Duurtest tussenbalans Triumph Speed Triple RR
Betoverend mooi is de duurtest Triumph Speed Triple 1200RR zonder twijfel. Maar schoonheid alleen is niet genoeg om probleemloos 50.000 kilometers af te leggen. Halverwege de reis is het tijd voor de eerste conclusie: zonder al te veel struikelen is dit supermodel bezig aan zijn marathonreis.
Normaal gesproken is schoonheid iets uiterst persoonlijks, maar vraag iedere individuele Motoplus-redacteur wat ze van de Speed Triple 1200RR vinden en je krijgt telkens hetzelfde antwoord. Allemaal gooien we onze televisie uit het raam om elke avond voor de Triumph te gaan zitten. Een goede rode wijn of een koud biertje erbij en gewoon kijken. Voor iedereen die naast bloed een beetje benzine in zijn aderen heeft stromen, is dat de snelste weg naar puur geluk.
De Speed Triple 1200RR hoeft het niet alleen van zijn kwaliteiten als kunstwerk te hebben, hij heeft ook geweldige rijkwaliteiten. We prijzen zijn driecilindermotor met gelijkmatige ontstekingsvolgorde al meer dan 26.000 kilometer. Het blok is altijd bij de les, of het nu tam in de stad wordt gereden, of bruusk en met veel toeren op stuurwegen. Om het kort en bondig samen te vatten: dit is een geweldig motorblok. De kwalificatie ‘beestachtig sterk’ kwam niets voor niets voorbij.
Laten we hoofdstuk ‘bewieroken’ hiermee sluiten en benadrukken dat de Speedy RR ook vanuit technisch oogpunt een echt fijne tweewieler is. Het is echter ook een motor die veel van de rijder vraagt. Zijn stuurhelften zijn net zo laag als bij een superbike. Jezelf volledig uitstrekken en veel gewicht op je polsen is de alledaagse praktijk op de Triumph. Dat leidt er bijna automatisch toe dat de Speedy niet bovenaan het verlanglijstje van motorrijders staat als langere tochten op het menu staan. Twee herfsttochten brachten een vleugje langeafstandsflair in het alledaagse Triumph-leven, maar dergelijke marathonritten van ruwweg 1.400 kilometer waren een beproeving. Voor beproefde toermotoren à la Tiger en GS een fluitje van een cent, voor rijders van de Speed Triple RR een inspannende onderneming. Daarom moeten toer-stuurhelften van ABM uitkomst bieden en de duurtester driedubbel zo geschikt maken voor het afleggen van lange afstanden. Op het eerste gezicht lijken de stuurhelften daarvoor geknipt dankzij volop instelmogelijkheden in hoogte en breedte. Op de Speed Triple RR vallen ze echter niet in vruchtbare aarde (zie de gedetailleerde beschrijving). Na een korte test met de ABM-spullen monteren we de originele stuurhelften weer onder de bovenste kroonplaat.
Ondanks het terugbouwen naar de originele staat bleef de Speed Triple strooien met ABS-foutmeldingen en had hij last van een hangende joystick op de linker stuurarmatuur. Of deze storingen te wijten waren aan de werkzaamheden van de monteur? Achteraf moeilijk te bepalen. De ABS-storing werd na een controle in een gespecialiseerde werkplaats definitief uitgeschakeld en de complete linkerschakelaar werd vervangen door een nieuw exemplaar vlak voor het TFT-dashboard 20.000 kilometer aangaf. Sindsdien is er rust op dit punt. We kunnen alle submenu’s op het display van de Triumph weer selecteren door omhoog en omlaag of naar links en rechts te klikken. Wederom zonder problemen.
Waar de Triumph nog steeds een beetje mee worstelt zijn trillingen. De eerste indicatie hiervan is kort na de inrijperiode in het logboek terug te vinden. Vooral toerentallen tussen 4.000 en 5.000 tpm kunnen handen gevoelloos achterlaten. De RR rijdt dan in de zesde versnelling tussen de 100 en 130 km/uur, een gebruikelijke snelheid voor woon-werkverkeer.
Naast de tintelingen in de ledematen valt de Speed Triple 1200RR in deze duurtest vooral op door zijn quickshifter, de versnellingsbak zelf en de koppeling. Een quickshifter waarmee je zonder koppeling kunt op- en terugschakelen is geweldig, maar op de 1200 werkte het niet meteen vanaf het begin zoals gewenst. De eerste aanwijzingen hiervoor zijn na amper 2.500 kilometer te vinden in het logboek. Kort daarna volgde een inspectie bij een erkende werkplaats. Een nieuwe sensor moest de problemen oplossen. Moest… De nieuwe sensor was echter geen succes, daarom werd de Speed Triple vijfhonderd kilometer later alsnog voorzien van een compleet nieuwe quickshifter. Zelfs die mocht niet lang op de motorfiets blijven zitten. Bij een terugroepactie – in dit geval onderdeel van de jaarlijkse inspectie na 10.420 kilometer – kreeg de RR weer een nieuwe quickshifter. Toen werkte alles perfect, wat dit onderdeel betreft althans.
Voor de versnellingsbak en de koppeling ligt de situatie iets anders. Als de motor koud is en de olie stroperig, botst en beukt de eerste versnelling meer dan dat de flanken van de versnellingstandwielen soepel in elkaar glijden. Wie vervolgens probeert weg te rijden met een laag toerental en met de koppeling rond het aangrijpingspunt staat sneller stil dan hem lief is. Op de allesbepalende laatste paar millimeter dat het koppelingshendel aangrijpt, grijpt de koude koppeling sneller in dan een jachtluipaard sprint.
Als gevolg van een tweede terugroepactie (de driecilinder had bij sommige 1200 Speed Triple-modellen de neiging om oververhit te raken, waardoor koelvloeistof verloren dreigde te gaan) rolde de langetermijntester na 22.827 kilometer weer de werkplaats in. Hoewel onze Speed Triple in dit opzicht geen afwijkingen vertoonde, kreeg hij uit voorzorg een software-update voor temperatuurbeheer.
Los van deze kleine technische oprispingen loopt de duurtest-Triumph als een zonnetje. Met een kettingset, twee paar verse remblokken voor en eentje achter, een nieuw luchtfilter en regelmatig olie verversen pleegt hij bovendien geen aanslag op de euro’s in je portemonnee. Ondanks veel snelweg- en stadsverkeer – het betere woon-werkverkeer – bedraagt het gemiddelde verbruik 1:16,7.
Nu is het aan ons om de resterende 24.000 kilometer op de teller te zetten voordat de Speed RR met pensioen mag. Hopelijk gaat dit sneller dan tot nu toe. Volop accessoires, om een langere afstand comfortabel te beslechten, staan ondertussen tot onze beschikking.
