Compacttest KTM Super Duke R

Een KTM Superduke 990R is een bijzondere ervaring. Om te beginnen is de visuele sensatie groot voor de meeste mensen. Vervolgens is het een bijzondere combinatie van een superscherp en extreem rijwielgedeelte met een prachtig soepele en gretige 999cc V-twin.Om knéttergek van te worden! Rij je op de snelweg, lekker rustig ronkend, word je ingehaald door een gezinnetje in een oh zo populaire gezinnetjesauto. Twee vette neuzen van twee puberende ventjes worden tegen het rechter achterraam gedrukt, waarna een turbulentie in de auto ontstaat alsof zojuist een vos een kippenhok is binnengestoven. Pa luistert naar het nageslacht, de gezinnetjesauto vliegt naar rechts, gaat irritant voor me rijden en ik moet inhalen. Twee vette neuzen nu tegen het linker zijraampje, dat naar beneden wordt gedraaid. Met een mobieltje worden foto’s geschoten en ik kijk twee overblije jonge kerels aan. Nou vooruit: drie tikken terug en volgas wegspuiten. Bij élke tankbeurt speelt zich een soortgelijk tafereeltje af. Ik krijg zoveel vragen en complimenten afgevuurd (“zóóó héééé’, wát een vette bak” staat met stip op 1, strak gevolgd door “Stuurt wel, zeker?”) dat ik de Superduke R steeds wat uit beeld schuif om de drukte te vermijden. Tja, in de spotlights staan is blijkbaar een keuze. Met vergaande en immer durende consequenties. Niks voor de timide mens, deze Superduke 990R, bedenk ik me grinnikend. Waar komt die aandacht vandaan? De standaard Superduke is al een heerlijk hoekig getekend apparaat en deze Stealth-achtige vormgeving komt nog beter tot zijn recht door de matzwarte kleurstelling. Als wilde aandachtstrekker fungeert dan nog het knaloranje frame en het geheel wordt afgerond door sterk contrasterende sieraden als een helder zilver taps toelopend stuur, een gitzwarte voorpartij met ruige dikke voorvork en dikke zwarte Brembo remmelarij met vier losse blokjes per klauw. Het feitelijke ontwerp verschilt nauwelijks ten op zichte van de Superduke 990, behalve dat de kont veel scherper is vormgegeven. Dit is mogelijk doordat de R een éénzitter is, waardoor verstorende lijnen van zaken als duostepjes ontbreken. Het zadel is een knetterhard stuk plastic, wat lijkt op het materiaal waar autodashboards van gemaakt worden. Het is wel lekker breed, zodat je gewicht goed verdeeld wordt. Ik vind harde zadels (zoals van Ducati’s bijvoorbeeld) wel fijn, maar dit was een nieuwe dimensie voor me. Op langere afstanden is dit zadel niet comfortabel, wel voel je heel goed wat de motor onder je doet en dat is zowel goed voor het scherpere stuurwerk als voor de beleving van de lekkere V-twin die voor zijn of haar baasje aan het werk is. Eigenlijk past het zadel wel bij de R.Op B-wegen kun je je heerlijk op de golven van de koppelkromme laten meevoeren, waarbij je amper boven de 7000 toeren uitkomt. Het klinkt wellicht wat vreemd, maar door dit heerlijk smeuïge karakter is dit motorblok welhaast een ideale cruiser-krachtbron. Let wel, hij heeft niet die hele dikke klappen vanaf stationair toerental zoals hele dikke choppers kunnen leveren, terwijl ze een blubbergeluid voortbrengen, maar voor de rijder die een levendig blok wenst zonder daarvoor steeds de hogere toerentallen te willen opzoeken is de Superduke een genot. Helemaal bovenin, vanaf ongeveer 9000 toeren, raakt de fut op. Eigenlijk had ik van het maximum vermogen wel wat meer verwacht. Deze machine knalt bovenin beslist niet zo door als bijvoorbeeld een Aprilia Tuono dat doet en boven de 200 km/u neemt de dadendrang sterk af. Ook van mijn nekspieren overigens. De gasreactie verdient ook twee beoordelingen: als je wat vlotter rijdt, zeg maar vanaf die 80 km/uur weggetjes tot aan circuitdagen, dan is de gasaanname werkelijk heel erg goed, helemaal niets op aan te merken. Bij heel lage deellast, bijvoorbeeld in de stad in de derde versnelling, merk je wat zenuwachtigheid, wat versterkt lijkt te worden door een ietwat ruime speling in de aandrijflijn. Je rijdt dan met wat tonk-tonk-achtige geluiden. Opschakelen naar de vierde versnelling helpt hier direct, dus de souplesse van de motor an sich is prima in orde. Het romige motorblok is een vreemde combinatie met het waanzinnig scherpe rijwielgedeelte. Waar het motorblok van de R en de R-loze Superduke identiek zijn, is hier duidelijk onderscheid gemaakt, met name op het gebied van vering. Achter is een hoogwaardige WP-unit gemonteerd, welke 6 millimeter langer is. Hiermee wordt de balhoofdhoek (nog) steiler en bedraagt nu een extreme 22,7°. De naloop gaat terug van 100,7 naar 94 mm. De Superduke stuurt zoals deze waarden klinken: bliksemsnel wissel je van richting, met name in de stad en op binnenwegen amuseer je je rot. Overmoed ligt echt op de loer. De R is voorzien van een mooie stuurdemper en dat is maar goed ook want het brede stuur wil best wel eens een tik uitdelen. De vering en demping van de R voelen een stevige slag steviger en –samen met dat harde zadel- is een zeer direct wegcontact ontstaan. De veerconstante van de achterveer is van 17 kg/mm naar 18 kg/mm gegaan en dat is toch bijna 6% harder. De voorvering is zelfs zo hard dat wij 35 millimeter van de 135 mm veerweg niet gebruikten, ondanks talrijke stoppies. De importeur wist niet of dit zo hoort of dat de Superduke gewoon ontworpen is voor Duitsers die meer Bockwursten gegeten hebben dan ondergetekende. Over stoppen gesproken, de voorrem van de Superduke is een voorbeeld van hoe fijn een rem kan zijn: zeer direct aanspreken zonder overdreven agressief te zijn en met een lichte bediening kun je hard ankeren. Door het hoge zwaartepunt komt de machine wel snel op zijn voorwiel. Oordeel zelf of je dat een voor- of nadeel vindt. Met de Superduke 990R geeft KTM een visitekaartje af waarmee ze duidelijk wil maken wat hun ambities zijn: een rol in het topsegment van de straatmachines. Alles is extreem scherp aan de R, stuureigenschappen, uiterlijk, noem maar op. Behalve zijn prijs. € 15.590,- is fors en dat is een meerprijs van € 1500 ten opzichte van de normale Superduke. Voor die meerprijs had ook het motorblok wel wat extra’s mogen bieden. Een normale Superduke is ook leverbaar in dezelfde kleur Titanium, waarbij je het oranje frame en de vele zwarte details wel mist, is comfortabeler qua zadel en vering en stuurt nog steeds kwikzilverachtig snel. Wil je echter een ultieme aandachttrekker en komt het woord “compromis” niet voor in je vocabulaire, dan is de Superduke R jouw machine. Het weekje R-en was een pRacht R-varing. [Kasten + Bilder 1134 und 1186]R-FENISDe crossachtergrond van KTM is op de Superduke nog goed bespeurbaar. Zo kunnen het rem- en schakelpedaal zo hoog worden afgesteld dat ook met crosslaarzen prima te rijden is, wat wel iets stoers heeft. Ook de stuuraanslag is wat primitief uitgevoerd. Voordeel is wel dat het minder fragiel lijkt dan de alu nokjes op de gegoten onderste kroonplaat van de meeste Japanners. De ontluchtingsschroefjes bovenop de voorvorkdoppen zijn ook een directe erfenis uit de crosswereld, maar op straatmachines overbodig: bij losdraaien ontsnapte geen lucht uit de voorvork.[Unterschriften][Opener 21124Wheelie: Lekker toeren door het groene land. Linkervoet onder het schakelpedaal en rechtervoet op de achterrem. Tra-la-la-laaa….[bieropener]Een bierflesopener in de gereedschapset. What’s next? Een barbeque voor de curryworsten?Plaats hier uw tekst