Eerste Test Honda ADV350
Ruige scooters introduceer je in een typische ruige scooterhemel. Honda kiest bij de ADV350 daarom voor Sicilië. Vergeet vooral dat paradijselijke plaatje van zonnige terrassen en La Dolce Vita. Nachtvorst en een koude ochtend geven wel een goed idee hoe de scooter zich houdt in Nederlandse omstandigheden.
Oké eerlijk is eerlijk: het setje lang wollen ondergoed voelde vanaf het middaguur overdreven en vooral te warm. Het was bij de lunch – met uitzicht op de Middellandse zee – ook nog eens totaal niet op zijn plaats. Bij de aanblik van het knalblauwe water en de kleurrijke vissersbootjes weet je direct weer hoe scooterrijden hoort te voelen. Wollen ondergoed maakt daarvan geen deel uit, een zonnebril wel. Of is dit toch te hokjespropperig? Een scooter past namelijk net zo goed bij de rationele woonwerk doorrijder die kuchende en proestende mensen in het OV niet meer kan velen en die niet wil aansluiten in een lange rij auto’s. Een scooter is meer dan het obligate romantische plaatje van een helmloze en verliefde Audrey Hepburn en Gregory Peck die in zwartwit door Rome rijden. Het is vooral een verdomd handig en zuinig ding om van A naar B te komen. Of het nu lekker weer is, of stervenskoud.
Bij deze introductie is het dus allebei. In de ochtend is het – sowieso altijd al verraderlijke – plaatselijke asfalt zo koud dat een Belgische collega bij de eerste fotobocht kansloos onderuit gaat. Ach ja: Siciliaans asfalt. Het ligt er in duizend verschillende varianten en die hebben allemaal een ding gemeen: topkwaliteit wordt het nooit. Bovendien lijkt er geen ondergrens aan de kwaliteit. Op sommige wegen valt er amper te ontkomen aan zeeziekte. Gaten, bulten, geulen, diepe afstappen, langsgroeven, alles komt voorbij.
Op dat soort wegdek prijst een mens zich gelukkig met de voor een scooter riante veerwegen. De ADV350 heeft vooraan 125 en achteraan 130 millimeter veerweg. Voor en achter vertrouwt Honda vanzelfsprekend op, niet instelbaar, spul van huisleverancier Showa. Een Vespa heeft nog geen honderd millimeter veerweg, een Honda Forza 350 heeft dat mooie afgeronde getal juist wel. Die Forza noemen we niet voor niets. Onderhuids is de ADV350 een Forza, aan de buitenzijde oogt hij alleen avontuurlijker en hij staat hoger op de poten. Honda flikte hetzelfde kunstje in 2016 met de X-ADV. Op basis van het NC750-blok maakte het toen de maxiscooter op noppenbandjes. Van die opmerkelijke verschijning zijn sindsdien 44.000 exemplaren verkocht. Vorig was het zelfs de best verkopende Honda in Europa. Geen wonder dat Honda het succes naar beneden doortrekt met de ADV150 (2020) en ADV350 (2022). Waarom dit duo geen X-ADV heet? Omdat de beschaafde mensen bij Honda ook wel weten dat het tweetal hoogstens goed is voor een ritje over het tuinpad. Zo’n X moet je wel verdienen, die krijg je niet omdat het toevallig marketingtechnisch goed uitkomt.
De upsidedown-vork en stereoschokdempers verrichten niet alleen goed werk qua comfort, maar verzaken ook niet bij het in het gareel houden van de scooter. Het 15” voor- en 14” achterwiel zijn voor een scooter al uit de kluiten gewassen en dus stabiliteitverhogend. Het stalen frame, aluminium achterbrug en de Showa vering maken het af. De voorvork verricht echt goed werk met het wegstrijken van alle Siciliaanse asfaltellende zonder dat het daarbij te zacht aanvoelt. De achterkant sluit daar weliswaar iets onopvallender, maar nog steeds prima bij aan. De harde trappen in je rug als de vering doodslaat blijven zelfs op Sicilië achterwege.
De ADV350 combineert dat veercomfort met een prima rechtuitstabiliteit. De snelweg transformeert eigenlijk direct van een stuk openbare weg in een racebaan gemaakt voor slipstreamgevechten. Oh zo kinderachtig, oh zo leuk. Volledig opgevouwen en met een maximaal uitgemolken (maagdelijk) blok stopt de pret bij 152 km/uur op de teller. De Hollandse maximum snelheid van 130 km/uur zit er dus moeiteloos in voor het blok én voor het rijwielgedeelte. Ook op topsnelheid geeft de ADV350 geen krimp. Vanzelfsprekend smijt je de lichte scooter ook heel eenvoudig een bocht in door er simpelweg naar te kijken.
Bij al dat gejakker komt het verbruik op het einde van de dag en na een gevarieerde route van 170 kilometer uit op 1:23,2. Doe je het rustiger aan dan claimt Honda een gemiddeld verbruik van 1:29,4. Dat levert dankzij de tankinhoud van 11,5 L een actieradius van meer dan 300 kilometer op. Veel sta je dus niet stil bij de benzinepomp. Sta je daar noodgedwongen toch dan is een druk op de knop voldoende om het klepje van de benzinetank te openen. De elektronische sleutel blijft al die tijd lekker waar hij zit, ergens veilig weggeborgen in je zak. Een mobiele telefoon past in het afsluitbare vakje (2,5L) links op het dashboard waar het dankzij een USB-aansluiting kan opladen. Via Bluetooth stuurt dezelfde telefoon ook Honda’s Smartphone Voice Control-systeem aan. Daarmee kun je – in combinatie met een headset – muziek luisteren, telefoneren en op het LCD-scherm berichten lezen en navigeren. Dagelijkse praktijk heeft vele gezichten, elektronische ondersteuning is er een van.
Het blok krijgt ondersteuning van in twee standen (en uit) verstelbare tractioncontrol. Die grijpt vrij rudimentair in door het onderbreken van de brandstofinjectie, maar laat op Sicilië wel zijn meerwaarde zien. Het asfalt is soms zo glad dat mijn voet (geen poezelig pootje, maar een stevige maat 45) uitglijdt bij een zebrapad. Diezelfde voet vindt een prima plek op het horizontale deel van de treeplank, maar is te groot voor het diagonale deel. Toch vinden mijn 180 cm een prima plek aan boord. Aan het eind van de dag begint de onderrug iets op te spelen, maar van een doorgezakte zithouding is geen sprake. Een dikke plus voor de zithouding, maar niet voor het verstelbare windscherm. In de hoogste stand (133 mm hoger dan onderop) is het goed voor turbulentie. Dan liever helemaal naar beneden voor een ongestoorde windstroom en betere looks.
Het eencilinderblok is alleen stationair goed voor wat vibratie, maar laat zich niet voelen als het gas er op gaat. De balansas doet dus zijn werk. Het blok excelleert tot 100 km/uur met een heerlijke acceleratie, maar daarboven gaat het allemaal iets langzamer. Niet zo verwonderlijk bij een 330cc-blok van nog geen 30 pk.
De remmen van een scooter vragen bij een motorrijder altijd even om een omschakelmomentje. We zijn gewend om met twee laffe vingertjes aan het remhendel volop remkracht te genereren. Dat zit er bij een scooter niet in. Bedenk dat, pak beide remhendels met vier vingers aan en je staat tijdig stil. Zo hard zelfs dat het ESS Emergency Stop Signal de vier knipperlichten gelijktijdig laat knipperen om achterliggers te waarschuwen. Overigens ontbreekt een handrem. Geen enkel probleem in de Hollandse polder, maar in de Siciliaanse heuvels vraagt het om het zorgvuldig uitkiezen van een parkeerplek.
Conclusie
Het blijft fenomenaal hoe praktisch een scooter is. Gooi al je rotzooi – inclusief lomp hangslot – onder het zadel, zet een helm op, druk op die startknop en vlieg er moeiteloos vandoor. Dat trucje beheerst 99% van de scooters. Dat geldt ook voor een billijk prijskaartje en een laag benzineverbruik. De ADV350 voegt er nog een vleug avontuur, (veer)comfort en stabiliteit aan toe. Op deze Honda hoef je geen snelweg te mijden uit angst om instabiel en ongewild van rijbaan naar rijbaan te zwieren. Ook niet na zeven uur ’s avonds als de maximale snelheid omhoog gaat naar 130 km/uur. De beplating houdt wind en kou van het onderlichaam weg. Het bovenlijf heeft minder geluk met het kleine ruitje. Toch is deze scooter, zeker met handvatverwarming, een prima woonwerk-wapen voor de koudere maanden. De rijeigenschappen doen volwassen aan en dat geldt ook voor het formaat. Een Hollander zit niet met zijn ledematen in de knoop op dit ding. Ergens wil ik altijd maar dat La Dolce Vita-stempeltje op een scooter plakken, terwijl zo’n ding eigenlijk geknipt is voor de Lage Landen. Praktisch, zuinig, goedkoop, makkelijk ofwel: doe maar gewoon dan doe je al gek genoeg. Al is het fijn dat Honda er met de ADV350 op z’n minst wel een avontuurlijk sausje overheen gooit.
