Eerste Test Yamaha MT-07
Een van de grootste pijlers onder het succes van Yamaha de afgelopen jaren is de MT-07. Vanaf het eerste moment in 2014 was de lichte no-nonsense naked een regelrechte hit met enorme verkoopcijfers. Afgelopen jaar was de MT-07 nog goed voor bijna de helft van alle naked-verkopen en voor meer dan een vijfde van het totale aantal Yamaha-verkopen. Een meer dan belangrijke machine dus voor de Japanners, en een machine die voor dit modeljaar weer op scherp is gezet met als speerpunt verbeterde vering. We maken kennis in het Spaanse Andalusië.
Cijfers kunnen kil en gortdroog zijn, maar in bepaalde gevallen zeker ook ronduit indrukwekkend. Dat laatste is absoluut het geval als het om de Yamaha MT-07 gaat. Zo zijn er sinds de officiële lancering in 2014 meer dan 120.000 van deze lichte naked geproduceerd, waarvan er bijna 70.000 op Europese wegen rond rijden. Een doorslaand succes, dat zich niet moeilijk laat verklaren. Frisse, stoere looks, levendige stuureigenschappen, een heerlijk soepele paralleltwin met uitstekende prestaties en een zeer laag verbruik en niet in de laatste plaats een zeer aantrekkelijk prijskaartje maakten de MT-07 in een mum van tijd bijzonder geliefd onder een brede groep motorrijders. Mannen, vrouwen, beginners en ook ervaren rotten omarmden het lekker eigentijdse, maar bovenal toegankelijke concept van de MT-07, met bovengenoemde cijfers als klinkende resultaat. Het is dan ook niet voor niets dat de MT-07 al een behoorlijke tijd op de eerste plaats in onze duurtest-ranglijst bivakkeert.
Maar in de enorm competitieve middenklasse bieden in het verleden behaalde resultaten geen enkele garantie voor de toekomst en dus is het ook voor Yamaha zaak om de ‘07’ middels updates scherp te houden om ook de komende jaren aan de bal te blijven met de MT-07. Afgelopen jaar was er de verplichte Euro4-update met onder andere een uitlaatsysteem met grotere katalysator en een aangepaste kabelboom voor de onboard-diagnose en voor modeljaar 2018 stond er een iets uitgebreidere opfriskuur op het programma. Wellicht is opfriskuur in deze een iets te groot woord, aangezien Yamaha de MT-07 zeker niet volledig op de schop heeft genomen en de naked vooral heel herkenbaar MT-07 heeft gehouden om zo vooral die brede doelgroep te blijven binden.
‘Never change a winning team’ dus en dat geldt zeker voor de 689 cc metende en 75 pk sterke paralleltwin met 270 graden ontstekingsinterval van de MT, die bij deze update buiten schot is gebleven en ook allesbehalve om een ingreep vroeg. Nee, Yamaha zocht het meer in de verfijning, met bijvoorbeeld een design dat middels lichte ‘tweaks’ sportiever is geworden en meer richting de huidige generatie MT-09 is opgeschoven. Zo zijn de tank en luchtinlaten opnieuw langs de tekentafel geweest, heeft de ‘07’ een volledig nieuw zadel, is de koplamp vervangen door een breder exemplaar met een nieuwe omlijsting en hint het nieuwe ‘gevorkte’ achterlicht ook duidelijk naar de MT-09.
Minder zichtbaar, maar beduidend essentiëler zijn de wijzigingen die Yamaha aan voor- en achtervering heeft doorgevoerd. Dat was immers niet de sterkste kant van het voorgaande model. De nadrukkelijk comfortabele setting van de vering en de daaruit voortvloeiende beweging in het rijwielgedeelte op snelheid kon met name voor rijders boven de 75 kilo, ofwel de gemiddelde West-Europese rijder, hinderlijk zijn. Om dat te ondervangen zijn de veren in de voorvork nu 6% stijver, terwijl de uitgaande demping aan de voorzijde volgens Yamaha liefst 16% steviger is geworden. Achter is de monoschokdemper 11% stijver en zijn in- en uitgaande demping respectievelijk 40% en 27% steviger. Bovendien kan de uitgaande demping achter nu worden versteld.
Op papier een welkome upgrade, hoe die in de praktijk uitpakt, ontdekken we in Zuid-Spanje, waar tussen Marbella en het landinwaarts gelegen Ronda een aantal van Europa’s mooiste stuurwegen ligt. Helaas laat de Andalusische zon het afweten en is er alleen voor de ochtenduren droog weer voorspeld, dus enige haast is geboden om enigszins een indruk van met name de verbeterde vering te krijgen. Daar heeft de rijklaar nog steeds slechts 182 kilo wegende MT-07 geen enkele moeite mee. De twin laat zich met speels gemak door het drukke ochtendverkeer laveren en al snel maakt de bebouwing plaats voor een heuvellandschap met een uitdagend bochtenlint. De zit op het vernieuwde zadel is overigens prima en net iets meer rechtop dan op de MT-09 het geval is. Doordat de achterzijde van de tank 10 millimeter naar voren is verplaatst en de zitplekken voor zowel rijder als passagier over een groter oppervlak breder zijn uitgevoerd, is er merkbaar meer zitruimte ontstaan. Ook is het zadel aan de voorzijde anders gevormd en omarmt het nu als het ware de achterzijde van de tank. Hierdoor is trouwens ook het kunststof paneel dat op het voorgaande model aan de onderzijde langs het zadel liep en erg gevoelig was voor het schuren van de pijpen van de motorbroek komen te vervallen. Voor langere rijders heeft Yamaha ook nog een optioneel zadel, waarmee de afstand tussen zadel en voetsteunen met een aanzienlijke 28 millimeter wordt verlengd.
Terug naar de vering. In die eerste kilometers valt direct ook al op dat de nieuwe MT-07 niet alleen een stuk stugger en steviger geveerd en gedempt aanvoelt dan zijn voorganger, maar ook dan het gebruikelijke in dit prijssegment. Dat wordt in de eerste snelle bochtcombinaties bevestigd middels een uitgesproken vast en stabiel stuurgevoel, wat overigens niet ten koste van het comfort is gegaan. Daarbij heeft de ‘07’ net als voorheen nog steeds een uitdagend speels stuurkarakter en laat hij zich zonder enige krachtsinspanning van het ene op het andere oor gooien, maar het fikse (na)deinen van de achterzijde op snelheid is, in dit geval met een rijder van 85 kilo in het zadel, verdwenen. Ook op hobbelig wegdek blijft de achterpartij steeds mooi volgen, al zou de uitgaande demping op de hardere hobbels nog een tik steviger mogen dan de standaard setting waarmee we in Spanje reden. Maar goed, die speelruimte is er nu in ieder geval wel. De voorzijde is ook voelbaar stugger en alhoewel de vork op flinke hobbels uiteraard niet zo verfijnd aanspreekt als een high-end upside-down exemplaar, blijft de MT wel uitermate stabiel zijn koers vasthouden.
Minpunten in het rijwielgedeelte moet je nu dus echt met een vergrootglas proberen te vinden en zelfs dat valt niet mee. Als je dan toch iets zou moeten noemen, dan zouden het de standaard banden kunnen zijn. De gemonteerde Bridgestone BT-023’s zijn zeker niet het aller modernst en hebben beslist even tijd nodig om lekker op temperatuur te komen, wat de feedback en grip in de eerste kilometers dus niet ten goede komt. Met name op de vaak spekgladde Spaanse rotondes is het dan al snel billenknijpen. Overigens deden de BT-023’s het dan weer prima op de zeiknatte wegen, die we later op de dag kregen voorgeschoteld.
Overbodig om te zeggen dat rijwielgedeelte en motorblok nu een nog betere twee-eenheid vormen. Die paralleltwin is even vermakelijk als eenvoudig, zonder tig-voudig instelbare mappings en tractiecontrole. Nee, geen polonaise aan het lijf van de MT-07, dat regel je allemaal maar met je rechterpols. Daarmee laat je de Yamaha gewillig als vanouds van onderuit trekken en met voelbaar plezier door zijn gehele toerenbereik spurten. Dit is een heerlijk toegankelijk blok, dat altijd en overal een brede grijns op je gezicht tovert. De twin hangt lekker smeuïg aan het gas en is zo elastisch als een postbode-elastiek. Vanaf pakweg 2.500 toeren gaat het al kordaat voorwaarts, waarna het blok de MT bij zo’n 5.000 toeren echt lekker in de ketting laat klimmen en in één streep door marcheert richting het rode gebied. Daar zijn heel even wat lichte kriebelingen voelbaar, maar dat mag eigenlijk geen naam hebben. Door die enorme souplesse kun je het af en toe behoorlijk krappe Spaanse bochtenwerk als het moet lekker lui in de derde versnelling nemen, de twin geeft geen krimp. De zesversnellingsbak schakelt trouwens heel nauwkeurig, maar net als voorheen ook een tikje stug. Het koppelingshendel, in tegenstelling tot het remhendel niet instelbaar, werkt licht en grijpt, anders dan eerdere ‘07’s’ die we reden, minder direct aan en is daardoor beter doseerbaar.
Ook de remmen van de MT-07 laten zich prima doseren, al is de initiële bite niet overweldigend stevig, wat voor beginnende rijders trouwens wel zo prettig is. Verhoog je vervolgens de remdruk, dan bijten de bekende vierzuiger-remklauwen met kracht in de beide voorste remschijven en vertraagt de MT-07 met behulp van het, overigens net als voorheen, wat grof afregelende ABS op resolute wijze.
Blijft er dan nog wat te wensen over? Nee, we zouden gezien het wederom uiterst messcherpe prijskaartje van € 7.999,- eerlijk gezegd niet weten wat. De paralleltwin van de MT-07 was en is de maat der dingen in deze klasse en met de verbeterde vering zal de Yamaha dit jaar voor de concurrentie een nog hardere noot om te kraken zijn dan voorheen. Wellicht dat we ons prijs/kwaliteit-cijfer moeten aanpassen, aangezien de MT-07 in onze laatste vergelijkingstest al een 10 scoorde….
