Eerste Test Kawasaki Ninja 650
Waar in het verleden de Kawasaki ER-6n een stroomlijn-equivalent had in de ER-6f heeft ook de naakte Z650 een aangekleed zustermodel in de vorm van de nieuwe Ninja 650. Alhoewel ze bij Kawasaki iedere link tussen beide modellen proberen te vermijden, valt die met exact dezelfde technische basis natuurlijk moeilijk te ontkennen. Geeft ook niet, want juist die sportieve stroomlijn geeft deze Ninja 650 bestaansrecht in het dichte woud van middenklasse nakeds. Zoek je wat meer protectie in dit segment, dan kom je namelijk al snel bij deze nieuwe Kawasaki uit, die maar weinig natuurlijke vijanden kent. We maken kennis in het Andalusische berglandschap achter Almeria.
Wij Nederlanders zijn een volk van dijken. Strijdend tegen wassend water verschuilen we ons achter een ingenieus dijkenstelsel om droge voeten te houden. Blijkbaar zit het in ons DNA, want het heeft ook lange tijd invloed gehad op onze motorkeuze. Een handig ruitje om je achter te verschuilen bij regen en wind is jarenlang een van de best verkochte accessoires op de vaderlandse markt geweest. De Speed 7’s en Polywells van deze wereld voeren in ieder geval wel bij onze dijkenmentaliteit. En in het nog niet zo verre verleden was het in Nederland eerder regel dan uitzonderingen dat modellen met een tophalf-stroomlijn stukken beter verkochten dan hun naakte evenknie. Denk bijvoorbeeld aan Suzuki’s SV650 en SV650S, de Yamaha FZ6 en FZ6 Fazer en in het geval van Kawasaki aan de ZR-7 en ZR-7S. Die trend is inmiddels wel omgekeerd, want tegenwoordig is het naakt wat de klok slaat en hebben met name in de middenklasse de aangeklede varianten grotendeels het veld geruimd.
En dat schept ruimte natuurlijk, zeker in Nederland, waar de behoefte aan een beetje bescherming nog altijd latent sluimert. Daar springt de nieuwe Ninja 650 gretig op in met zijn sportieve jasje, die inherent aan de naam ‘Ninja’ uiteraard naadloos aansluit bij de sportiefste modellen uit Kobe. En ook in die zin is Kawasaki’s keuze voor een sportief aangeklede middenklasser geen verkeerde. Met het verdwijnen van het traditionele supersport 600-segment is er immers geen tussenstap meer voor doorgroeiers uit het lichtere segment of instappers, voor wie een kanon als de ZX-10R nog net even een maatje te groot is.
Daarmee is trouwens niet gezegd dat de Ninja 650 hypersportieve ambities heeft, want achter die sportieve stroomlijn gaat exact dezelfde technische basis schuil als bij de naakte Z650. Dus de bekende, voor dit jaar flink vernieuwde en nu Euro4-proof 649 cc paralleltwin met zijn kenmerkende 180° verzette kruktappen, een uiterst behapbare 68 pk vermogen en een al even vriendelijk maximum koppel van 65,7 Nm. Twee waarden die er geen misverstand over laten bestaan dat deze Ninja 650 eerst en vooral een heel toegankelijke machine moet zijn.
Dat geldt ook voor de zitpositie. Die is door de hoge en wat naar je toe komende stuurhelften, een beetje à la Z1000SX, aangenaam rechtop, wat meteen al veel vertrouwen en een lekker comfortabel gevoel geeft. Met 790 millimeter is de zit bovendien niet al te hoog, waardoor ook kleinere rijders makkelijk met de voeten aan de grond moeten kunnen komen. Ook met een ‘Nederlandse’ 1.85 meter hebben de benen nog aardig plek, maar heel veel langer moet je niet zijn. Voor het standaard zadel dan, want er komt ook nog een 3,5 centimeter hoger zadel en daar hebben met name langere profijt van. Dan hebben met name de knieën net even wat meer ruimte. Verder is de zit op het stevig gevoerde zadel overwegend comfortabel. Rijd je overwegend solo, dan is de aanschaf van de optionele ‘seatcover’ absoluut een overweging waard, aangezien het de sportieve lijn van de Ninja 650 een echte ‘finishing touch’ geeft.
Vanuit het zadel heb je goed zicht op een overzichtelijk dashboard, dat hetzelfde formaat en indeling heeft als dat van de Z1000SX en een goed afleesbare analoge toerenteller combineert met een LCD-display met versnellingsindicator en schakellamp. Leuk stilistisch grapje is dat de schakellamp is gecombineerd met een van kleur veranderende toerentellernaald. Deze verkleurt van wit naar roze en uiteindelijk rood als het gekozen schakeltoerental is bereikt. Het ruitje van de Ninja 650 is over een hoogte van 60 millimeter in drie posities verstelbaar. De laagste positie biedt al goede, buldervrije bescherming, maar met die hoogte kun je naar eigen voorkeur dus nog een beetje spelen. Daarvoor moet je wel in de weer met het boordgereedschap, want het ruitje is niet handmatig verstelbaar. Daar had het handige stelsysteem van de Z1000SX niet misstaan. Maar goed, alles heeft zijn prijs en die moest bij de Ninja 650 natuurlijk net zo behapbaar zijn als de hele machine zelf. Dat is met een scherpe € 8.299,-, 500 euro meer dan de naakte Z650, ook meer dan gelukt.
Eenmaal aan de rol ontpopt de Ninja 650 zich net als de Z650 direct van het meegaande soort. Niet zo gek, want frame, swingarm, vering, wielen en banden zijn volledig identiek aan de naakte 650. Dat betekent dat ook de Ninja profiteert van het nieuwe stalen vakwerkframe, dat met een gewicht van 15 kilo maar liefst 10 kilo minder weegt dan het oude ER-frame. Jammer alleen dat dit fraaie frame nu goeddeels verstopt zit achter de stroomlijndelen. Maar hé, geen voordeel zonder nadeel. Samen met de bijna 3 kilo lichtere swingarm en de lichtere wielen staat er in ieder geval een behoorlijk afgetraind totaalpakket op de wielen. Met een rijklaargewicht van 196 kilo zet de Ninja 650 inclusief stroomlijn zes kilo meer op de schaal dan de ‘Z’.
Maar dat beetje extra spek op de heupen laat zich in de praktijk nauwelijks voelen. De Ninja 650 laat zich speels en frivool door de Spaanse ochtendspits laveren en dat geeft meteen veel vertrouwen. Alleen de standaard Dunlop D214 banden hebben, zoals bekend, wat tijd nodig om op de juiste bedrijfstemperatuur te komen. Grip en feedback zijn dan niet heel hoogstaand en dat is met name op de gladde Spaanse rotondes en vervuild wegdek iets om in die beginfase even rekening mee te houden. Eenmaal goed warm gereden wordt het rubber wat helderder in de communicatie en is ook het gripniveau acceptabel, maar het hele scherpe van het nieuwste rubber hebben ze niet. Maar goed, daar is bij de uiteindelijke vervanging van de originele set wat aan te doen natuurlijk.
De relatief smalle 160-achterband levert wel een belangrijke bijdrage aan het makkelijke stuurkarakter van de Ninja 650, die ook in de uitlopers van de besneeuwde Sierra Nevada met speels gemak door de meest uiteenlopende bochtencombinaties te sturen is. Hop, hop, je knikt de Ninja haast achteloos van het ene op het andere oor en als een bocht achter een rots stiekem eens wat meer knijpt dan je had verwacht, dan is de Kawasaki uiterst vergevingsgezind en is herstellen een fluitje van een cent. Het oprichtmoment is niet al te nadrukkelijk, waarna de Ninja zich zonder tegensputteren op een krappere lijn laat dwingen. Keurig. Bang om iets aan de grond te rijden hoef je niet zijn, want je moet al echt je best doen om de voetsteunen in het asfalt te laten krassen.
De rem-hardware is trouwens ook identiek aan die van de Z650 en daarmee staat ook zijn gekuipte stalgenoot zijn mannetje. De axiaal gemonteerde remklauwen grijpen de beide 300 millimeter schijven gedecideerd en adequaat in hun nekvel, zonder daarbij ook maar een moment giftig aan te voelen. Notoire laat-remmers missen in eerste instantie misschien een stevige initiële ‘bite’ en zullen wellicht ook de achterschokdemper wat aan de zachte kant vinden als de zweep er met extreem fanatisme overheen gaat. Maar hun profiel stond dan ook niet in op de ‘short list’ van het Ninja-ontwikkelingsteam. Nee, toegankelijk is ook hét belangrijkste steekwoord als het om de remmen en stuureigenschappen van deze Kawasaki gaat. Bij het betere semi-sportieve stuurwerk heerst er een aangename rust aan boord en laat de Ninja 650 zich bij deze Spaanse bochtendans heerlijk neutraal leiden. De setting van zowel voor- als achtervering is een goed gekozen middenweg tussen sportief en comfortabel, waarbij het een niet ten koste gaat van het ander. Niet al te grove oneffenheden in het wegdek worden daarbij steeds keurig geabsorbeerd.
Het karakter van de 649 cc parallel-twin van de Kawasaki sluit naadloos op die aangename stuureigenschappen aan. De update van het motorblok heeft de twin goed gedaan en hem met name in het middengebied wat meer pit gegeven. De oude ER-krachtbron voelde in die zin wat plichtmatig aan, maar daar is nu absoluut geen sprake meer van. De naald van de toerenteller schiet aanstekelijk energiek door het belangrijke toerengebied tussen pakweg 3.000 en 7.000 toeren, wat de ‘Spaẞ am Fahren’ duidelijk vergroot. Maar ook daaronder loopt het blok lekker soepel en is het heerlijk ontspannen tokkelen door de slaperige Andalusische bergdorpjes. In de zesde versnelling als het moet. Bij het verlaten van die dorpjes is het dan wel zaak om even een keer of drie, vier terug te tikken in de soepel en precies schakelende zesbak, met overigens een subliem werkende Assist en Slipper-koppeling, om de Ninja weer met gezwinde spoed richting het wachtende bochtenwerk te jagen. Dat zijn ook de momenten waarop je de toerentellernaald even richting het rode gebied, dat bij 10.000 toeren begint, laat opstomen en de snelheid ongemerkt al snel oploopt tot een dikke 200 km/uur. Dat gaat allemaal stukken minder stroef dan voorheen met de ER-krachtbron, maar heel zinvol is het niet, aangezien het vermogen na het bereiken van de maximale 68 pk bij 8.000 toeren voelbaar aftopt. Geen gemis, want je laat de naald in de praktijk al snel terug zakken naar 6.000 à 7.000 toeren waar het heerlijk surfen is op de schuimkop van de koppelgolf van deze 650. Dit is duidelijk de wellness-zone van de twin. Trillingen zijn nauwelijks waarneembaar, alleen iets lager rond de 5.000 worden de voeten even licht gekieteld, en ook de gasrespons is zowel bij dit deellast-gebruik als bij vollast prima. Geen rare hikjes of ander rukkerig gedrag, maar een mooi directe en goed te doseren respons. Afgezien van het uitstekende Bosch 9.1M ABS-systeem is de Ninja 650 trouwens vrij van assisterende elektronica en eerlijk gezegd mis je zaken als verschillende rijmodi en tractiecontrole ook geen moment. Waarom zou je ook met een toegankelijke 68 pk vermogen? En bovendien zouden dergelijke gadgets ook ten koste gaan van die behapbare prijs.
Nee, bij een fiets als de Ninja 650 is het met name ‘what you see, is what you get’ en dat is eerst en vooral een machine die in alle opzichten toegankelijk wil zijn en vrienden wil maken. Een echte allrounder dus. En daar heeft deze Kawasaki alles voor in huis: een blok waarmee een beginner uit de voeten kan, maar waaraan ook een meer ervaren rijder nog meer dan voldoende lol kan beleven, een even speels als vriendelijk stuurkarakter, stoppers die je nooit zullen overvragen en uiteraard een prijs die je niet meteen slapeloze nachten bezorgt. Die laatste is in ieder geval een heel stuk lager dan de dik tien mille die Honda vraagt voor haar CBR650F, conceptmatig misschien de enige echte concurrent voor de Ninja 650
