Cultbike: Ducati MHR900/1000
Met deze machine kwam een einde aan een tijdperk, de Mike Hailwood Replica. Deze officieel tot MHR afgekorte machine was de laatste Ducati met koningsassen. Hij was er met 900 en 1.000 cc longinhoud. Meer cult dan dit kun je het niet krijgen. De man naar wie deze machine is vernoemd, is inmiddels zelf een mythe. En dat kwam voornamelijk door zijn spectaculaire comeback in 1978: op een getunede Ducati 900SS won Mike Hailwood de Tourist Trophy op Man. De negenvoudig wereldkampioen was destijds al 38 jaar oud eigenlijk al met racepensioen. Maar het feit dat hij op een vooraf inferieur geachte machine zijn eeuwige rivaal Phil Read versloeg, bombeerde Hailwood direct tot legende en zijn Ducati eveneens. Voor Ducati kwam deze overwinning op het eiland Man als een geschenk uit de hemel. Het wispelturige merk stond destijds onder staatstoezicht en had zich al uit de racerij teruggetrokken. Ingenieurs en techneuten van de fabriek konden daardoor de machine van Hailwood alleen in het diepste geheim met fabrieksmateriaal opbouwen. De bewindvoerder zag wel brood in het onverwachte succes en besloot tot het produceren van de MHR900, wat in basis niet meer was dan een licht gewijzigde 900SS met stroomlijn en het kleurenschema van Hailwood’s racer. Een voorzichtige 300 stuks werden er in 1979 door Ducati geproduceerd, in eerste instantie puur en alleen voor de Engelse markt. Door de tragische dood van Hailwood bij een verkeersongeval in 1981 steeg de vraag naar de MHR wereldwijd enorm. De machine bleef in productie en onderging een aantal wijzigingen, overigens niet allemaal ten goede. Zo kwam er in 1983 weliswaar een gemodificeerd motorblok met een elektrische starter in plaats van een kickstarter en werd de natte koppeling vervangen door een droge variant, maar tegelijkertijd werd het ook het frame van de SS vervangen door dat van de S2. Daardoor wijzigde ook de geometrie van de MHR en dat ging ten koste van de stabiliteit, niet bepaald handig bij een racereplica met een topsnelheid van meer dan 200 km/uur. Maar dat was wel het laatste waar ze zich bij Ducati in die dagen zorgen over maakten, want het bedrijf stond aan de rand van de afgrond. Chef-ingenieur Fabio Taglioni, de geestelijk vader van de desmodromische klepbediening en de koningsas, werkte tegelijkertijd op koortsachtige wijze aan meerdere projecten om Ducati op frisse wijze een doorstart te kunnen laten maken. Door een beperkt budget resteerde hem in het geval van de MHR echter geen andere mogelijkheid dan de machine op te bouwen uit de beschikbare onderdelen van andere modellen. Voor de laatste versie, die in 1984 verscheen, mocht hij het motorblok nog één keer modificeren. Met een grotere boring en langere slag bracht hij toen de longinhoud op 1.000 cc, terwijl hij daarnaast koos voor grotere kleppen en een kortere overbrenging. Het rijwielgedeelte bleef echter ongewijzigd. In 1986 werd Ducati als merk doorverkocht. De nieuwe eigenaren, de gebroeders Castiglioni, zetten hun kaarten op nieuwe modellen als de Pantah 750 F1. De MHR en daarmee ook de koningsas ging met pensioen – ongeveer gelijktijdig met hun schepper Fabio Taglioni. TECHNISCHE GEGEVENS MHR900 (1000) Luchtgekoelde tweecilinder viertakt V-motor, 864 cc (973 cc), 80 pk bij 7.750 tpm (83 pk bij 7.500 tpm), 83,7 Nm bij 5.250 tpm (84,3 Nm bij 5.500 tpm), vijfversnellingsbak, kickstarter (elektrische starter), stalen dubbel wiegframe, drooggewicht 205 kg (212,5 kg), banden 100/90V18, 110/90V18, tankinhoud 18 (25) liter, dubbele schijfremmen voor, schijfrem achter. MARKTSITUATIE Er werden tussen 1979 en 1986 exact 7.179 stuks van de MHR 900/1000 geproduceerd, waarvan er veel naar Engeland gingen en er relatief weinig in Italië bleven. Schrik niet als er voor een goed onderhouden model € 15.000,- tot € 17.000,- wordt gevraagd. HANDIGE ADRESSEN www.ducaticlun.nl www.startwin.com [BU] De kleuren van de MHR900/1000 weerspiegelen niet, zoals vaak aangenomen de kleuren van de Italiaanse vlag, maar het kleurenschema van Hailwood’s vroegere sponsor Castrol.
