Eerste Test Moto Morini Scrambler 1200

Met een nieuwe productiefaciliteit, lekker opgefriste modellijn en bovenal een hernieuwd gevonden dadendrang, meldt Moto Morini zich terug aan het motorfront. Vijf jaar na de laatste test gaan we op de wonderschone Alpenwegen in het achterland van Genua op pad met de licht gerenoveerde Scrambler 1200.

Hij brengt je simpelweg in vervoering, is een regelrechte hartenbreker, een ware Prince Charming. Nee, we hebben het natuurlijk niet over George Clooney of andere Hollywood vertegenwoordiger, maar over het machtige 1200 blok van Moto Morini. Het is een ware vreugde om de knetterharde hamerslagen van het aggregaat na enkele jaren afwezigheid weer eens onder je te voelen. ‘Hebbe, hebbe, hebbe!’, krijst het voor het gevoel verantwoordelijke rechterdeel van m’n brein al na een paar kilometer. Is ook geen wonder, geen enkel ander blok bonkt, sleurt, zuigt, trilt en leeft zo onuitgesproken enthousiast als deze met een ultrakorte slag gezegende Italiaanse V-twin. Karaktertrekjes die overigens niet alleen op het blok van toepassing zijn, maar eigenlijk op de complete machine. Morini’s eerste Scrambler kwam al in 2009 op der markt bracht met zijn dikke noppenbanden, sierlijke einddempers  en prachtige lasnaden van het Verlicchi frame bijna iedereen in vervoering, zelfs niet motorliefhebbers. Een prachtig concept dat wellicht in het huidige tijdsbeeld nog beter tot bloei kan komen, want voor naked bikes met een lekker ruige, beetje offroad look is het immers hoogconjunctuur. Zeker wanneer je de motorfiets net als deze Scrambler in elf (!?) kleuren kunt bestellen, met daarbij de keuze uit vier kleuren voor zowel frame als blok, evenals drie verschillende buddy’s. Een machine helemaal gebouwd naar je eigen smaak, ook al zo’n trend. Op papier heeft de Scrambler dus een aantrekkelijk pakket kaarten bedeeld gekregen en dat was ook wel nodig. De jaren na de introductie in 2009 waren voor de kleine Italiaanse fabrikant immers op z’n zachtst gezegd nogal turbulent. Faillissement, gedwongen verkoop, nieuwe start, verhuizing van de oude thuishaven nabij Bologna naar een kleinere fabriek in Trivolzio, bij Milaan. Het waren roerige tijden, maar inmiddels lijkt de firma in wat rustiger vaarwater terecht gekomen. De nieuwe eigenaren Sandro Capotosti en Ruggeromassimo Jannuzzelli, in een vorig leven bankier respectievelijk directeur van een uitgeverij, kunen zich nu eindelijk bekommeren om daar waar het allemaal om draait: het vernieuwen van zowel techniek als modelpallet. Vandaar deze exclusieve uitnodiging om tijdens een trip rond het prachtige Genua de banden met de Scrambler eens hernieuwd aan te halen!

Bij het updaten van de modellijn is Moto Morini eerst maar eens begonnen met het aanpakken van diverse verschillende pijnpunten. Zo kreeg de in de eerste alinea zo bewierrookte CorsaCorta V-twin een volledig nieuwe afstelling, met als voornaamste doel het beperken van de bijna onstilbare dorst van het aggregaat. Ook het moeizame starten werd aangepakt, de bekende dip in de koppelkromme is glad gestreken en het blok hangt minder agressief aan het gas, al wil het voorwiel nog altijd bij tijd en wijle even spontaan het luchtruim kiezen. Door de bank genomen voelt de V-twin laag in toeren echter duidelijk harmonieuzer, gebruiksvriendelijker zeg maar gerust, als vroeger. Zonder daarbij overigens aan karakter te hebben ingeboet. Een nieuwe slipper clutch, die een stempelend achterwiel in de kiem smoort, komt daarbij het gebruiksvriendelijke karakter nog eens extra ten goede. Zeker geen overbodige luxe overigens, want hoe sexy de Scrambler met het Metzeler Karoo 3 noppenschoeisel ook mag ogen, vreugde op het asfalt brengt het rubber zeker niet. Ze doen het weliswaar beter dan de Karoo 2 banden op de vorige generatie, toch maakt het extreem grove profiel bochten rijden tot een weinig nauwkeurige onderneming, de machine heeft de neiging in de bocht te willen vallen en doet veel, maar niet het volgen van de gekozen lijn. Bijkomende uitdaging: wie al te enthousiast in het remhendel knijpt, zal deze direct weer loslaten. Wat er voor gebeurt voelt namelijk verdacht veel als een blokkerend voorwiel aan en ABS heeft de Scrambler nog niet! Toch is de twin er qua remmen best iets op vooruit gegaan, de Brembo-partij is namelijk wat bescheidener gedimensioneerd en hapt lang niet meer zo ultragiftig toe als het voorgaande systeem.

Op de verrassend lege, bijna Alpiene wegen rond Genua bevindt de Scrambler zich in een heel passende omgeving. Smal bochtenwerk wisselt zich af met snelle slingers en langere rechte stukken. En dan is het goed toeven op Morini dankzij de comfortabele zit en het fijnzinnig aansprekende rijwielgedeelte met een Ø 50 millimeter Marzocchi USD-voorvork en volledig instelbare Öhlins achterschokbreker. En dan natuurlijk dat heerlijk blok, dat altijd en overal beheersbare power beschikbaar heeft. Och, had de Italiaan toch op gewone wegbanden gestaan, dan het plaatje er zoveel rooskleuriger uitgezien. Stuurprecisie, feedback en beschikbare grip blijven zo ver achter bij de potentie van de machine, dat het bijna een misdaad is. Wie wel tot het laatste gaatje van de mogelijkheden van deze bekoorlijke Italiaan wil genieten, doet er derhalve goed aan de af fabriek alternatief aangeboden Metzeler Tourance te kiezen. Ziet er weliswaar een stukje minder avontuurlijk uit, maar voor het terrein is de Scrambler met zijn nogal sportief getrimde blok sowieso toch al niet bijster geschikt.

Eenmaal aangekomen in Genua krijgt het rijplezier overigens een flinke knauw. Het is druk in de havenstad, en op kruisingen en voor verkeerslichten laat de zithoogte zich op een wat vervelende manier kennen. Die bedraagt weliswaar een heel schappelijke 83 centimeter, door de brede buddy echter komen zelfs rijders van een redelijk gemiddelde 1,80 meter nog aan het schuifelen. Bovendien blijkt hier dat, ondanks de nieuwe afstelling, het blok nog altijd wat compromisloos aan het gas hangt. Zeker in het kruipdoor-sluipdoor stedelijke verkeer geen aantrekkelijke karaktertrek. En als we het dan toch over verbeterpunten hebben: buiten de standaard 33 liter leren tas zijn er verder geen mogelijkheden om bagage mee te voeren, een paar stabiele haken ontbreken bijvoorbeeld. Rest er niets anders dan een beroep te doen op Morini’s accessoire-lijn met daarin een heuse bagagedrager (€ 210,00). Dat de testroute dwars door deze mondaine Ligurische stad voert heeft trouwens een reden. Hier in de jachthaven bevindt zich namelijk één van de twee showrooms die het merk rijk is. De ander bevindt zich bij de fabriek in Trivolzio. Dat roept een nogal prangende vraag op: hoe komt de hunkerende Scrambler belangstellende nu in het bezit van zo’n machien? In Europa zijn de motoren van Morini enkel via internet te bestellen, waarna een nationaal service-punt aansluitend het onderhoud voor zijn rekening neemt. Dezelfde verkoopstrategie nog altijd dus, die het merk sinds de heropstanding eind 2011 hanteert. Echter dringt ook bij het management nu wel het besef binnen, dat hiermee niet bijster veel omzet gehaald gaat worden. “Natuurlijk hebben we gemerkt dat veel potentiële klanten afhaken, omdat ze hun vertrouwen niet in de handen van een officiële dealer kunnen leggen”, verklaart Elisabetta Capotosti, dochter van één der eigenaren en verantwoordelijk voor klantenrelaties. “Daarom zijn we nu met heel concrete plannen bezig voor het opzetten van een dealernetwerk met nationale importeurs.” Een verstandige, maar ook ronduit noodzakelijke omslag: de 180 eenheden die Moto Morini nu op jaarbasis afzet moet simpelweg omhoog. Iets dat makkelijk moet kunnen, aan deze Prince Charming zal het in ieder geval niet liggen!