Eerste Test Yamaha MT-07
Yamaha noemt haar MT-lijn ‘hyper nakeds’. De meest verkochte machine van de lijn, de MT-07, is voor 2021 op flink wat punten aangepakt met als doel een rijkere uitrusting en betere rijeigenschappen door aanpassingen aan motorblok, remmen en ergonomie. Ofwel: een nog betere wellness-ervaring.
Van oudsher is het getal zeven een door astronomische, religieuze en mythische betekenissen omgeven getal: zeven dagen van de week, de zevende hemel, de zeven samoerai of de zeven wereldzeeën. De zeven is een getal met status, buitenaards en spannend. Zeker toen Yamaha in 2014 een heel scherpe zeven introduceerde in de vorm van de MT-07. Deze compleet nieuwe wervelwind kwam uiterst zelfbewust voor de dag, brak met bestaande conventies en brak met gerenommeerde inhoudsklassen als 650- en 750cc. Niet ten onrechte, want de 690cc longinhoud volstond voor een enorme berg pret. De MT-07, een geluksgetal op wielen, veroverde in sneltreinvaart vele harten en reeg overwinningen in vergelijkingstesten aaneen.
En van meet af aan wist de MT-07 heel verschillende typen motorrijders aan te spreken: beginners door zijn uitstekende omgangsvormen en ervaren rijders doordat de Yamaha zich als het moet zo brutaal als een Triumph Street Triple laat rijden – levendig en wendbaar, koppelsterk, toerenhongerig en vlot. Zijn aanstekelijke karakter maakte de 185 kilo wegende lichtgewicht tot een regelrecht succesnummer. Na de eerste update in 2018 was nu een aanpassing nodig vanwege de Euro5-norm. Yamaha maakte maar meteen van de gelegenheid gebruik om de derde generatie van haar verkooptopper zowel optisch als technisch op te waarderen. Het motto: evolutie in plaats van revolutie.
Het nieuwe design maakt bij onze eerste test in het zuiden van Italië meteen al indruk, want de 2021-MT-07 kijkt lekker brutaal de wereld in. Dat komt natuurlijk volledig op het conto van het streetfighter-achtige koplamphuis met led-verlichting. Ja, dat nieuwe frontje heeft hoe dan ook een polariserende uitwerking. Past een boze streetfighter-uitstraling, “de donkere kant van Japan”, bij het toegankelijke karakter? Daar wordt op speciale fora zoals bijvoorbeeld #M07 driftig over gediscussieerd. Feit blijft dat de nieuwe voorpartij in het echt veel beter oogt dan op de foto’s. Daarnaast zie je natuurlijk meteen dat je met het nieuwste model te maken hebt. En dat is uiteindelijk toch het doel van de hele oefening.
En bij een modelupdate anno 2021 hoort nu eenmaal rondom led-verlichting, inclusief knipperlichten en achterlicht. Alleen kenners van het model zullen waarschijnlijk de nu elegant in de flanken van de tank geïntegreerde luchtinlaten opmerken. Ze zijn – anders dan bij de toenmalige Yamaha Vmax – niet nep. Hier zuigt de van nieuwe software voorziene twin daadwerkelijk zijn frisse lucht aan. Na de verbranding wordt er middels eveneens nieuwe rvs-uitlaatbochten uitgeademd.
In dat uitlaatsysteem is een extra grote katalysator geïntegreerd. Die katalysator zit redelijk voor in het uitlaattraject, waardoor hij snel opwarmt en eerder de uitlaatgassen kan reinigen. De Crossplane-krukas met zijn 270 graden verzette kruktappen imiteert de ontstekingsvolgorde en daarmee ook de klank van een 90 graden V-twin. Yamaha was ook de eerste fabrikant die dit met een technische ingreep aan de krukas met naast elkaar gepositioneerde cilinders wist te realiseren, destijds met de TRX850. Tegenwoordig maken onder andere ook BMW, Honda en KTM van een soortgelijke constructie gebruik.
Net als voorheen presteert de ‘kleine’ twin al een grote. Heerlijk elastisch bij lage toerentallen, sterk in het middengebied en volledig bevrijd boven de 9.000 toeren. Laag-midden-hoog, deze allemansvriend heeft altijd punch paraat, is nooit buiten adem en kent eigenlijk zwakke punten. De opwindende twin weet je te pakken, meer nog dan voorheen. De 690-twin is altijd bij de les, ongeacht toerental of versnelling, en loopt al vanaf ongeveer 2.000 toeren mooi rond – de balken van de LCD-toerenteller zijn helaas nog wel slecht afleesbaar.
Wacht eens even, levert deze gemodificeerde krachtbron niet 1,5 pk en één newtonmeter minder dan voorheen? Ja, klopt. Maar dat scharen we onder de noemer ‘meettolerantie’. Zeker gezien het feit dat het maximum vermogen nu 250 toeren eerder wordt geleverd. “Een meer lineaire vermogensontplooiing”, aldus Yamaha, en dat zou best eens kunnen kloppen.
De levendige pseudo-V-twin springt goed en goedmoedig uit de startblokken en hangt lekker soepel aan het gas. Nog betere rijeigenschappen stond bovenaan het lijstje ontwikkelingsdoelstellingen en daarin zijn ze bij Yamaha met vlag en wimpel geslaagd. Versnellingsbak en koppeling doen in de beste zin des woords onopvallend hun werk. Een boterzachte eenvinger-koppeling heeft de MT-07 weliswaar niet, maar licht werkend en fijn doseerbaar is het in ieder geval. De gemodificeerde versnellingsbaktandwielen vallen uiterst soepel op hun plek. Zo hoort het ook. Omdat de twin zich zo lekker puur op het gas laat sturen, is het ontbreken van tractiecontrole of verschillende rijmodi acceptabel. Het geheel gaat in ieder geval gepaard met een mooi donker en niet te opdringerig uitlaatgeluid, Tirol-proof met een opgegeven 88 dB.
Ook het nieuwe conisch gevormde aluminium stuur draagt bij aan de betere rijeigenschappen van de MT-07. Het is een goede drie centimeter breder, ongeveer een centimeter hoger en meer naar achteren gepositioneerd dan bij het vorige model. Dat voelt in de praktijk ‘volwassener’ aan en maakt de toch al opvallend lichte handling door de grotere hefboomwerking nog beter.
De nieuwe MT-07 rolt fris, zelfbewust en easy door het Italiaanse bochtenwerk. De ‘nieuwe’ weegt een kilo meer dan voorheen, Yamaha geeft 184 kilo op. De MT-07 stuurt haast intuïtief richting de juiste lijn, stuurt speels in en is gevoelsmatig tot op de millimeter nauwkeurig richting het gewenste punt te dirigeren. Easy going 2.0. Met een korte 1.400 millimeter wielbasis, een steile 65,5 graden balhoofdhoek en een compacte 90 millimeter naloop is het geheel ook duidelijk op handelbaarheid afgestemd. Desondanks is de MT-07 geen moment een nerveus aanvoelende machine. Complimenten!
De nieuwe standaard banden, Michelin Road 5 2CT (met specificatie ‘A’) doen het uitstekend onder deze pret-middenklasser. Zelfs onder barre weersomstandigheden (6° Celsius, nat wegdek) is de grip uitstekend en geven de rubbers veel vertrouwen. Als je je onder dit soort omstandigheden op je gemak voelt op een motor, dan zegt dat veel natuurlijk.
De aangepaste zitpositie speelt hierbij een ondersteunende rol. Op de 2021-MT-07 zit je meer rechtop en zelfverzekerder. De zo belangrijke blik ver voor het voorwiel zegt wat dat betreft alles. Geslaagd is ook de gewijzigde setup van de Kayaba-veerelementen. De middels een hevelsysteem werkende achterschokdemper met verstelbare veervoorspanning is voelbaar steviger gedempt. Het kenmerkende nadeinen behoort tot het verleden. Ook de niet instelbare voorvork heeft uitstekende manieren. Onregelmatigheden en ander ongemak in het asfalt worden zonder protesteren door de vering gepareerd. Je voelt het nog, maar je achterste heeft er niet onder te leiden.
Ook wat zitcomfort betreft maakt de Yamaha een geslaagde spagaat. Door de smalle vorm van de voorzijde van het zadel komen ook kleinere rijd(st)ers makkelijk met de voeten bij de grond, terwijl rijders van pakweg 1.85 meter door de bredere achterzijde van het zadel en het goed aansluiten van de knieën makkelijk etappes van meer dan 200 kilometer kunnen afleggen, zonder dat het daarbij vervelend begint aan te voelen. De honingraatachtige structuur op de flanken van de tank zorgt, net als bij een sportfiets, voor een goed contact met de machine. De remkracht is dankzij grotere 298mm-schijven verbeterd. De vierzuiger remklauwen grijpen bijtgraag en netjes doseerbaar aan. Ze happen niet al te agressief toe en zijn eerder goede alledaagse stoppers.
Yamaha produceert de MT-07 in Japan en niet in een dochterfabriek ergens in Azië. Het gaat om de eer, nietwaar. Wat uitrusting en afwerking betreft, overheerst het positieve. De swingarm ziet er keurig uit, de wielen ogen chic en hetzelfde geldt voor de metalen kentekenplaathouder. Handig zijn de bagagehaakjes. Achterrem- en schakelpedaal ogen wat weer wat lomper, maar zijn na bodemcontact wel makkelijk recht te buigen.
Jammer is dat het remhendel wel, maar het koppelingshendel weer niet verstelbaar is. In de LCD-cockpit heeft de rode stift een belangrijke rol gehad, want een TFT-display is ook in dit segment al lang geen uitzondering meer. Aan het eind van de rit passeren we de stad Monopoli. Om een MT-07 te kopen, hoef je niet de Kalverstraat te hebben of een hotel uit te baten. De niet grondig vernieuwde, maar wel merkbaar betere 2021-MT-07 kost namelijk € 8.199,-. Heel iets meer dan voorheen, maar dat is deze MT hoe dan ook waard. De ‘Lucky Seven’ is namelijk voelbaar verfijnd en onderstreept nog maar eens dat motorrijden gelukkig maakt!
MOTOPLUS-CONCLUSIE
Agressief koplamphuis of niet, de nieuwe Yamaha MT-07 is nog net zo toegankelijk als voorheen. Meer nog dan een goede kompaan voor beginnende en ervaren rijders is het een uitstekende machine voor alledaags gebruik. En zo gaat dit succesverhaal de volgende ronde in. MT-07 reloaded!
