Dolf’s Domein – Op herhaling
Er zijn plekken die je zijn gaan passen als een goed ingedragen jeans. Het stukje België tussen Philippeville en het Franse Givet is zo’n plek, op pak ‘m beet zo’n 350 kilometer van de navel van Nederland. Het is een vergeten driehoek Wallonië, die pas de afgelopen jaren met eurogeld aantrekkelijk is gemaakt voor toeristen.
HERSTEL: er is geprobeerd het gebiedje aantrekkelijk te maken voor toeristen. In Nîsmes bijvoorbeeld, is een ecologisch park waar je met gehuurde elektrisch aangedreven bootjes kunt rondtoeren. Helaas gaan de elektromotoren van de bootjes constant stuk. Daarop heeft de parkdirectie efficiënt gereageerd door de bootjes ook van peddels te voorzien. Het stoomtreinen museum in Mariembourg is ook al zo’n topper. De ooit zo scharrige locatie is eveneens euro gepimpt. Maar ergens hecht dat dat nieuwe imago nog niet helemaal aan de treintjesmensen zelf, vrijwilligers met een hart vol stoom. Hoe vertederend is het immers wanneer je een naar schatting veertienjarige aspirant stoomtreinpiloot in een overvette overall een locomotief ziet schoonmaken met een emmer diesel en een druipende dweil? Plaatsen als Nîsmes, Couvin Olloy en nog een paar van die nederzettingen zijn jarenlang leeggelopen, omdat de jeugd naar de stad trok. Dubbeldik betaalde euro functionarissen hebben er nu een tweede huis om even tot rust te komen na alweer een week keihard declareren in Brussel. Maar vaak zijn hun weekenden ook vol gepland en eigenlijk vinden ze de regio doodsaai. Wij komen er juist voor die rust. En natuurlijk voor een bezoek aan de Grottes de Neptune tussen Petigny en Nismes. De kalender staat er op 1960 en de soms wat penetrant hangende urinelucht is ook voor de gidsen onverklaarbaar. Het onderaardse boottochtje echter is ronduit vertederend. Een stukje daarvan vaar je in het donker. En dan…dan hoor je de klanken van Michel Jarre’s ‘Oxigène’ (raadpleeg voor verdere informatie over deze artiest het internet, of je vader of moeder), vervolgens gaat er een stroboscoop aan en dan… Meer vertel ik niet.
Wij boeken bij voorkeur één van de negen kamers van het hotel Rolinvaux, dat eigenlijk maar acht kamers telt. Die negende kamer is namelijk de reservekamer voor vaste klanten en onverwacht bezoek. De locatie is verder heerlijk ‘schilderachtig’. Wanneer je bijvoorbeeld over de trap en het balkon naar je kamer loopt, is het raadzaam om dat te doen op dezelfde wijze als een commando die een mijnenveld trotseert. Heel moderne mensen die gewend zijn aan nog modernere eet- en overnachtingsgelegenheden hebben het er maar moeilijk mee, zo weten we uit ervaring. Mensen met een groter denkraam daarentegen vinden het top. Onder het matras van het bed in kamer zes hebben we jaren geleden een deur gelegd in verband met rugklachten. Dat was blijkbaar een prima idee! En waar nog meer vind je een hotel restaurant met een rode vlag bij de spoorwegovergang in de tuin? Als je daar mee zwaait, stopt er een stoomtrein en geef je dan de vriendelijke pet met een glimmende klep wat kleingeld, dan mag je jezelf stoomtreinpassagier noemen. Beginnelingen herken je omdat ze bij het ingaan van de tunnel het raampje open houden. Fail! En monsieur Godard, de baas van hotel Rolinvaux is ‘nen echten Chef’. Hij doet wonderen met room, vlees en cholestrol. En de huiswijn is top!
