Elektrisch racen op Man
Tijdens de TT races op het Isle of Man werd dit jaar voor het eerst met elektrische motorfietsen geracet. Op het van traditie bol staande eiland betekende dat een regelrechte sensatie. We namen een kijkje in de wereld van batterijen.Olie is de drijfveer van onze economie. Het is ongelooflijk wat er allemaal van en met olie wordt gemaakt. Kleding, medicijnen, alles met kunststoffen en plastic, wegen; overal is olie voor nodig en dus ook voor de door ons zo geliefde motorfietsen. Maar de olie raakt op en de prijzen van benzine stijgen gestaag. Naast deze feiten komt ook het milieu door de uitstoot van co2 stevig onder druk te staan. En dus zijn diverse bedrijven al geruime tijd bezig de wereld te interesseren voor elektrisch aangedreven voertuigen. De beperkte actieradius, de prijs van het voertuig, de tijd die nodig is om de accu’s op te laden en, niet in de laatste plaats, de vaak absurde styling maken de voertuigen niet populair. Zouden elektrisch aangedreven motorfietsen in de conservatie motorwereld dan wel een kans hebben?Weggedoken op een apart veld bij het rennerskwartier van de TT races op het Isle of Man staan de kleine tentjes van de 26 deelnemers aan de TTXGP, de eerste race met elektrische motoren op het vermaarde eiland. Dichterbij gekomen zien we veel studenten bezig om hun droom te verwezenlijken. De geur van olie en vet ontbreekt en ook het geluid van warmdraaiende motoren is afwezig. In plaats daarvan liggen er lange kabels over de grond en wordt er driftig gemeten met volt- en weerstandmeters en worden er lange analyses gemaakt op computers.“Nee’’, zeggen de makers van “de Tork” uit het Indiaase Puna in hun zangerige Engels, “we hebben zeker niet de verwachting hier te winnen, ons budget is laag en de middelen zijn beperkt, maar het is een droom om hier op het Isle of Man te racen.” Het rijwielgedeelte van de Tork is duidelijk gebaseerd op de veel gebruikte 125 cc motorfietsen in India. De remmen zijn aangepast en er is een kuip gemonteerd, maar de verwachte clip-ons die bij een racer horen zijn vervangen door een meer comfortabel recht stuur. Ontwerper Ketan Mhasawade heeft twee jaar aan de motor, die een topsnelheid heeft van 92 km/uur, gewerkt en ziet zijn deelname als de ultieme test. Hoe anders lijkt de benadering van het Amerikaanse Mission Motors. Als een van de weinigen heeft het team een forse tent opgesteld waar een professioneel team aan de eveneens indrukwekkende motoren werkt. Ze schatten hun kansen op de overwinning hoog in, lijken die al te vieren voor er ook maar een meter is gereden. “We hebben een zeer ervaren coureur (Thomas Montana, red.) en zijn overtuigd van de capaciteiten van de ‘Mission One’,” zegt teammanager Forrest North, “en om geen risico te nemen, hebben we de topsnelheid voor de race teruggebracht naar 192 km/uur, ondanks dat de motor ruim 240 km/uur loopt.” Mission Motors wil in 2010 driehonderd elektrische straatmotoren hebben geproduceerd. Eveneens uit Amerika is de ‘Barefoot’, waarvan ontwerper, bouwer en eigenaar Ely Schless trots vermeldt slechts vier maanden over de bouw en het ontwerp te hebben gedaan. De 250 kilo zware motor heeft een actieradius van tachtig kilometer en kan een theoretische topsnelheid van 160 km/uur halen. De race zelf werd voorafgegaan door een training van één circuitronde, die op het Isle of Man zestig kilometer lang is, waarna de raceafstand ook over één ronde werd verreden. De marshalls zijn voor de gelegenheid uitgerust met veiligheidsbrillen en speciale rubberen handschoenen om zich bij een valpartij mogelijk te kunnen beschermen tegen bijtende zuren uit de accu’s. Duidelijke verschillen met de benzinemotoren zijn naast de topsnelheid vooral het geluid. Geen brullende twins of gillende vierpitters hier, maar zacht zoevende elektromotoren. Om het gebrek aan motorgeluid te compenseren, hadden de marshalls fluitjes, waarmee ze elkaar en het publiek konden waarschuwen voor een naderende elektrische racer. En dit alles was natuurlijk van tevoren zo goed mogelijk naar het publiek toe gecommuniceerd, maar niet door alle bewoners van het Isle of Man begrepen. Zo merkte racewinnaar Rob Barber op verschillende konijnen en een kat op het circuit te zijn tegengekomen. Hij reed zijn ronde met zijn AGNI X01 met een gemiddelde van ruim 140 km/uur, tot grote tevredenheid van teameigenaar Arvind Rabadia die, gehuld in de Indiase vlag, trots de overwinningstrofee in ontvangst nam. De AGNI X01 heeft het rijwielgedeelte van een Suzuki GSX-R600 uit 2007 met daarin twee AGNI elektromotoren, die met ruim 50 pk per motor een topsnelheid van 190 km/uur kan leveren. Van de 26 deelnemende teams viel al een groot aantal tijdens de trainingen uit en tijdens de race van een ronde kwamen slechts negen motoren aan de finish. En het publiek? De reacties waren verdeeld. Vooral het gebrek aan geluid werd als onrealistisch ervaren, want hoezeer er ook historie werd geschreven met deze eerste elektrische race, niemand had verwacht dat de vogeltjes gewoon door bleven fluiten.Fototeksten:Mission Motors startnummer 1Barefoot Motors startnummer 8Tork startnummer 17AGNI X01 startnummer 12Grootverschil in tandwielmaatMan met Indiaase vlag is teameigenaar van de AGNI (naam staat al in tekst)Marshalls met rubberen handschoenenDiverse rijfoto’s tijdens de races.
