Compacttest Husqvarna Svartpilen 701
De witte en zwarte pijlen uit Zweden komen tegenwoordig met enige regelmaat uit Husqvarna’s boog geschoten. Nu is het de beurt weer aan de zwarte, die wordt uitgerust met de sterkste serieproductie eencilinder ter wereld. Goede combi?
Een grote verrassing was het natuurlijk niet, deze nieuwste ‘designerbike’ uit de koker van Husqvarna. Eveneens geen verrassing: de bekende familietrekjes, van het opvallende lijnenspel tot de talloze merklogo’s, hebben ook op de 701 hun weg weten te vinden. Herkenbaar dus, en toch heeft de 701 in directe vergelijking met de 401 toch een heel eigen gezicht (giet- in plaats van spaakwielen, andere koplamp, duidelijk ‘vollere’ achterzijde etc.). De liefde voor detail is op de 701 echter net zo groot als bij de kleine broer het geval.
Nieuw daarentegen is de modelpositionering, namelijk als ‘lichte scrambler’. Of toch als flattracker? Of wellicht is het meer een opvallende naked bike? Husqvarna zelf is in ieder geval niet helemaal zeker van zijn zaak en stipt vrolijk elementen uit al deze segmenten aan. Aan de voorzijde bijvoorbeeld een breed stuur voor een rechtop zitpositie, aan de achterzijde een strak (af)gesneden kontje alias spoilertje met startnummerplaat, voor én achter redelijk grof geprofileerd Pirelli MT60 schoeisel. Onder de streep onderscheidt de 701 zich daarmee behoorlijk van de 401, die zich veel meer als een moderne interpretatie van de klassieke scrambler presenteert.
Een allesbehalve doorsnee tweewieler dus, zoals eigenlijk alles dat onder de KTM-vlag wordt geproduceerd, die we in Lissabon voor het eerst aan de tand mogen voelen. Wat direct opvalt, een comfortabele toermachine is ook deze zwarte niet. Iets dat we gezien de eerdere ervaringen met de andere ‘pijlen’ van Husqvarna overigens ook niet hadden verwacht. Daarvoor is het stuur ook te vlak, het rijwielgedeelte te straf afgesteld, de buddy te dun en het 75 pk sterke blok te extravert. Ondanks alle maatregelen om de eencilinder wat meer burgerlijke manieren bij te brengen, is en blijft het blok uit Mattighofen geen toonbeeld van elasticiteit. Echt heel super klinkt de dikke eenpitter eveneens niet, daarentegen is de gasrespons wel altijd spot-on. Onder de 3.500 à 4.000 toeren reageert het 693 cc tellende blok op iedere aanmaning van de rechterhand echter nog wat nukkig, maar vanaf vijfduizend toeren breekt het feest flink los. Dankzij de precies en strak schakelende versnellingsbak in combinatie met een feilloos functionerende quickshifter is het mijden van het lage toerenbereik overigens een waar genoegen.
Tot zover het blok, over naar de rijeigenschappen. De Svartpilen laat zich uiterst ontspannen over secundaire wegen aan de hand nemen. Ook geen wonder gezien het drooggewicht van slechts 159 kilo in combinatie met het brede stuur. Helemaal als vanzelf gaat het overigens niet, de 18 inch voorband vereist een duidelijke instuurimpuls en onder hellingshoek wil de eencilinder subtiel, maar wel merkbaar op lijn worden gehouden. Wie het mes tussen de tanden neemt, ziet zich bovendien in de bocht met een levendige achterzijde en na de bocht met een lichte voorpartij geconfronteerd. Met een uitstekende tractiecontrole en een wakkere geest is dat eerder onderhoudend dan storend. En geen zorgen, ga je iets minder extreem te werk, dan laat de Husky zich merkbaar soepeler rijden, zonder dat het direct saai wordt.
Een echte ‘pilen’ dus weer. Wit of zwart, ook dit jongste designhoogstandje uit de Oostenrijkse koker polariseert weer als de beste. Ongeacht of het nu het blok of het design betreft. Of de prijs wat dat aangaat, want die levert met € 11.949,00 ook wel de nodige stof tot discussie op. Van de andere kant, waar anders koop je voor dat geld een futuristische designer scrambler met flattrack-trekjes in naked bike look? Nou dan…
