Eerste Test Kawasaki Z650
Net als zijn sterkere familieleden beschikt de Z650 vanaf dit jaar over tractiecontrole. Verder kreeg de naked rondom LED-verlichting. De wijzigingen zijn dus op de vingers van een hand te tellen en toch verrast die ouwe vertrouwde Z650 alsnog.
Vroeger vlogen de vier grote Japanse motorfietsfabrikanten elkaar jaarlijks in de haren bij de supersports en -bikes. Het sportieve wapengekletter is in 2023 verplaatst naar de lichte nakeds. Daarin gaat iedereen met een staande tweecilinder de ring in. De enige Japanner die daarvan afwijkt is de legendarische SV650 V-twin die Suzuki nog altijd voert naast de GSX-8S. Die laatste kost € 9.999,-, meet 776 cc, produceert 82,9 pk bij 8.500 tpm en 78 Nm bij 6.800 tpm en weegt 202 kg rijklaar. Honda schiet met de Hornet voortvarend uit de startblokken. Die heeft ook een staande twin en kost € 8.999,-. Rijklaar is de Hornet met 190 kilo wel wat lichter en met 92 pk bij 9.500 tpm flink krachtiger. Yamaha’s MT07 CP2-motorblok is goed voor 73,4 pk bij 8.750 tpm en 67 nm bij 6.500 tpm. De MT07 kost € 8.899,- en weegt 184 kg. Waarom deze opsomming? Kawasaki’s Z650 heeft flink wat concurrentie gekregen.
Gelukkig is de Z650 een uniek ding dat daardoor een trouwe fanschare heeft. Allereerst zijn er altijd liefhebbers van de agressieve Sugomi-styling. Verder heeft de Z650 geen blok met een 270° krukas die gemeengoed is geworden in tweecilinderland. Als enige Japanner beschikt de naked over een 180° krukas en die geeft hem – ondanks een achterstand qua pk’s – een eigen karakter en geluid. Tot slot is de Z650 tegenwoordig de prijspakker onder de Japanners. Voor € 8.399,- gaat de Kawasaki over de toonbank en dat is tot € 1.600,- goedkoper dan de concurrentie.
Tot zo ver de kille cijfers. Deze gortdroge cijferneukerij verdwijnt als vanzelf naar de achtergrond als we de Z650’s de sporen geven. Plaats van handeling is een zonovergoten Ibiza. Het eiland staat bekend als één groot feestparadijs, maar in februari is het vrijwel uitgestorven. De mensen die het eiland ‘winters bevolken zijn eerder grijze overwinteraars dan jonge feestgangers. We hebben dus het eiland en de prachtige wegen voor onszelf. Dat het feest is op het wegennet, merken we direct na het verlaten van de stad. Het asfalt is top, zwart, strak en draait in meer bochten dan een politicus in verkiezingstijd. Let the party begin!
Met de tractiecontrole en LED-verlichting zijn de vernieuwingen voor 2023 benoemd. Gebleven is de tweecilinder die 68 pk en 64 Nm produceert. Ook het conventionele rijwielgedeelte met stalen buizenframe, telescoopvork en monoshockdemper zijn ongewijzigd overgenomen. Het geteste exemplaar wijkt op een paar plaatsen af van een model dat zo uit de showroom rolt. Het gewone zadel heeft (op verzoek) plaats gemaakt voor een dertig millimeter hoger (€ 171,50) exemplaar. Dat zorgt voor een aangenamer kniehoek en een iets dynamischer zithouding. Op het standaard zadel zit je nadrukkelijk in de motorfiets. Met Hollandse maten komen de voeten ook nog met het hogere zadel moeiteloos aan de grond.
De tweede wijziging is de montage van Battlax S22R banden die de standaard Dunlops vervangen. De Bridgestone-banden zijn iets moderner dan het Britse schoeisel. Tot slot zijn alle Z650’s op Ibiza uitgerust met een Sport-pakket (zie kader).
Het stuur voelt smal aan en het had iets rechter mogen zijn. De stuureinden buigen nu iets naar je toe en daaraan moet je drie minuten wennen. Aan de motorfiets ben je dan al lang gewend. Koppeling intrekken, klein tikkie naar beneden in de goede versnellingsbak en op pad. Zo makkelijk is het. Makkelijk blijkt ook heel leuk en geen moment saai te zijn. De Z650 is enorm handelbaar en vliegt moeiteloos van links naar rechts. Op sommige momenten voelt het zelfs net iets te enthousiast en voelt de voorkant wat los. Iets wat je in alle geestdrift overigens bij de volgende bocht alweer vergeten bent. Spoorloos verdwenen zijn alle bedenkingen over ‘slechts’ 68 pk (24 pk minder dan de Hornet) die me vooraf achtervolgen. Met acht man jagen we heerlijk achter elkaar aan en halen het uiterste uit de kleine machines.
Kawasaki laat ons twee dagen met de Z650 rijden. Op dag één proberen we in het wiel van de enthousiaste voorrijder te blijven. Op dag twee rijden we met behulp van een TomTom-navigatiesysteem in ons eigen tempo kriskras over het eiland. Uiteindelijk is dag één de leukste voor zowel motorfiets als rijder. Zeker het tweecilindertje geniet van een wat hoger tempo en het daarbij behorende toerental. Dit blok loopt merkbaar het soepelst en krachtigst vanaf 6.000 tpm en zo’n 2.500 tpm later bouwt het alweer af. Bij 10.000 tpm loopt het blok het rode gebied in, maar zo ver doortrekken heeft geen zin. Maak niet de fout om te denken dat het blok piekerig is, want onderin en in het middengebied gebeurt er ook voldoende. Voor het ‘vuurwerk’ moet je alleen boven de 6.000 tpm zijn. Je voelt het als vanzelf. Bovendien hoor je het ook. In het zadel klinkt het knorrende inlaatgeluid uiterst enthousiasmerend. Door de 180° krukas heeft het blok sowieso een geheel eigen stemgeluid.
Op dag twee gaat het iets toeristischer over het mooie binnenland. Schakellui rond tuffend had een beetje meer vermogen onderin het ritje iets spannender gemaakt, maar het blok draait al wel met een paar toeren op de klok soepel rond. En die tractiecontrole? Die grijpt in de meest voorzichtige stand erg enthousiast in, maar op de sportievere stand 1 gebeurt dat amper.
Het grappige is dat het toeristischer tempo het rijwielgedeelte beter past. De eenvoudige voor- en achtervering is alleen achteraan qua veervoorspanning instelbaar. Op rustig tempo ben je blij met de soepele vering. De op sommige wegen kwistig gestrooide verkeersdrempels glijden comfortabel en zonder veel pijn onder de wielen door. De vering houdt het ook op normaal tempo prima bij. Zet je dan nog een tandje bij dan komt het eind van de reserves van de vering in beeld. Zowel de voor- als achterkant missen demping waardoor er wat onrust optreedt, zonder dat je gevoelsmatig direct op een oncontroleerbare rodeostier zit. Het duiken van de voorkant is nadrukkelijk voelbaar en het eerste signaal dat de vering het wat lastiger krijgt. Nogmaals: gevaarlijk voelt het nooit en het treedt zelfs bij deze prijspakker pas bij hogere snelheden op. Bovendien kosten een paar andere veertjes of andere vorkolie je de kop niet. Het duiken van de voorkant heeft ook een positieve kant: de remmen doen het goed.
Conclusie
De Z650 is ondanks de nieuwe tractiecontrole vooral zichzelf gebleven. Dit is een – ondanks zijn bescheiden prijs – knap gemaakte naked die er gemener uitziet dan hij in werkelijkheid is. De nieuwe tractiecontrole maakt hem voor beginners nog aantrekkelijker. Het blokje heeft een geheel eigen karakter en ontpopt zich in het tweede deel van het toerengebied tot feestvarken. Rijden, sturen en remmen gaat allemaal even makkelijk. Hoe de Z650 zich gaat houden tegenover de tot op de tanden gewapende Japanse concurrentie, moeten de vergelijkingstesten uitmaken, maar op rijpret hoeft dit feestbeestje niet onder te doen. Qua prijs is hij zijn tegenstrevers allemaal te snel af. Juist in deze (beginners)klasse is dat een niet te onderschatten pluspunt.
