindelijk toch tot een grotere achterstand had geleid op Marquez. “De enige reden dat Marc bij ons kon blijven, is omdat hij mid-corner sneller is dan wij zijn”, analyseerde Dovizioso. “Met een slechtere band dan ons (Marquez koos voor en achter harde compounds, Dovizioso en Petrucci voor mediums, red.) kon hij tot het einde bij ons blijven. Dat is slecht en dat moeten we verbeteren als we voor de titel willen gaan.”
Terwijl Maverick Viñales zich een seconde achter Takaaki Nakagami naar een weinig bevredigende zesde plaats worstelde, kende teamgenoot Valentino Rossi een weekend om snel te vergeten. Rossi miste Q2 omdat hij in Q1 strandde op de achtste plaats, terwijl hij vorig jaar in Mugello nog de pole pakte. De achttiende startplaats bood weinig perspectief op een goed resultaat. In de vijfde ronde tikte hij Suzuki-coureur Joan Mir aan en kon pas als laatste de race vervolgen. In de achtste ronde crashte hij alsnog. “Als je langzaam bent, wordt alles lastig”, antwoordde Rossi op de vraag wat zijn grootste problemen waren. “Ik was echt langzaam. We missen acceleratie en topsnelheid.”
Ook als hij zich bij de snelste twaalf had kunnen kwalificeren, had er niet meer in gezeten dan ‘maximaal een vijfde, zesde of zevende plaats’, aldus Rossi. “Dit hadden we in 2016, 2017 en 2018 ook. De tegenstanders hebben in het begin van het jaar nieuwe spullen, waarmee ze even tijd nodig hebben om de snelheid te vinden te vinden. Wij hebben in de wintertesten weinig te proberen en zijn eerder klaar. In 2015 vocht ik met Lorenzo om de titel en haalden we samen 655 punten. In de eerste helft van 2016 was de Yamaha de beste machine. In de tweede helft ging het mis. Onze performance en tijden zijn min of meer hetzelfde als toen. We lopen achter, dát is ons probleem.”
In de tussenstand verloor Rossi zijn vierde plaats aan Petrucci, maar wanhopen wilde hij niet. “In Le Mans waren de trainingen een zooitje, maar werden we (op 1 seconde achter tweede man Dovizioso, red.) vijfde. In Austin was ik nog heel dicht bij de overwinning. We geven niet op.”
