GP Wegrace Japan en Australië
Het was het ideale scenario: voor het oog van de Honda-bazen prolongeerde Marc Marquez in Motegi zijn MotoGP-wereldtitel, zijn zevende titel in een Grand Prix-carrière die in 2008 begon. Maar een week later zag Marquez het einde van de Australische Grand Prix niet, omdat hij van achteren werd geramd door Johann Zarco. De Fransman crashte hard, terwijl Maverick Viñales met een magistrale overwinning eindelijk weer eens zorgde voor lachende gezichten bij Yamaha.
Na een weer bijzonder spannende race in Japan verzilverde Marc Marquez met zijn achtste seizoenszege onverwacht zijn eerste ‘matchpoint’, goed voor zijn vijfde MotoGP-wereldtitel, zijn zevende mondiale kampioenschap in totaal. Terwijl Andrea Dovizioso vol zelfvertrouwen naar zijn tweede pole van het jaar reed, kwam Marquez – zonder veel vertrouwen – naar de zesde startplaats. Slechts drie van zijn 42 MotoGP-overwinningen behaalde Marquez wanneer hij niet vanaf de eerste rij startte – in Motegi deed hij het voor de vierde keer, op weg naar een nieuw stuk MotoGP-historie. “Ik zei ‘ik ga proberen te winnen met de eerste ‘matchball’”, vertelde de gelukkige winnaar. “We begonnen niet zo goed, maar na de vierde vrije training wist ik dat het kon. Na de warm-up vonden we de bevestiging en daarna hadden we onze gebruikelijke meeting met Santi (Hernandez, crewchief), Emilio (Alzamora, manager) en Alberto (Puig (teammanager). Daar waren we het er over eens dat we voor de overwinning konden gaan.”
Marquez realiseerde wel dat vanaf de tweede rij zijn openingsronde ‘perfect moest zijn’. “En na die eerste ronde lag ik al tweede achter Dovi. Daarna probeerde ik de situatie te analyseren en ik zag dat ik sterk genoeg was om tot het eind met hem mee te gaan. Ik probeerde aan te vallen, maar toen ik op kop lag, maakte ik een kleine foutje. Dovi passeerde me en begon heel hard te pushen. Maar ik kon hem inhalen, hoewel ik wist dat hij door een betere acceleratie sneller was dan ik.”
Dovizioso’s strijdwijze verbaasde Marquez. “Dovi reed raar. Soms was hij aan het pushen, soms vertraagde hij. Maar ik had iets over en ik besloot de laatste ronden voluit te gaan.”
Vastbesloten om het niet op de finale ronde aan te laten komen, volgde de apotheose volgde vóór de laatste doorkomst, nadat Marquez en zijn schaduw Dovizioso de onderling vechtende achtervolgers Cal Crutchlow en Alex Rins op afstand hadden gezet. In de langzame Hairpin Curve voelde Dovizioso de voorkant van zijn GP18 wegglijden en daarmee was de beslissing gevallen. Razendsnel prepareerde Marquez’ team een pitboard met ‘DOVI OUT’. Terwijl Marquez’ val op zaterdag zijn achttiende van het seizoen betekende, ging Dovizioso pas voor de vierde keer onderuit. Een cruciaal verschil: al zijn valpartijen overkwamen de Italiaan in een race; Marquez noteerde slechts in Mugello een racecrash. Hoofdschuddend en vol ongeloof las Marquez het bij het ingaan van de laatste ronde. “Toen ik dat zag, was mijn eerste reactie dat ik heel erg blij was. Want ik wist dat ik de titel had. Maar ik was ook teleurgesteld, want Dovi hoorde eigenlijk hier ook te staan. Hij reed een erg sterke wedstrijd en een ongelooflijk seizoen.”
Terwijl Crutchlow een uitstekend weekend bekroonde met een tweede plaats voor de van de achtste startplek opgeklommen Rins, gooide Marquez de 2018-titelstrijd voortijdig op slot – zoals hij dat eerder in 2014 en 2016 ook in Motegi had gedaan. Het was bovendien voor het eerst dat Marquez een MotoGP-race won nadat hij zich buiten de top 5 had gekwalificeerd. Met 25 jaar en 246 dagen werd Marquez de jongste vijfvoudig MotoGP-wereldkampioen – hij nam het record over van Valentino Rossi (die bijna jaar ouder was) – en hij werd de jongste zevenvoudige wereldkampioen, als opvolger van Mike Hailwood. “Na de warm-up kwam de president van Honda bij me en zei ‘je moet het doen’, en ik zei ‘oké’. Maar Emilio en Alberto zeiden ‘er komen nog meer races, hè, vergeet dat niet’. Ik weet dat het belangrijk was voor hen. Ik hou van de druk, want dan werk ik beter en ben ik meer geconcentreerd.”
In de ereronde werd Marquez gefeliciteerd door Scott Redding, met wie hij in 2008 in Donington zijn eerste 125 cc-podium deelde. Reddings felicitatie was echter zo heftig dat Marquez’ linker schouder uit de kom schoot. “Mijn broer en (begeleider) José duwden ‘m er weer in. Die schouder is er dit seizoen vaker uitgeschoten. In de winter laat ik me er aan opereren”, deelde Marquez bijna terloops mee. In zijn analyse van zijn kampioensseizoen noemde hij Dovizioso nadrukkelijk. “Aan het begin van het seizoen was het ons doel om deze constantheid te bereiken. Dat heb ik vorig jaar van Dovi geleerd. Hij was heel goed in het managen van de situatie. En dit jaar hebben wij samen met Honda HRC goed werk geleverd. Soms gaf de motor mij iets meer, soms gaf ik iets meer. Mijn enige grote fout was eigenlijk Mugello waar ik crashte. Het tweede deel van het jaar kon ik spelen met dat voordeel, maar dat is niet mijn stijl. Ik probeer te genieten en dat doe ik als ik kan vechten voor de overwinning. Zo rijd ik.”
Zoals Mick Doohan van 1994 tot en met 1998 vijf 500 cc-wereldtitels voor Honda binnenhaalde, deed Marquez dat in Motegi in de MotoGP. “Elk jaar zeg ik ‘de droom is uitgekomen’, maar ik lééf de droom. Je kunt je niet voorstellen dat dit gebeurt, dat je het hele seizoen op dit hoge niveau zit. Elk jaar heb ik de druk maar ook de motivatie om voor de titel te gaan. Ik hoop dat dat zo blijft, want dat betekent dat ik het niveau heb. Voor het 2019-seizoen ga ik harder werken om beter te worden.”
Voor Repsol Honda Teammanager Alberto Puig omschreef de kracht van de wereldkampioen. “Om te beginnen natuurlijk dat talent”, meende Puig niet verrassend. “Maar hij is ook heel slim. Hij luistert naar je. Uit respect, maar ook om te horen of hij iets van je kan leren. Hij is geen superster, een heel normale jongen, geen diva. Dat is op dit niveau in de sport heel moeilijk te vinden.” Puig benoemde ook het belang van het hechte team achter Marquez. “De kracht van een groep mensen is heel groot. Zij zijn samen gegroeid en hebben samen moeilijkheden overwonnen. Daar leer je van. Marc wordt heel erg gesteund door zijn team en dat is niet overal zo. Hij begrijpt ook dat het team er voor hem is. Ze zijn vrienden, harde werkers en familie, maar uiteindelijk weten ze ook dat ze moeten presteren – en dat willen ze ook. Die combinatie is erg sterk.”
In 2014 en 2016 kwam Marquez ook een week na Motegi als kersverse wereldkampioen naar Phillip Island. Die jaren crashte hij echter uit de race. Dit keer beperkte Marquez zijn twee valpartijen tot de trainingen, maar andermaal volbracht hij de 27 ronden niet. Weliswaar sloot de Honda-coureur problematische trainingen met zijn vijfde opeenvolgende Phillip Island-pole onder verraderlijke omstandigheden, maar de race kwam in de zesde ronde tot een vroegtijdig einde. Na thuisrijder Jack Miller te hebben afgelost als koploper, voerde Marquez drie ronden het veld aan totdat hij – volgens eigen zeggen – wijd ging om de als negende gestarte Dovizioso te laten passeren. Een ronde later werd Marquez bij het aanremmen van de eerste supersnelle bocht getorpedeerd door Johann Zarco. De Fransman smakte tegen het asfalt, Marquez bleef overeind. Andrea Iannone kon Zarco’s stuiterende Yamaha nog maar net ontwijken en Aleix Espargaro werd aan zijn linker hand geraakt door brokstukken van Zarco’s machine. Marquez moest met een zwaar beschadigde RC213V de pits opzoeken. “Eerst wist ik niet wat er nou eigenlijk gebeurd was”, vertelde Marquez later na zijn eerste DNF in 22 GP’s. “Eerlijk gezegd was ik kwaad, omdat ik voelde dat iemand me van achteren raakte. Maar toen ik in de box de situatie inschatte en de beelden bekeek, snapte ik het wel. We komen met grote snelheid op dat punt aan. Ik zat in Millers slipstream en remde zelfs iets later dan anders. Toen voelde ik de impact, omdat Zarco achter me de slipstream van twee motoren kreeg. Natuurlijk kun je zeggen dat hij daar rekening mee had moeten houden, maar het is een race-incident. Ik heb al met hem gesproken (Zarco bood zelfs zijn excuses aan, FW) en we hebben beiden heel veel geluk gehad. Dat is het belangrijkste.”
Het uitvallen van polesitter Marquez en de vanaf de derde plek vertrokken Zarco beroofde de Australische Grand Prix van twee potentiële podiumkandidaten, maar of zij de ontketende Maverick Viñales hadden kunnen bijhouden was maar zeer de vraag. De Yamaha-coureur was in Motegi teleurstellend zevende geworden, vergeefs naar grip zoekend bij het insteken van bochten. In Australië was Viñales vanaf de eerste training snel en constant. Andrea Iannone kreeg na een ijzersterk optreden tijdens de trainingen de favorietenrol opgeplakt, maar vanaf de tweede startplaats was Viñales niet alleen onstuitbaar, maar ook was niet voor te stellen dat de 23-jarige Spanjaard nog maar drie wedstrijden eerder na Aragon gefrustreerd had verklaard allang niet meer aan winnen te denken. “Dan hou ik mezelf voor de gek”, meende hij toen. Zelfs een slechte start kon Viñales niet remmen: de eerste ronde legde hij als negende af, zeven ronden later verwees hij met opzienbarend gemak kopman Dovizioso naar het tweede plan. Viñales bouwde een voorsprong van vier seconden op en had na 27 ronden nog anderhalve tel over op tweede man Iannone en derde man Dovizioso – voor de Ducati-coureur een aanzienlijke verbetering dat zijn ontluisterende dertiende plaats van vorig jaar. Dat de Ducati anno 2018 een allround machine is, bewees ook Alvaro Bautista. De verbluffende Lorenzo-vervanger (zie Pitstop) was veertiende na de eerste ronde en bezette in de groep achter Viñales zelfs lange tijd een podiumplek. Uiteindelijk legde Bautista na een schakelfout een seconde voor Rins beslag op een zeer eervolle vierde plaats – een bijzondere comeback na liefst drie valpartijen tijdens de trainingen.
Volledig verdiend ging de meeste aandacht echter uit naar de glorieuze winnaar Viñales die voor Yamaha een einde maakte aan een beschamende reeks van 25 races zonder overwinning. Terwijl teamgenoot Rossi zijn podiumkansen voelde slinken door gebrek aan grip (“na vijftien ronden zat ik in de problemen”) won Viñales zijn eerste race sinds de Franse Grand Prix van vorig jaar. “Het was een ongelooflijke dag’, aldus Viñales. “Toen ik mezelf als tiende zag bij de start zei ik tegen mezelf ‘sukkel, wat ben je aan het doen’. Ik weet ook dat ik snel kan zijn als ik me goed voel en het hele weekend zat ik in de top 3. Ik zei ‘oké, nu moet je pushen’. Ik dacht niet aan de banden, ik pushte alleen maar. Toen ik drie seconden voorsprong had, begon ik de band te sparen. Maar het was close, want mijn band was wel helemaal op.”
Met de set-up waarmee hij in Thailand als derde finishte, bleek Viñales zich ook – met enkele aanpassingen – ook goed te voelen op zijn geliefde vloeiende Phillip Island. “Het seizoen is moeilijk geweest. Ik had deze overwinning nodig. Wij hadden deze overwinning nodig. Om volgend jaar goed gemotiveerd te kunnen beginnen. Deze overwinning geeft ons veel motivatie.”
Door een remfout halverwege de race viel Iannone terug van de tweede naar vijfde plaats, toch boekte de Italiaan met zijn vierde podium van het jaar zijn beste resultaat voor Suzuki. “Ik had een goede kans om te winnen, maar die fout kostte me veel”, wist ook Iannone. “Maar we waren het hele weekend goed en daar ben ik blij mee.”
Winnaar Viñales keek na zijn vijfde MotoGP-zege al vooruit naar 2019. “Mijn zelfvertrouwen werd minder, maar ik heb naar Yamaha bewezen dat ik wedstrijden kan winnen. Yamaha moet me een motor geven die beter is voor mijn rijstijl, vooral midden in de bochten. Als we die hebben, hebben we een kans om te vechten.”
Moto3: DRAMATIEK TEN TOP
Het Moto3-kampioenschap kenmerkt zich dit seizoen door ongebruikelijk veel nul-scores van de titelkandidaten. De races in Japan en Australië vormden daarop geen uitzondering. In Motegi bewees WK-leider Jorge Martin (88) zich een hele slechte dienst door zes ronden voor het einde te crashen, terwijl hij deel uitmaakte van een kopgroep van tien rijders. Martin was niet de enige crasher, want ook zijn teamgenoot Fabio Di Giannantonio en Aron Canet haalden de finish niet. Voor titelfavoriet Martin waren de gevolgen echter het meest dramatisch. Vooral omdat zijn grootste concurrent Marco Bezzecchi (12) met de zege aan de haal ging. Dat was nog niet vanzelfsprekend, want de zeer verrassende Darryn Binder (40) leek op weg naar zijn eerste overwinning, maar de Zuid-Afrikaan maakte een schakelfout richting de streep en zag Bezzecchi én Lorenzo Dalla Porta nog uit zijn slipstream komen. Met zijn derde overwinning van het seizoen naderde Bezzecchi Martin tot op één punt. Maar met een negende seizoenspole liet Martin in Phillip Island zien niet erg van zijn stuk te zijn, terwijl Bezzecchi vanaf de vijftiende plaats moest komen. Maar de Italiaan vocht zich naar voren naar de leiding, maar voor de tweede keer dit jaar werd de VR46-coureur het slachtoffer van de fout van een ander. Binnen een kopgroep van twintig rijders tikte Gabriel Rodrigo Bezzecchi er af, waarna Martin op rozen leek te zitten. Maar de Phillip Island GP toonde met een aantal heftige valpartijen de Moto3-krankzinnigheid ten top. In het gedrang moest Martin ook nog een plek teruggeven, maar in een race die zoals verwacht bol stond van de slipstreamtactieken en buitengewoon gevaarlijke situaties, kwam de lijstaanvoerder nog terug – nadat hij ook nog als twaalfde voorbij start-finish was gekomen. Uit het niets kwam Albert Arenas bij het ingaan van de laatste ronde op kop, terwijl Martin – twee ronden voor het einde nog koploper – vlak daar achter een harde beuk uitdeelde aan de nietsvermoedende Philipp Oettl. Arenas liet zich niet achterhalen en won zijn tweede GP van het jaar, centimeters voor Di Giannantonio. De verrassing was de derde plaats van de 17-jarige Celestino Vietti, de vervanger van de geblesseerde Nicolo Bulega, in zijn tweede GP-start. Met een vijfde plaats op 0,099 seconde liep Martin weer elf punten uit op Bezzecchi.
Moto2: BAGNAIA NOG NIET BINNEN
Even leek het dat Francesco Bagnaia in Australië een eerste kans zou hebben om voor zijn vertrek naar de MotoGP al voortijdig de Moto2-wereldtitel binnen te halen. Maar de Italiaan faalde opzichtig. Zijn grote geluk was dat zijn grootste tegenstrever Miguel Oliveira ook bitter tegenviel.
Tijdens de Japanse Grand Prix bleek onverwacht Fabio Quartararo de snelste. Nadat hij polesitter en kopstarter Bagnaia had achterhaald, reed Quartararo samen met Bagnaia ver weg van derde man Lorenzo Baldassarri. Quartararo sloeg geroutineerd alle aanvallen van Bagnaia af en kwam voor WK-leider Bagnaia voor de tweede keer dit jaar als eerste over de finish. In een weinig interessante race hield Baldassarri probleemloos Oliveira uit de top 3 – tot enkele uren na de finish. Toen werd winnaar Quartararo gediskwalificeerd vanwege een te lage bandenspanning en promoveerde Bagnaia naar de eerste plaats. Met 37 punten voorsprong kwam Bagnaia (42) naar Phillip Island, het circuit waar vorig jaar Oliveira (44) zijn eerste Moto2-race won. Daar bleek de Sky VR46-rijder het hele weekend vergeefs naar zijn vorm te zoeken – net als, verrassend genoeg, Oliveira. De Portugees finishte kleurloos als elfde, maar nog wel één plaats voor Bagnaia. Hoewel de twee grootste kanshebbers voor de titel vooraan ontbraken, was de Moto2-race de beste sinds jaren met een ongebruikelijk grote kopgroep. Uiteindelijk won Brad Binder, net voor de als veertiende gestarte Joan Mir en de sterke Xavi Vierge. Baldassarri en polesitter Mattia Pasini behoorden tot de crashers. Tijdens de Australische GP zat Bo Bendsneyder thuis. In de laatste ronde van de Grand Prix van Japan ontplofte zijn blok, waarbij een onderdeel zich in Bendsneyders been boorde. Ondanks een open scheenbeenbreuk zette hij de machine nog aan de kant. Bendsneyder zag af van een operatie in Japan, die volgt later in Nederland.
