Gerrit van der Kolk – Honda ST1100 Pan European
Kawasaki, Suzuki, Laverda, Yamaha, BMW. Alles heeft Gerrit van der Kolk al in zijn garage gehad. Tot hij voor het eerst op de Honda ST1100 Pan European reed, toen was hij meteen verkocht. Inmiddels heeft hij er, verdeeld over drie motoren, al ruim drie ton mee gereden. “Dit is echt mijn motor! Ik ken hem van binnen en van buiten en hij laat me nooit in de kou staan.”
“In mijn 48 jaar als motorrijder, heb ik echt van alles gereden. Geen enkele motor heeft me echter zoveel plezier gebracht als de Honda ST1100 Pan European. Hoe dat komt? Heel simpel, het is gewoon een topmachine. In de achttien jaar dat ik al Pan rijd, heb ik geen enkel mankement gehad. Nog geen kapot lampje. Mijn eerste Pan, een gloednieuwe, kocht ik in 2000. Daar heb ik bijna 200.000 kilometer mee gereden. Toen hij aan vervanging toe was, heb ik exact dezelfde machine teruggekocht. Het enige verschil was het aantal kilometers. Dus het was weer een 2000-model en ja, weer een rode. Alleen had deze 160.000 kilometer minder op de klok staan. Helaas moest ik 40.000 kilometer later alweer afscheid nemen van die Pan. Daar kon de motorfiets echter niets aan doen. Op de terugreis van een tocht door Duitsland reed ik op de snelweg over een stuk ijzer. In eerste instantie hoorde ik alleen een harde klap. Eenmaal op de vluchtstrook bleek er wel wat meer aan de hand te zijn. De voorvelg was doormidden, het stuk ijzer had zich vastgeslagen in de converter van de uitlaat en ook de achtervelg lag in de kreukels. Flinke schade dus, waardoor de machine uiteindelijk economisch total loss werd verklaard. Omdat ik gelukkig goed verzekerd was, kon ik weer een Pan terugkopen. En dat is deze machine. Een jaartje jonger dan de twee voorgaande, maar wel weer in die mooie rode kleur. Deze motor heb ik ook helemaal naar mijn wensen aangekleed. Dus een hogere ruit, een flip-off, een Corbin-zadel, verstralers op de vleugels, GPS en een luide claxon van Valk Motive. 125 decibel, die hoor je wel. Waarom? Heel simpel: voor de veiligheid. Ik maak heel wat kilometers en het valt me daarbij steeds meer op dat mensen totaal niet op de weg en het overige verkeer letten. Ze zitten de appen, te bellen of zijn druk in gesprek met hun passagiers. Het is meer dan eens voorgekomen dat iemand me daardoor over het hoofd heeft gezien. Dankzij die toeter kon ik ze toch even op mijn aanwezigheid attenderen.
Een ander groot pluspunt van de 1100 Pan European zijn de sublieme stuureigenschappen. Ik kan hem op de Duitse autobaan makkelijk op 200 km/uur zetten zonder dat hij ook maar iets begint te wiebelen. En dat is mét de verhoogde ruit, zijkoffers en topkoffer. Daarom zul je me ook nooit op een 1300 zien, dat zijn echt dweilbakken. Het zwaartepunt mag dan wat lager liggen en je kunt er heerlijk mee gooien, maar op hogere snelheid gaan ze zoeken. Levensgevaarlijk. Nee dan liever mijn 1100, die ligt als een rots in de branding. Heerlijk als je een wat langere rit maakt en dat doe ik graag. Laatst nog even naar Roemenië geweest, maar ook in Portugal, Oostenrijk, Italië en Duitsland kom ik regelmatig. Duizend kilometer op een dag, daar draai ik mijn hand niet voor om. Lekker vanuit Hilversum even naar de Eifel en dan via Luxemburg weer terug. Of mijn vrouw ook wel eens mee gaat? Nou, niet meer. De laatste keer was een vakantie naar Portugal. Het stuk van Barcelona naar Madrid was de druppel. Zinderende hitte en niks om je daarvan af te leiden. Toen we bij een tankstation stopten om even wat te drinken, wist ze haast niet meer hoe ze heette. Nee dat was niks. ‘Het is jouw hobby’ zegt ze, dus ze vindt het prima dat ik alleen op pad ga. Vakanties vieren we uiteraard wel samen. Maar dan gaat zij met het vliegtuig en ik met de motor.
Gezien de kilometers die ik vreet zal deze motorfiets met een anderhalf tot twee jaar ook aan vervanging toe zijn. Of het dan weer een rode Honda ST1100 Pan European wordt? Nou, dat weet ik niet zeker. Het is een flinke jongen en die kilo’s beginnen steeds merkbaarder te worden. Uiteraard zou ik het liefst dezelfde motor terugkopen, maar dan wel een die op dieet is geweest. Want ja, laten we eerlijk zijn, geen enkele motor die nu op de markt is, komt in de buurt van deze prachtmachine. Nooit updates of ander gezeik. Nee, ik zet ‘m in de schuur en ik hoef niks te doen. Starten en lopen. Geen olieverbruik, kleppen stellen hoeft niet, echt goed doorontwikkeld. Uiteraard heb je wel het reguliere onderhoud zoals de banden en riem, maar dat is dankzij de kundige mensen van het ST1100 en ST1300 forum een koud kunstje. Voor ik hen leerde kennen was ik niet zo’n sleutelaar, maar nu doe ik alle onderhoud zelf. Wat ik niet kan, daar vraag ik hulp bij. Dat voelt ook goed, zelf met je eigen motor aan het werk zijn. Langzaam maar zeker ken ik hem door en door!”
