Ellen van Beers – Yamaha MT-07

« Terug naar Mijn Trots
Het begon met een ouderwets blokje om voor op de tank van haar vaders motor, dat was genoeg voor de destijds 6-jarige Ellen van Beers om definitief met het motorvirus besmet te raken. Na nog wat oefenrondjes in opa’s weitje met de crosser van haar vader, besloot ze op 21-jarige leeftijd dat de tijd rijp was om zelf het rijbewijs te halen. Inmiddels stuurt ze alweer een jaartje of acht rond, eerst op een Yamaha Radian en sinds kort op een ranke MT-07 van hetzelfde merk. En daar is ze nog steeds tot over haar oren verliefd op.

“Mijn familie is een echte motorfamilie. Mijn vader rijdt motor, al mijn ooms ook, dus dat het er bij mij ook een keer van zou gaan komen, was niet meer dan logisch. Het gekke is alleen dat ik sinds ik motor rijd eigenlijk altijd alleen op pad ben. Mijn ooms rijden te hard voor me en mede door mijn werk in een winkel in de weekenden komt er helaas ook niet veel van om samen met mijn vader op pad te gaan. Dat deden we in het verleden wel hoor, lekker op een zaterdag of zondag naar Valkenburg. Motorrijden doe ik dus eigenlijk altijd alleen, met name woon-werk-verkeer. Iedere dag, behalve als het sneeuwt of als er gepekeld is. Dan pak ik de auto, en af en toe als er weer hondenvoer moet worden gehaald. Voor de rest doe ik alles met de motor.
Dat heb ik de eerste jaren na het halen van mijn rijbewijs met een Yamaha Radian gedaan, op een oude fiets moet je het leren nietwaar? Dat was op zich helemaal geen verkeerd ding, maar voor mij – ik ben maar 1.60 meter lang en weeg 50 kilo – was die Radian toch een beetje te lomp en vooral te breed. Ik heb wel een keer of drie mijn benen verbrand aan het blok, een dikke viercilinder. Dat was ik wel een keer beu, dus heb ik op een gegeven moment mijn zinnen op een MT-07 gezet. Inderdaad ook een Yamaha. Ik ben wel een fan van het merk, en had vroeger ook een Yamaha-scooter. En mijn vader is een echte Yamaha-man, dus dan word je er wel een beetje mee besmet. Maar ik vind dat ze bij Yamaha over het algemeen ook mooie modellen hebben.
Bij de motorzaak bij ons om de hoek had ik al een paar keer een MT-07 zien staan. Echt een mooi model vind ik dat, in eerste instantie ga je toch op het uiterlijk af. Maar ik moest nog even wachten voor ik er echt een kon aanschaffen, ik ging namelijk eerst nog trouwen. Met mijn man had ik wel de afspraak gemaakt dat ik na onze bruiloft naar een andere motor kon gaan kijken, dus dat heb ik meteen na het feest heel fijntjes ter sprake gebracht. Vond ‘ie prima, en daarna zijn ze bij onze motorzaak op zoek gegaan naar een jong gebruikt model. Die vonden ze in België, een 07 van anderhalf jaar oud. Uiteindelijk moest ik nog twee maanden wachten voor ik hem ook echt had met kenteken en al. Daar ben ik flink zenuwachtig van geweest, verschrikkelijk zeg. Ik wist dat ‘ie in feite om de hoek stond, alleen kon ik er nog niet bij. Ook mijn collega’s werden knettergek van we, want iedere keer als mijn telefoon ging, riep ik dat het vast om mijn motor zou gaan. Dat ik hem eindelijk op kon halen. Mijn man werd er ook gek van hoor, want ik zat elke dag wel filmpjes en foto’s van de MT te bekijken. Het was echt een obsessie aan het worden. Iedereen was dan ook blij toen de motor er echt was, haha.
Mijn man rijdt zelf geen motor, maar het begint bij hem steeds wel meer te kriebelen. Achterop kan niet, hij weegt negentig kilo, dan gaan we omhoog met de MT. Met zijn verjaardag heb ik een theorieboek onder zijn neus geschoven en daar is hij fanatiek in aan het lezen, dus wie weet. En er zijn een paar vrienden van me aan het lessen en we zijn al druk plannen aan het maken voor als ze straks hun rijbewijs hebben. Alleen rijden is straks hopelijk voorbij, en ook met mijn vader wil ik straks net als vroeger weer eens een keer naar Valkenburg rijden. De MT-07 blijft in ieder geval nog wel een poos bij me, ik ben er nog steeds helemaal verliefd op. Dit is, zonder de Radian af te willen vallen, precies de motor die ik zocht, zonder compromissen te hoeven sluiten.