Eerste Test Ducati Scrambler 800 Icon
Een Scrambler is meer dan een motor, het is een levensstijl compleet met bijbehorende kleding en accessoires. Tenminste, dat is de boodschap die Ducati uitdraagt. En blijkbaar hebben ze daar gelijk in. Sinds de terugkeer van het model in 2014, na een afwezigheid van veertig jaar (!), heeft een flink aantal mensen de Scrambler in het hart gesloten. Zoveel zelfs dat het model wereldwijd een van de bestverkopende Ducati’s is. Nu, vier jaar na de herintroductie komt de motorbouwer uit Bologna met de eerste update van haar 803cc Scrambler Icon. Is het ze gelukt de standaard van de ‘Scrambler way of life’ te verhogen?
Na een vlucht van pak ‘m beet twee uur en een autoritje van een klein uurtje, strijken we neer op een prachtig Italiaans landgoed met daarop een vijftal gebouwen uit de zeventiende eeuw. Een oase van rust, die duidelijk is ingericht als onderkomen voor hen die zich even willen afsluiten van de alledaagse hectiek en rumoer. Met uitzondering van dit weekend, want speciaal voor de presentatie van haar nieuwe Scrambler Icon heeft Ducati het 73 kamers tellende hotel en bijbehorende grond omgedoopt tot ‘The Land of Joy’. Compleet met gele ligstoelen, even gele buitenspelletjes en natuurlijk gele Scramblers. Want voor Ducati staat die kleur gelijk aan de Scrambler.
In de tuin staat de levenslijn van de opvallend gekleurde Icon tentoongesteld. Gedrieën staan het origineel dat van 1962 tot 1974 geproduceerd werd, de herintroductie uit 2014 en de update van komend modeljaar mooi uitgelicht op het groene gazon. Waar de stap tussen de eerste twee er een van spreekwoordelijke lichtjaren is, moet je voor de verschillen tussen het huidige en nieuwe model iets beter kijken. Eigenlijk zijn de belangrijkste verbeteringen van de ‘update’ helemaal niet te zien. Zo is de motor van Ducati, geheel in lijn met de door het bedrijf zelf opgestelde Safety Road Map 2025, voor komend modeljaar uitgerust met bochten-ABS van Bosch. Daarnaast is de standaardsetting van de vering geoptimaliseerd voor meer rijcomfort en is de luchtgekoelde 803 cc metende L-twin anders ingeregeld om te kunnen voldoen aan de strengere Euro 4-norm. Zo is de gasrespons van het blok, dat we ook kennen uit de Monster en Hypermotard 796, nu een stuk vloeiender. Het blok is voorzien van een enkele Ø 50 mm gasklep met twee secundaire injectoren, wat een meer precieze brandstoftoevoer mogelijk maakt. Gevolg van de Euro4-aanpassing is dat de nieuwe Icon het moet doen met 73 pk bij 8.250 toeren per minuut ten opzichte van de 75 pk bij hetzelfde toerental van het 2014-model.
Beter zichtbaar zijn de van de Scrambler 1100 afkomstige koplamp-indeling, het nieuwe zadel, het luxere klokje en de LED-verlichting. Ook is de layout van het stuur aangepast, onder meer om het navigeren door het menu eenvoudiger te maken en om de als accessoire beschikbare bluetoothmodule te bedienen. Waarom Ducati er tevens voor gekozen heeft het stuur uit te rusten met een knop voor de koplamp, waarmee er te wisselen is tussen stads- en dimlicht, is niet duidelijk. Voor de rest is de machine onveranderd gebleven, wat inhoudt dat de Icon gebouwd is rond een stalen vakwerkframe met aan de voorkant een Ø 41 mm upside-down-voorvork en aan de achterkant een aluminium swingarm. Die laatste is aan de linkerzijde voorzien van een bijna horizontaal liggende schokbreker waarbij de veervoorspanning, in tegenstelling tot de voorvork, wel instelbaar is. Bij de wielen heeft Ducati gekozen voor een 18 inch voorwiel, gecombineerd met een 17 inch achter. Om deze wielen tot stoppen te manen is de Scrambler aan de voorzijde voorzien van een forse Ø 330 mm remschijf die in de tang wordt genomen door een Brembo vierzuiger monobloc, waarbij het ABS niet uit te schakelen is. Achter is de schijf Ø 245 mm en grijpt er een klauw met 34 mm enkele zuiger toe.
Lang hoeven we niet te wachten voor we met dit knappe staaltje techniek op pad mogen, want Ducati heeft een avondtripje naar het theater gepland staan. Daarvoor heeft de motorbouwer overigens geen gele, maar oranje scramblers klaarstaan. Een nieuwe kleur binnen het gamma die in de plaats komt van de grijze en rode kleurstelling uit 2014. De rit zelf is weinig enerverend, niet in de laatste plaats omdat de groep uit ruim 30 man bestaat. De presentatie in het speciaal voor Ducati eerder geopende en compleet gerenoveerde theater is des te indrukwekkender. Als een spannend jongensboek doet Ducati de geschiedenis van haar goedlopende model in een mini-documentaire uit de doeken. Van het prille begin in 1962 tot de herontdekking in 2014 en de toekomstplannen. Daarbij is één ding meer dan duidelijk: de Scrambler biedt je als rijder de mogelijkheid om iedere dag een beetje anders te leven. Gebaande paden zijn een optie, geen verplichting. Dat wordt dubbel en dwars onderstreept door het verkoopsucces van de Duc. Sinds de lancering in 2014 zijn er wereldwijd namelijk meer dan 55.000 Scramblers verkocht. Als er afsluitend een warm applaus klinkt voor de club die vandaag de dag verantwoordelijk is voor de motor met zijn avontuurlijke inborst, valt vooral de enorme glimlach op de gezichten voor ons op. Deze mensen zijn meer dan trots op hun product.
Tot zover de lifestyle, want we zijn in Italië om de nieuwe Icon te testen, niet om er een museum over te openen. Gelukkig biedt de tweede dag daar volop de ruimte voor. ’s Ochtends rijden we een rit van 70 kilometer over de meest prachtige Toscaanse secundaire wegen en maken we in de middag een even lange route door de heuvels van de Chianti. Maar niet voor ondergetekende een fijn compliment krijgt van een fotograaf die blijkbaar minder gecharmeerd is van de blauwe jas die op bovenstaande foto’s zo prominent zichtbaar is. “Giacca de cazzo”, klinkt het, gevolgd door de vraag of deze jas ook tijdens het maken van de foto’s aanblijft. “Jazeker”, is het antwoord. Rondkijkend is de vraag overigens minder vreemd, zo heeft de rest van de testrijders nagenoeg zonder uitzondering een bruin of zwart lederen jack aan. Duidelijk de lifestyle waar Ducati op mikt, maar kijkende naar het weer minder gepast. Zo staan er volgens de vooruitzichten een paar buien en mogelijk ook een onweersbui op het menu. Vooralsnog is het echter droog, wat inhoudt dat de parkeerplaats veranderd in een mistig geheel als we met de Scramblers wegrijden van de met kiezels gevulde startplek. ‘The land of Joy’ in optima forma.
De eerste meters voelen meteen vertrouwd. De zit op het 798 millimeter hoge en langgerekte traploze zadel en het ranke en slanke frame blijken een fijne combinatie, waar zowel kleine als wat langere rijders goed mee uit de voeten kunnen. Het lage gewicht en even lage zwaartepunt bieden een zee van vertrouwen. Rijdend over het zandpad voor het hotel valt echter wel op dat staand rijden op de Scrambler voor de verticaal wat minder uitgedaagde motorrijder als gevolg heeft dat je je in een wat ongemakkelijke positie moet manoeuvreren. Het stuur zit simpelweg wat te laag. Het geheel iets omkantelen zou waarschijnlijk al een positief effect hebben, maar dat is tijdens deze rit helaas niet mogelijk omdat de motoren ‘standaard’ moeten blijven. Een keuze die ook op het gebied van de vering een wat negatief gevolg heeft. Zo blijkt de veervoorspanning voor een 1.94 m lange en 88 kilo zware testrijder te laag. Dit in combinatie met een over-all zachte demping houdt in dat de volle veerweg van 150 mm zowel voor als achter al snel wordt benut. Ook is de feedback daardoor, zeker op het kleine stukje onverhard voor het hotel, minder optimaal. Aan de andere kant betekent het dat de rit, op een wat meer stevige ondergrond, uitermate comfortabel is. Tijdens de rit over de rustige, licht glooiende en bochtige Italiaanse wegen voelt de Scrambler als een vis in het water. Fijn cruisen op een golf van koppel terwijl het ene na het andere prachtige uitzicht voorbij glijdt. Tijd om daar echt van de genieten is er zeker, want de machine laat zich zonder enige weerstand leiden. De aangepaste vermogensafgifte voelt daarbij als een kers op de taart, want doseren is kinderlijk eenvoudig. Tenminste, als je voorbij het dode punt in het handvat bent. De opvallend lange loze slag in het gashendel vergt wat gewenning. Eenmaal onder de knie zijn haarspeldbochten even vloeiend te nemen als een ruime rotonde. Heerlijk. Als, zoals voorspeld, de regen zich aandringt en ondergetekende heerlijk droog blijft door zijn op het Nederlandse klimaat afgestelde kleding, blijkt dat het schoeisel van Pirelli zeer goed in staat is de machine op het beoogde pad te houden. Zelfs op het door de buien af en toe zeer gladde Italiaanse asfalt. Alleen door de Scrambler ver buiten haar comfort zone te drukken, is er een lichte onrust in het rijwielgedeelte merkbaar. Een oneffen stuk waarbij er gelegenheid is de motor goed op de staart te trappen, wordt door de zacht afgestelde vering bijvoorbeeld wat minder comfortabel. Ook tijdens een sportief stukje met snel opvolgende bochten en wat hoogteverschil, tikken we de max van de Icon aan. In een rechterbocht maakt een kort, maar luid schrapend geluid duidelijk dat de uitlaat en het asfalt even kennis hebben gemaakt. Niet storend, maar wel een duidelijke grens. Gedurende al die uitspanningen doet de rempartij zijn werk overigens goed naar behoren, waardoor er eigenlijk nooit sprake is van te spannende momenten.
Resumerend is de vernieuwde Ducati Scrambler precies dat wat je mag verwachten van een machine in dit segment. Misschien is het zelfs wat meer. Niet alleen weten de Italianen je als bestuurder mee te nemen naar ‘The Land of Joy’, het gebeurt ook nog eens op een verantwoorde manier. Onder meer door de implementatie van bochten-ABS. Wat daarnaast als een paal boven water staat, is dat de Scrambler volop de ruimte biedt je eigen pad te kiezen. Of dat nou over een sportief sturend strak asfalt-laken leidt, of over uitdagend stukje grindpad. De Scrambler brengt je waar je wil zijn en op de manier waarop jij wil. Neem de strakke looks van de machine mee in deze opsomming en je hebt een eigenzinnige motor die garant staat voor het betere vrijheidsgevoel. Deze fijne en begeerlijke machine is makkelijk in het hart te sluiten.
