Eerste Test Honda Gold Wing
De Honda Gold Wing is al jaren een klasse apart. Toch leek het model door Honda te zijn vergeten, want de imposante toermachine bestaat al sinds 2001 en kreeg in al die jaren eigenlijk maar één update. Tot 2018 dan, want totaal onverwacht kwam Honda afgelopen najaar met een compleet nieuwe Gold Wing op de proppen. Eentje waarvan eigenlijk alleen de naam hetzelfde bleef. Wij maakten al kort even kennis.
Praktisch elk schroefje is nieuw aan de 2018 GL1800. Het nieuwe 1.833 cc zescilinderblok kreeg een vierkante boring maal slag (73 x 73 mm) en Unicam-cilinderkoppen. En dat blok hangt nu beduidend verder naar voren onder een aluminium brugframe met een voorwielophanging met dubbele draagarmen en een achterwielophanging met een enkelzijdige swingarm met cardan. Het nieuwe model heeft ook veel strakkere en sportievere lijnen. En dat is niet alleen optisch: hij verloor ook dik 40 kilo aan gewicht, kreeg meer vermogen en koppel, naar wens een automatische DCT-transmissie en werd vooral qua elektronica veel moderner, wat zich met name openbaart in de bediening en het 7-inch TFT dashboard waarop ook alle audio-informatie beschikbaar is, evenals navigatie en Apple CarPlay voor connectiviteit met je iPhone.
Bij de ontwikkeling wilde Honda enerzijds nieuwe maatstaven zetten op het gebied van luxe en uitrusting, maar er anderzijds in zijn geheel een beter functionerende motorfiets van maken, die ook jongere motorrijders moet aanspreken. Wel jongere rijders met een dikke portemonnee dan, want de kale ‘bagger’ variant kost in Nederland al bijna 31 mille; bij 38.000 begint het op een echte GL te lijken en de topversie met airbag en automatische zevenbak DCT-transmissie kost maar liefst € 42.858,-. Tja dat is een prijs waarvan je moeder waarschijnlijk zal verzuchten: “Maar jongen toch, daar kun je ook een hele mooie auto voor kopen!”
Naast zijn voorganger lijkt de nieuwe Gold Wing inderdaad een stuk lichter en compacter. Toch is de elektrische achteruit nog steeds welkom om hem achteruit van een parkeerplaats te laten rollen. De DCT-variant heeft zelfs een elektrische achteruit en vóóruit voor soepeltjes manoeuvreren. De zit is zeer ontspannen; luxer kan het bijna niet. En dat geldt ook voor de duopassagier(e). Achter de grote en elektrisch verstelbare ruit heerst praktisch windstilte, maar in tegenstelling tot zijn voorganger heb je niet het idee achter een eiken voordeur verstopt te zitten. Met name je benen zitten meer in de rijwind en dat geeft ook veel meer motorgevoel.
Qua bediening zet de nieuwe “Gouden Vleugel’ grote stappen voorwaarts, mede door een vijfvoudige tuimelschakelaar om door het (navigatie-)menu te scrollen. Om te starten kan de sleutel in de zak blijven en een klein tipje op de startknop activeert de nieuwe Integrated Starter Generator, een combinatie van dynamo en startmotor. Zoiets slims lijkt heel nieuw, maar onder meer de NSU Prinz had ongeveer 60 jaar geleden ook al zo’n Dynastart. Al gaan we ervan uit dat de Honda-variant probleemlozer zal zijn.
De Gold Wing springt direct aan en staat stationair zo stil te draaien dat je de radio moet uitzetten om iets van uitlaatgeluid te horen. Ook trillingen blijven achterwege; je ziet eigenlijk alleen aan de toerenteller dat het blok loopt. Meer draaicultuur zal je niet snel vinden in een motorfiets-blok. En ook onderweg loopt de zespitter zijdezacht. Toch hoor je hem vooral bij het accelereren nadrukkelijker slurpen in de airbox, wellicht is dat ook wel een bewuste knieval naar de sportiever ingestelde rijders die de nieuwe Gold Wing moet aanspreken. Maar ook op toeren is het motorgeluid goddelijk; strikt genomen is de enorm uitgebreide digitale stereo-installatie juist op deze Gold Wing eigenlijk volkomen overbodig, als je tenminste van een subliem en nekhaartjes-erecterende motorgeluid houdt.
Met zijn 126,5 pk (9 pk meer als voorheen) en 170 Nm koppel levert de zespitter ongelooflijk soepel vermogen en altijd paraat staande trekkracht. De totale overbrenging is wat langer geworden, maar daar heeft het blok geen enkele moeite mee, terwijl het toerental op de lange baan flink daalt.
De normale versnellingsbak schakelt heel licht en precies en ook de koppeling gaat voor zo’n sterk blok opmerkelijk licht. Maar vooral de DCT-versie wist ons te overtuigen. Natuurlijk: hij kost flink wat meer, maar de automatische bak lijkt gemaakt voor de zijdezachte en elastische zespitter: de zeven versnellingen gaan enorm soepel en zonder enige hapering in elkaar over en tilt het rijcomfort – zowel voor rijder als passagier – naar een superhoog niveau. Het is echt jammer dat de DCT alleen is voorbehouden aan de allerduurste GL1800-versie.
Wel is er voor alle kopers van een nieuwe Gold Wing het krachtige, gecombineerde remsysteem. Plus de nieuwe voorvork met twee draagarmen, een stijve wieldraagarm en monoshock. Een beetje vergelijkbaar met BMW’s Duolever, die het idee weer hadden geleend van de Engelse ingenieur Norman Hossack. Op de Honda zorgt de nieuwe voorvering voor veel comfort en stabiliteit; zelfs op slecht wegdek filtert de vering alles weg en blijven je handen als in een auto rustig op het stuur. Vergeleken met een normale telescoopvork heeft deze voorwielophanging wat minder feedback, maar dat aspect speelt op een motor als deze Gold Wing veel minder nadrukkelijk als op een lichtere (sport-)motor. Je kunt met deze Gold Wing nog steeds heerlijk zwieren en zwaaien over een bochtig traject en dankzij voldoende grondspeling kun je ook behoorlijk plat met de 383 kilo wegende machine (DCT/Airbag-versie). De wegligging en het stuurgedrag is zeker gezien hetr formaat en gewicht ruim voldoende.
De nieuwe Gold Wing is – uiteraard – ride-by-wire en daarmee hebben de vier rijmodi (Rain, Econ, Tour en Sport) ook echt invloed op het motorkaraker en het schakelgedrag van de DCT. De tour-modus wist ons het meeste te overtuigen; in de sportstand kwam er door het scherpere schakelgedrag toch wat onrust in de aandrijflijn, onrust die niet bij de Gold Wing past.
Onder de streep rijdt de nieuwe Honda GL1800 Gold Wing fijner, attractiever en levendiger als zijn voorganger. De nieuweling is in alle opzichten beter en moderner. Hij is met zijn nieuwe blok, sublieme transmissie (met name de DCT), prima rijwielgedeelte en moderne elektronica weer helemaal bij de tijd!
