Dolf’s Domein – Mad Max
De scooterrijder krabbelde overeind, zette zijn Tupperware overeind, liep naar de auto die zijn val had veroorzaakt en gaf een enorme trap tegen de deur aan de bestuurderskant. Hij raakte de auto net onder de A-stijl en droeg Nikes. Die hadden duidelijk geen stalen neuzen. De auto bleef onbeschadigd, zijn voet bezeerde hij serieus. Hij hinkelde terug naar zijn tweewieler, startte, gaf de automobilist nog een dikke middelvinger en reed met een slinger weg.
Dat was bijna weer raak. Ik stond er bij en keek er naar… De automobilist zat zich verdwaasd af te vragen hoe een scooterrijder, die van links kwam, zo heetgebakerd kwam nadat hij zichzelf onderuit had geremd zonder de auto zelfs maar te raken. Motorrijders en geweld hebben blijkbaar iets. Ondanks het feit dat de motorrijders M/V die ik ken bijna allemaal handtam zijn, wil het publiek er maar niet aan. Een flink stuk van die angst van de burgerij komt v9olgens mij door de eerste twee Mad Max films. En dan te bedenken dat die hele successtory er bijna niet was geweest, omdat in elk geval Mad Max 1 zonder budget, maar met alleen improvisatie werd gedraaid. In 1977 stelde Kawasaki Australië een dik dozijn Z1000’s ter beschikking en om die een futuristische uitstraling te geven, werden er bij Parisienne Engeneering twee kuipen gebietst. Er was geld om één band met een modern profiel te kopen, die werd gebruikt voor close ups. Parisienne eigenaar Bertrand Cadart werd in de crew ingelijfd als motorfiets specialist, een functie waar eigenlijk niet over was nagedacht. Er was ook geen geld om Cadart te betalen. Hij kreeg derhalve een vergoeding in natura: een rol in de film. Hij werd Clunk, de wat achterlijke biker met zijn opblaas olifant. De rest van de motorrijders in de film werd gerecutreerd uit locale motorclubs. Die mochten mogelijk wereld beroemd worden door op hun eigen motoren en in hun eigen kleding zo gemeen en stoer mogelijk te zijn. Bij de gewone low budget ingehuurde stuntcrew was er niemand die een donut kon draaien. In ruil voor een heel nieuwe achterband wilde één van de lokale helden zijn trucje wel doen. Zijn vertrouwen in de financiële positie van filmmakers George Miller en Byron Kennedy was alleen zo laag, dat hij eerst de nieuwe band wilde zien, voordat hij zijn eigen oude band in rook liet opgaan. Een wheelie maken was in 1977 ook nog niet iedereen gegeven. Toen het script zo’n kunststukje voorschreef, was er dan ook niemand die dat voor de camera kon waarmaken. Een plaatselijke held was na keihard onderhandelen genegen zijn bier te laten staan om in ruil voor 600 Autralische dollars te laten zien wat hij kon. Hij schoot een peuk weg, startte zijn motor en verdween op het achterwiel rijdend, terwijl hij over zijn schouder naar stuntcoödinator Grant Page zwaaide. Die biker kreeg ook een rol aangeboden in de film. In latere Mad Max films werden de budgetten en de special effects steeds indrukwekkender en werden de motorbendes steeds meer gespuis op de achtergrond. Maar wat al die slechterikken op motorfietsen met ons imago doen? Niet veel goeds blijkbaar, waarom worden heel vriendelijke, dorpse toerclubs anders nu ook al gestigmatiseerd omdat ze door de burgerij als representanten van de Hells Angels worden gezien. En waarom beginnen twee grijskuifduiven op een terras op de Posbank anders onverdund gif te spuien wanneer er een paar motorfietsen voorbij komen? Het zal toch niet alleen door de Mad Max films en de media komen? Misschien zijn Nederlanders gewoon een bang en verkrampt volk. Hoewel: toen we onlangs een nostalgische trip vanuit Arnhem naar Cadzand Bad maakten, zagen we alleen maar blije gezichten en werd er naar ons gezwaaid. Maar misschien kwam dat ook omdat we op een Honda S90 uit 1965 en een 120cc Super Motor reden. Die Super Motor is een Nederlands eerbetoon aan de legendarische Honda Cubjes. En waar de Mad Max films in een mogelijke toekomst spelen, daar reden wij op twee tijdmachientjes die iedereen in gedachten terugbrachten naar het verleden. Naar de sixties. De tijden van love & peace. En de begintijd van het wereldsucces van de meest vertederende Hondaatjes ooit. Zelfs automobilisten die van rechts kwamen gaven ons met een ridderlijke voorrang terwijl ze breed glimlachten!
