Eerste Test Yamaha MT-07
Afgelopen jaar blies Yamaha haar MT-lijn nieuw leven in met de presentatie van de MT-09: een lekkere roadster met een al niet minder smakelijke driecilinder. Die ‘Dark side of Japan, zoals Yamaha de lijn betiteld, wordt nu verder uitgediept met de MT-07. Onmiskenbaar met hetzelfde pakkende MT-DNA in de bloedbaan, maar dan met een pittige tweecilinder in het vooronder. En voor een prijsje waar je gewoon even stil van wordt.
Stil inderdaad. Het prijskaartje van van Yamaha’s nieuweling vermeldt namelijk € 6.999,- en dat is op z’n zachtst gezegd heel mild. Zeker in de wetenschap dat voor die zeven mille ook standaard ABS aan boord is. Het rode potlood moet zich echter toch ergens laten gelden, dus zal de verdere uitrusting wel wat aan de karige kant zijn? Nope. Instelbaar remhendel, lekker uitgebreid dashboard met onder meer een versnellingsindicator, LED-achterlicht, het zit er allemaal op. De afwerking dan? Ook geen klachten. Fraaie asymmetrische swingarm, wave-discs, lekker dikke 180’er achterband met Michelin Pilot Road 3-schoeisel, geen kieren in het kuipwerk. Enkel de conventionele, niet-instelbare telescoop voorvork en de alleen qua veervoorspanning instelbare achterschokbreker geven enigszins blijk van het feit dat bij de ontwikkeling ook het vaak enigszins beperkte budget van de koper een rol speelde.
Maar verder, een ronduit volwassen machine waar het speelse karakter vanaf druipt. Riante schouderpartij, lekker opvallend koplampje, agressief, licht hoekig lijnenspel en een frêle derrière waarbij zelf Doutzen Kroes een ietwat jaloerse blik niet kan onderdrukken. De 07 deelt onmiskenbaar vele stijlkenmerken met de 09, ze behoren immers ook tot dezelfde familietak, maar heeft desalniettemin toch een heel eigen snuitje gekregen. Oogt net iets ranker, eleganter misschien ook wel, dan zijn grotere broer. En is overigens ook net iets ranker, rijklaar weegt de ABS machine, de enige versie overigens ook die in Nederland leverbaar wordt, krap 182 kilo.
Dat belooft luchtig voetenwerk. Zeker in combinatie met de nieuwe twin die speciaal voor deze ‘lightweight concept’, zoals Yamaha de nieuwe telg typeert, werd ontwikkeld. Net als bij de blokken van de Super Ténéré en TDM kiezen de Japanners ook hier weer voor de ‘crossplane’ benadering. De twee-in-lijn kreeg een 270° krukas met onregelmatige ontstekingsintervallen voor een gevoelsmatig lekker vol koppel, waarbij natuurlijk ook het blokkarakter een belangrijke bijkomstigheid is. Juist door die onregelmatige onstekingsintervallen met grotere koppelpieken voelt en klinkt de twee-in-lijn bijna als een V-twin. De met een enkele balansas uitgeruste twin heeft een boring x slag verhouding van 80,0 x 68,6 en komt daarmee uit op exact 689 cc longinhoud. Ook kreeg de twin een offset van de cilinderbank om de interne wrijving zo laag mogelijk te houden, wat weer het verbruik ten goede moet komen. Enfin, moraal van het verhaal, het nieuwe aggregaat is goed voor maximaal 75 pk bij 9.000 toeren, terwijl het koppel al piekt met 68 Nm bij 6.500 omwentelingen van de krukas. Toch wel mooie waarden voor een motorfiets van dit kaliber.
Het blok hangt overigens in een nieuw stalen buizenframe, waarbij er aan de achterzijde een bijzonder fraaie, asymmetrische swingarm prijkt, vergelijkbaar met het exemplaar van de grotere MT-09. Qua vering is de MT-07 zoals gezegd redelijk behoudend, met voor een Ø 41 millimeter telescoopvoorvork en achter een monoschokbreker waarvan enkel de veervoorspanning instelbaar is.
Op zich een redelijk overzichtelijk plaatje zonder veel technische frivoliteiten, maar het gaat uiteindelijk om het totaalplaatje. Ook bij de motor draait het immers niet om het individu, maar om het collectief. En of dat een pakkend geheel is, moet een eerste kennismaking met de MT-07 op Lanzarote uitmaken. Op de parkeerplaats voor het hotel heeft zich daarvoor een heel bont gezelschap verzameld, qua journaille, maar zeker ook qua motorfietsen. In niet minder dan vijf kleurstellingen is de Japanner namelijk leverbaar, zegge en schrijve wit, grijs, paars, rood en Race Blu, en allemaal zijn ze hier vertegenwoordigd. De mooiste? Kwestie van smaak natuurlijk, maar persoonlijk springt de Race Blu-versie er duidelijk bovenuit. En wel door de hoog contrasterende blauwe velgen en framebuizen die daardoor optisch lekker knallen, al misstaan het grijze en witte jasje de machine ook niet. Maar zoals gezegd, smaak.
Zo op het eerste gezicht is de MT-07 toch wel een paar maatjes kleiner dan zijn driecilinder familielid, maar zittend in het zadel merk je daar nauwelijks iets van. Wat wel opvalt, de zit is in vergelijking met de 09 duidelijk minder sportief. Je zit iets minder naar het stuur gebogen, de knieën net iets neutraler gebogen, noem het maar wat meer ontspannen, maar desondanks ook wel licht actief. Prettig voor rijders van kleiner statuur: dankzij de slanke taille en de bescheiden 805 millimeter zithoogte is voor nagenoeg iedereen een stabiele band met moeder aarde weggelegd. Prettig voor rijders van groter statuur: zelfs 1.90 meter lichaamslengte en meer slikt de 07 probleemloos weg, het comfortabel gepolsterde zadel biedt zelfs nog wat reserveruimte naar achteren. Klein minpuntje, het zicht naar achteren in de spiegels wordt minimaal voor de helft in beslag genomen door een deel van de armen. Meer dan positief daarentegen is de eerste kennismaking met het digitale dashboard. Dat herbergt namelijk tal van uiterst nuttige zaken die eigenlijk standaard aan boord van iedere motorfiets zouden moeten zitten. Zaken als verbruik, gemiddeld en actueel en zowel in liters per 100 kilometer, als in kilometers per liter (zoals we in Nederland gewend zijn dus), motortemperatuur, buitentemperatuur, klokje, twee tripmeters en zelfs een versnellingsindicator, het zit er allemaal op. Super. Als er al een kanttekening is, dan is het dat de toerenteller door de kleine schaalverdeling wat moeilijk afleesbaar is. Al blijkt dat deels ook een kwestie van gewenning.
Een korte aanmaning van de starter wekt het montere blok tot leven, met een nog maagdelijke 250 kilometer op het klokje. De twin spint braafjes stationair voor zich uit en ook wanneer het wat hoger in toeren klimt, blijft de geluidscoulisse duidelijk binnen de grenzen van het betamelijke. Daar mag best wat meer reuring in de tent en gelukkig maakt het accessoiregamma melding van een Akrapovic-systeem, dat de feestvreugde ongetwijfeld akoestisch zeker naar een hoger plafond tilt. Afijn, randzaken.
Een subtiele tik zet de boel in z’n één, de weg naar het vulkanische achterland ligt open. Een paar korte rotondes maken daarbij direct één ding duidelijk: dat de MT-07 schittert met een gevoelsmatig aangeboren lichtvoetigheid. Het sturen gaat zo vanzelfsprekend, zo onopvallend makkelijk, het is bijna verbluffend. De machine, weliswaar met een iets vlakkere balhoofdhoek dan de MT-09, maar ook met een 40 millimeter kortere wielbasis, volgt stuurimpulsen zelfs zo gretig op dat je de eerste bochten bijna te dicht aan de binnenkant uitkomt. Voor een machine met als doelgroep relatief onervaren rijders die op een makkelijke, ongecompliceerde manier op pad willen, simpelweg een spot-on handling.
Ook het blok laat zich bij dit langzamere werk van een uiterst sympathieke kant zien. Vanaf tweeduizend toeren, daaronder hakt ‘ie nog wat in de ketting, pakt het lekker gretig op en sleurt de 179 kilo (wij reden de drie kilo lichtere versie zonder ABS) met verve door het toerenbereik. En het mooiste van alles: niets aan de twin voelt saai of klinisch. Laat het blok lekker trekken – tussen de drie- en achtduizend toeren heb je altijd en overal meer dan voldoende power tot je beschikking – en het aggregaat klinkt, voelt en masseert als een echte twin. De 75 pk’s zijn echt meer dan voldoende voor het betere stuurwerk, zelfs met flink tempo maken, hoef je het blok nooit tot het gaatje uit te knijpen. Juist omdat het maximale koppel zo vroeg voorhanden is, laat je veel sneller de newtonmeters werken. Gewoon een snelle, korte tik tegen het schakelpedaal van de trefzekere, soepele versnellingsbak en de twin gaat direct weer voortvarend aan het werk. Zonder dat je er echt erg in hebt zit het tempo er al snel behoorlijk in. Een dergelijk frivole rijstijl heeft overigens wel zo zijn weerslag op het verbruik. Met een geclaimde verbruik van 1 op 24,2 zit er theoretisch voor 334 pretkilometers aan brandstof in de 14 liter tank, maar na een dag, weliswaar energiek, sturen op Lanzarote was echter na 210 kilometer de bodem van de tank duidelijk in zicht.
Bij dergelijk stuurwerk wordt de MT geholpen door het mooi evenwichtig veerkarakter. Balancerend tussen comfortabel en sportief weet het rijwielgedeelte prima raad met eventueel ongemak in het wegdek. De machine blijft netjes en rustig op lijn en mocht een bochtje eens een keertje verkeerd worden ingeschat, dan kan er in alle rust bij geremd worden, een oprichtmoment is de MT namelijk volledig vreemd. Enkel wanneer er flink aan het gas wordt gehangen, door de rijkelijk aanwezige grondspeling overigens geen probleem, dan willen flinke hobbels achter wat onrust in het rijwielgedeelte doorlaten. Maar alles wel binnen acceptabele grenzen.
De remmen daarentegen zijn minder verfijnd dat je van Yamaha gewend bent. Met name voor missen ze bite en een duidelijke lineaire opbouw. Je moet flink doorknijpen wil je de snelheid er echt uithalen. De achterrem daarentegen is wel bijtgraag en goed te doseren.
Licht, compact, uitgerust met een heel beheersbaar vermogen en voorzien van een uiterst schappelijk prijskaartje: het zou heel makkelijk zijn om de MT-07 als opstapper te bestempelen. Yamaha zelf ziet hem echter duidelijk als meer. Terecht ook, want met ‘opstapper’ doe je de machine namelijk echt te kort. Een opstapper, de naam zegt het eigenlijk al, is een tijdelijke reisgenoot die je ontgroeit naarmate je meer ervaren wordt. Het is echter moeilijk om dit karakterbeest te ontgroeien, daarvoor is ‘ie enerzijds veel te volwassen en biedt hij anderzijds simpelweg teveel rijplezier. Ook wanneer je al dertig jaar in het zadel zit, tovert de compacte rouwdouwer nog een glimlach op je gezicht. En precies daar draait het toch om?
