Eerste Test SWM Gran Milano

Toen SWM (Speedy Working Motors) een jaartje of drie geleden uit de as herrees, ging het direct heel hard met de Italiaanse motorfabrikant. Binnen een jaar werden er een stuk of zes modellen gepresenteerd, allemaal grotendeels gebaseerd op basis van bekende Husqvarna-techniek. Deze Gran Milano 440 echter is het eerste volledig in eigen beheer ontwikkelde model, en wat voor eentje!

Plots, na gevoelsmatig duizenden bochten voor de kiezen te hebben gekregen op de laatste twintig kilometer, opent zich het groen ineens en presenteert het Italiaanse Portofino, met zijn volgens velen mooiste haven van de Middellandse zee, zich in vol ornaat. Kleurrijk, warm, adembenemend mooi; een meer passende plaats voor deze hartverwarmende Italiaanse café racer lijkt er niet te bestaan. In deze onmiskenbare mediterraanse omgeving lijkt de tijd stil te hebben gestaan, zelfs de serveerster van het barretje met terras dat over het haventje uitkijkt, is gezegend met opmerkelijk klassieke gelaatstrekken. Heeft wel van weg van een jonge Romy Schneider. “Hier”, roept ze met onverwacht felle stem, “het muntje voor de koffieautomaat. Volgende!”
Weg Romy, hallo Diny, kassière bij een groot tankstation en gezegend met veel, behalve klassieke gelaatstrekken. De warmte van een prettige dagdroom maakt plaats voor de bittere kou van de realiteit. Ook in de meest letterlijke zin van het woord trouwens, de meteorologische lente heeft zich inmiddels alweer een maand geleden aangediend, daar is qua temperatuur echter nog maar akelig weinig van merkbaar. In het laatste uur heeft niet alleen regen de prachtige koperkleurige Gran Milano 440 geteisterd, maar ook hagel en zelfs natte sneeuw. ’t Kan verkeren, zo wist Bredero eeuwen geleden al.
Maar toch, ondanks dat de elementen zich niet bepaald van hun meest zonnige kant laten zien, heeft het gemoed er nauwelijks onder te lijden. Allemaal te danken aan het lijdend voorwerp van deze test: de SWM Gran Milano 440 zoals gezegd. Een naam die net zo lekker van de tong rolt, als de motorfiets niet alleen rijdt, maar ook oogt. Oogverblindend mooi is wellicht wat veel van het goede, maar het retro voorkomen met de dikke, langgerekte tank, grote ronde koplamp, duo-schokbrekers en prachtige geborstelde einddempers die links en rechts de hoogte in vuren, raakt wel degelijk de juiste snaar. Niet in het minst omdat de Gran Milano dat klassieke lijnenspel op heel treffende wijze combineert met uiterst moderne elementen zoals de dikke wave-disc met exclusieve Brembo vierzuiger remklauw en de dikke Ø 47 millimeter upside-down voorvork. Een smaakvol geheel, waarbij het silhouet van het testexemplaar enigszins wordt verstoord door de duo-buddy met de redelijk fors uitgevallen handgreepbeugel die zichzelf over de achterzijde heen slingert. Dan is de alternatieve eenpersoonsbuddy in combinatie met een duozitcover en geïntegreerd achterlicht een heel wat elegantere oplossing. En verheugend, dit kitje zit gewoon bij de aanschafprijs inbegrepen.

Ondanks dat de naam misschien anders doet vermoeden, is deze Italiaan gezien allesbehalve groot is. Eerder het tegenovergestelde. De zithoogte is weliswaar met 809 mm redelijk gemiddeld en ook qua verdere afmetingen, feitelijk maar zeker ook optisch, doet de 440 in niets onder voor een reguliere motorfiets. Het blok daarentegen, is zowel qua cilinderinhoud als vermogen en koppel ronduit bescheiden te noemen. De 400 cc, lucht- en oliegekoelde eencilinder viertakt begon zijn loopbaan in een heel ver verleden bij Honda, werd vervolgens geadopteerd door Shineray (grote Chinese automotive producent en financiële partij achter SWM red.), om nu de overstap te maken naar SWM, dat het blok sterk moderniseerde, zonder dat deze overigens aan de nieuwe Euro4 norm voldoet. De longinhoud werd vergroot tot 445 cc (boring x slag 90,0 x 70,0 mm) en ook kreeg het een injectiesysteem aangemeten. De met een enkele bovenliggende nokkenas uitgeruste eenpitter is daarbij maximaal goed voor 37 pk bij 7.000 toeren en 36 Nm bij 5.500. Geen waarden waar je een aan de grond gelopen vrachtschip mee los trekt, echter is de Gran Milano het begrip ‘spek op de botten’ volkomen vreemd. Als het tweewieler equivalent van een mager catwalk-modelletje legt de Italiaan droog 145 kilo in de weegschaal, rijklaar volgetankt zijn het er 170. Nu kom je daarmee wat betreft pk’s per kilo natuurlijk nog niet eens in de buurt van een beetje middenklasse motor, voldoende voor een beetje een levendig ritje zou het echter wel degelijk moeten zijn. En bovendien is vermogen niet heilig, zeker niet bij retrobike-rijders voor wie vooral karakter telt.
En karakter heeft ‘ie, of noem het eigenzinnigheid. De machine laten warmlopen kan namelijk niet, althans niet op de voor de meeste rijders gangbare manier. Met uitgeklapte jiffy loopt het blok namelijk niet, ook niet met de versnellingsbak in neutraal. Wat hiervan de achterliggende gedachte is? Geen idee. Misschien dat een stationair draaiende eenpitter wel eens uit zichzelf aan de wandel wil, maar zo rauw is de motorloop nu ook weer niet.
Ach, Italiaanse wegen zijn nu eenmaal soms ondoorgrondelijk, dan maar zittend in het zadel de boel op temperatuur laten komen. En van daaruit maakt de Gran Milano de sier met een lekker opgeruimde voorpartij. Twee klassieke ronde tellers, wat controlelampjes, strakke kroonplaat en dito clip-ons met armaturen; dat wat er op hoort, zit er op, maar meer ook niet. Een prachtige cleane uitstraling, niet te verwarren met basic. Uiteraard tref je op de aimabele Italiaan geen uitgebreid elektronicanetwerk aan, maar zeker gezien zijn aantrekkelijke prijs van € 6.690,00 (België € 5.990,00) mag de uitrusting ronduit aangenaam worden genoemd. De voorvork bijvoorbeeld, oogt niet alleen lekker dik en hoogwaardig (ondanks dat het merk Fastace waarschijnlijk niet bij velen als premium-merk op het netvlies staat), maar is volledig instelbaar. Net als de duo-shocks achter trouwens. Bovendien is het afwerkingsniveau ronduit goed: mooie lasnaden, fraaie spaakwielen, strak buizenframe en geen blootliggende kabels en stekkers. Enkel de wat frêle ogende pedaaltjes en schetsplaten vertroebelen het beeld enigszins. En in mindere mate de ronde spiegeltjes, die waarschijnlijk toch meteen worden ingeruild tegen twee ‘bar end’ exemplaren, al was het alleen al om wat meer te zien dan enkel je eigen ellenbogen.

Ach, kleinigheidje. De primaire taak van een motorfiets is om je in vervoering te brengen, en dat doet de Grand Milano vanaf de eerste meter. De hele klassieke uitstraling wordt namelijk gecompleteerd door een bijpassende rijbeleving. De ver over de tank richting de clip-ons reikende zithouding is, zeker door de aan de achterzijde erg brede tank die de benen uit elkaar dwingt, misschien niet super ontspannen (ook zeker niet oncomfortabel!), maar hij klopt helemaal. Zeker in combinatie met het blok, waarvan je mechanica gewoon onder je voelt werken. Niet gevrijwaard dus van enige vibraties, dat aggregaat, maar zolang je er maar geen urenlang mee op de snelweg mee vertoeft, dragen ze alleen maar bij aan het karakter. Nu loopt de 440 redelijk makkelijk richting de 120 à 130 km/uur, ook niet harder dan dat, dus snelwegetappes kunnen wel, maar neem deze informatie maar puur ter kennisgeving aan.
In het lommerrijke achterland is de SWM gewoon pas echt in zijn element, brengt je in vervoering. Pothelmpje op de harses, stofbril op en je waant je zo een jaartje of veertig terug in de tijd. De tijd dat dat 37 pk gewoon een prima waarde was, en die constatering lijkt in ieder geval wat betreft de Grand Milano net zo actueel als destijds. Het is opmerkelijk hoe energiek de eencilinder aanvoelt en hoe makkelijk de boel uit accelereert. Niet overdreven, maar zeker tussen de drie- en zevenduizend toeren meer dan voldoende om de enigszins sportieve zithouding te rechtvaardigen. En mooi, dankzij de prachtige, stampende geluidscoulisse en de rijwind, die vrij spel heeft, bekruipt je heel snel het gevoel dat je je in een hoogst illegaal snelheidsbereik bevindt. Een blik op de teller leert echter dat er voor oom agent en z’n lasergun maar weinig eer te behalen valt. Tientjeswerk, meer niet! En mocht het onverhoopt toch te hard gaan met een laserende agent ver in het blikveld, weet dan dat je kunt bogen op een meer dan capabele rempartij. Daarbij is het overigens wel zaak om niet al te voortvarend in het remhendel te knijpen, ABS ontbreekt namelijk vooralsnog.
Ook het betere sportieve bochtenwerk schroomt de Italiaan niet. Geholpen door zijn lage gewicht laat de eencilinder met 17 inch wielen zich uiterst lichtvoetig insturen en omgooien, en blijft daarbij netjes op lijn. Voor- en achtervering doen hun werk wat dat aangaat echt goed, waarbij zeker de voorvork prima terugkoppeling geeft over de staat van het wegdek. Mocht dat trouwens van niet al te fraai kaliber zijn, dan wil de achterzijde licht onrustig worden, maar alles binnen de grenzen van het betamelijke. Opvallend ook hoe goed het rubber zijn werk doet, grote bekendheid genieten de Golden Tyre GT260 banden niet, maar toch zijn ze opmerkelijk goed en laten zeker gezien het grove profiel grote hellingshoeken toe, waarbij aan de linkerzijde niet de voetsteun maar de weinig meegevende jiffy als eerste het asfalt toucheert. Dat je ’t effe weet.
Eén en al lof dus? Nou, er is nog het hoofdstukje versnelling, en dat is bepaald niet de beste passage uit het groot Grand Milano-boek. Uitblinken in souplesse doet het namelijk niet, de bak is ronduit hakerig en de neutraal is bij tijd en wijle nagenoeg onvindbaar. Zolang je hem met de nodige liefde bediend gaat het nog, maar best is het niet. Dit in tegenstelling tot het verbruik, zelfs met een redelijk straf tempo is 1 op 23,0 makkelijk haalbaar. In combinatie met de 22,5 liter tank voldoende voor etappes van dik 500 kilometer. Top!

Als er één ding is dat de Gran Milano bewijst, is het wel dat SWM niet hoeft te leunen op bewezen Husqvarna-techniek om succesvol te kunnen zijn. Deze in eigen regie ontworpen retrobike pakt je vanaf de eerste meter. Niet omdat hij perfect is, maar de licht rauwe, ongepolijste rijbeleving geven hem juist een enorme dosis karakter, waarbij hij simpelweg schittert met uitstekende stuureigenschappen. Een heerlijk ongecompliceerde motor die je niet alleen verrast met een heel pure rijbeleving, maar ook een uiterst schappelijk prijskaartje!