Flat tracken in Catalunya
Voor veel wegracecoureurs vormt offroad motorsport een wezenlijk onderdeel van de wintertraining. De spieren die specifiek van belang zijn op een racemotor zijn lastig te trainen in de sportschool, je ziet ten slotte geen enkele GP-coureur met een bodybuilderslijf. Motocross vinden ze allemaal prachtig, maar de blessuregevoeligheid daarvan iets minder en zo komen speedway en flat track in beeld. Wel het glijden en driften, maar zonder de sprongen en potentieel gevaarlijke landingen. De meest prominente voorbeelden zijn speedway-fanaat Marc Marquez en vooral Valentino Rossi, die in zijn achtertuin zijn eigen Motor Ranch heeft met een heus flat track.
In Spanje heeft elk zichzelf respecterende provincie minstens enkele wegracecircuits en crossbanen met daarnaast vaak nog een speedway of flat track piste. Je moet de jeugd toch wat speelruimte gunnen, nietwaar? Het grote verschil tussen speedway en flat track racen is dat speedway motoren helemaal geen remmen hebben en flat track machines een achterrem. Dit vereist uiteraard een volledig andere rijtechniek en vanuit de flat track zijn veel Amerikaanse coureurs naar de wegrace doorgestoten. De meest aansprekende naam hiervan is Kenny Robert senior, die eind jaren ’70 met een daverende klap in het 500cc wereldkampioenschap binnendreunde, waarbij hij en passant de rijstijl radicaler hervormde dan Marquez recentelijk deed en direct wereldkampioen werd. De reden van zijn succes? Flat track. Daarbij is de baan vlak in de zin dat er geen sprongen zijn, maar ook geen aarden wallen waartegen een motorcrosser zich afzet om een bocht te ronden of tractie te vinden. Welnu, diezelfde Kenny Roberts richtte in 1991 de Kenny Robert Ranch op, direct achter het circuit van Catalunya. Daar leerde hij andere coureurs hoe driften kan worden gebruikt om een motor een bocht te laten ronden, ofwel het sturen met het gashendel.
Eind september ben ik in de buurt van Barcelona en heb een dag over, omdat de Franse werkmentaliteit dicteert dat het Franse luchtruim gerust gesloten kan worden om een paar tiende procent loonsverhoging te forceren. Nondeju…. Wat doe je dan? Naar een museum? Op zoek naar een bergbloem? Nee natuurlijk niet, we gaan we op de bonnefooi naar het “Offroad circuit de Barcelona”! Daar brandt licht en we krijgen snel een complete uitrusting aangepast. Onder de Spaanse voorjaarszon staan vier Honda CRF100’s warm te reutelen. Licht, weinig vermogen, amper remmen en daar moeten we het mee doen. De gang erin houden is van belang, maar cruciaal is het vinden van tractie op de tamelijk gladde ondergrond. Oud-coureur Joey Litjens is bij ons en naast het feit dat hij een ervaren motortrainer is, is het ook een groot flat track fanaat. “Ja mannen, even opletten! Bij het insturen en in de bocht naar voren. Niet een beetje, nee he-le-maal naar voren, noten op de tankdop. Bij insturen flink terugschakelen en vol op die achterrem. Die achterrem hou je vast in de bocht, tegelijk volgas en met de achterrem doseer je de wielspin. Oja, in de bocht druk je de motor onder je, vanuit je heupen en met de buitenste elleboog omhoog! Zo voorkom je een highsider. Of althans, als je crasht is het waarschijnlijker dat het een lowsider is.” Ehm, okay dan. Ik merk direct dat de CRF100 flink op toeren gehouden moet worden en vooral dat de vering zowel voor als achter onderdempt is voor mijn gewicht. De gang erin houden is het credo en dus moet je voor je gevoel veel te hard de bocht in. Al snel stapt het achterwiel opzij en dat blijkt juist vanaf hogere snelheid beter te gaan, hoe gaaf! Ook in die snelle bochten kun je al snel flink wat wielspin vasthouden en op het moment dat ik mijn drie reisgenoten voor me zie driften geeft dat een prachtige slideshow! Het is bizar om te merken hoe veel het uitmaakt als je een paar centimeter meer naar voren of achter zit, of het verschil op zithouding qua hellingshoek. Omdat de CRF voor mijn 187 cm erg krap is, kom ik juist in de korte linkerbochten klem met mijn been onder het stuur. Pas als ik de motor veel meer vanuit mijn heupen de bocht indruk, past het plotsklaps prachtig.
De eerste sessie rijden we ruim een half uur door. De tweede sessie gaat het tempo nog flink omhoog en als Litjens achter ons start is het natuurlijk zaak om hem het leven zo zuur mogelijk te maken. Knieën uitsteken, afsnijden en ellebogen tegen elkaar kan allemaal omdat de absolue snelheid niet heel hoog ligt. Als hij me inhaalt wil hij snel een gaatje slaan en in de snelle downhill slinger schuift hij serieus onderuit, nadat het lang leek of hij de slide ging opvangen. Gelukkig kan ik ontwijken, er is wel bloed maar er zijn geen hechtingen nodig. We kunnen er om lachen en kickstarten de Honda’s voor het vervolg. Na dik twee uur is onze tank leeg en zijn we weer een paar sterke verhalen sterker. Als je ooit op vakantie bent in de buurt van Barcelona, of om een andere reden een keer een paar uur overhebt, dan is dit wel een spectaculair uitstapje! Als bonus leer je veel over gas- en achterremcontrole en lichaamspositie. Prachtig complex, ruime baan, geheel baas over eigen tijden en sessies, dus je kunt het zo leuk en gek maken als je zelf wilt. Zo gaaf, dat ik er die Franse stakingsterreur gewoon door ben vergeten.
