Column Sebastiaan Labrie 12-2009
Vroeger mocht ik graag om de logische reden de Duitsers belachelijk maken. Ze hadden het lef gehad om oranje de wereldcup af te nemen. Aangezien ik al vanaf mijn zesde levensjaar een groot voetballiefhebber ben, is dit bekende gegeven veel te lang onverkropbaar geweest. Cruijff had god moeten worden en aan zijn hand zouden wij de wereld de ware aard van het voetbalspelletje ontvouwen. Volkssport nr. 1 zou voortaanoranje bloed door de aderen hebben stromen, totdat de Duitsers het verpesten.Tegenwoordig zijn de Duitsers niet meer zo gevreesd. Misschien is dit stiekem wel jammer, want het is fi jn om een tegenstander te hebben ‘you love to hate’. Zelfs in die tijdvan mijn kinderlijke haat jegens alles wat Duits was en ik, eerlijk waar, een poster van Lothar Mattheüs op mijn kamer had die met dartpijltjeswerd bewerkt, zelfs toen was ik al onder deindruk van het Duitse rijgedrag. Elk jaar redenmijn familie en ik via Köln, Franfurt en Münchennaar een huisje in Oostenrijk en zodoende had ikalle tijd om over papa’s schouder mee te kijkennaar al die dikke zakenauto’s, die met idiotesnelheden voorbij scheurden. De grote BMW’sen Mercedessen knipperden ruim van tevorenmet hun grote licht, zodat de langzamereautomobilisten wisten dat ze ruim baan moestenmaken, waardoor de snelheidsduivels ampervan het gas hoefden. Niemand die bleef dralenop de linkerbaan en niemand die het persoonlijknam. Men paste zich aan en maakte het elkaargemakkelijk.Hoe anders isdat in Frankrijk, waar ze nogsteeds eindeloos hun linkerknipperlicht laten knipperenomdat ze er langs willen,ook al staan ze in de fi le. OfItalië, waar inhalen als eenprovocerende actie wordtbeschouwd, iets dat door hetwoest kolkende Italiaansetestosteron direct moetworden beantwoord meteen volgende levensgevaarlijkeinhaalactie om deander weer even de plaatste wijzen.Ook Nederlanders hebbenzo hun trucjes op de wegenen dan heb ik het niet over de toenemendeagressie achter het stuur, want dat is redelijkinternationaal. Tegenwoordig lummelen we maaral te graag op de linkerbaan. Het maakt niet uitof de rechterbaan vrij is en er een achteropkomendeauto praktisch de achterbumper kust.Nee, gewoon links blijven rijden en stoïcijnsvoor je uitkijken en de spiegels negeren lijkt hetcredo. Er zijn meerdere voorbeelden te noemen,maar deze brengt prima de moderne trend naarvoren van ikke, ikke, ikke en de rest kan stikken.Als motorrijder heb ik daarhet meeste last van tijdens fi le rijden. Een vande prettige bijkomstigheden van motorrijden zoumoeten zijn dat de fi le niet bestaat, maar anno2009 rij ik echter steeds vaker in een fi le in eenfi le. Ik moet bekennen dat ik met een redelijktempo tussen de auto’s doorrij. Niet als eenblinde, ik heb geen enkele behoefte om mijzelf ofanderen in gevaar te brengen, maar geconcentreerden alert, zodat ik goed kan anticiperen.Als gevolg eindig ik dus vaker dan me lief is ineen kordonnetje motorrijders dat door de fi leheen laveert. Zoiets is niet te vermijden, wantde een voelt zich prettig bij rustig rijden en deander heeft een brede motor of uitstekendespiegels en wil geen schade berokkenen, terwijleen derde zit te dromen. Allemaal prima, maartoch is er een simpele en veilige oplossingvoor dit oponthoud. Als je merkt dat je de boelophoudt door bijvoorbeeld eens af en toe inde spiegels te kijken, zoek dan even een plekjetussen de auto’s en laat de achter je rijdendemotoren er langs. Maak het elkaar gemakkelijken gun iedereen de vrijheid op twee wielen. Zokan een ieder fi le rijden zoals het ‘m blieft enkunnen we met z’n allen genieten van een vande meest mooie dingen die het motorrijden inNederland te bieden heeft: Nul fi le!
