Column Sebastiaan Labrie 10-2010
Kennen jullie de uitdrukking met betrekking tot kleren: ‘style before comfort’? Al ken je het niet, je zult ongetwijfeld begrijpen waar het over gaat. Bij vrouwen kun je bijvoorbeeld denken aan twaalf centimeter hoge stilettohakken, waar een hele nacht op gedanst moet worden. Bij mannen zie ik een diner in een ietwat te strak pak dat dwingt tot het krampachtig inhouden van de dikke buik. Op z’n Hollands heet dat: ‘wie mooi wil zijn, moet pijn lijden’. In ons platte landje heeft het echter niet een enorme prioriteit. Wij zijn er duidelijk anders in dan bijvoorbeeld de Italianen. Voor hun is de juiste ‘look’ alles, wij zijn van de casual. Alhoewel het niet helemaal op gaat voor de vrouwen, want als ik voor de lol het machientje from hell van mijn meissie, de epilady, op mijn behaarde benen zet, vind ik dat echt niet grappig. Zij doet het fluitend en vindt mij een mietje. Gelijk heeft ze. Anyway, waar ik naar toe wil, is dat ik onze Hollandse fashion-insteek wel eens betreur. Ik vind het prachtig als mensen hun best doen om er zo goed mogelijk uit te zien. Toepasselijke kleding voor het juiste moment is chic. Het getuigt van smaak, het kan je persoonlijkheid accentueren. ‘’Whatever’’, denkt de doorsnee Nederlandse man. ‘’Ik zie er toch prima uit zo, wat maakt het nou uit! Ik vind dat deze broek best kan, wedden dat Pieter ook z’n spijkerbroek aan heeft?’’ Als het maar niet teveel moeite kost en lekker praktisch is, dat lijkt een beetje de instelling.Tijdens deze winter, ergens halverwege januari, besloot ik een motorpak aan te schaffen. Ik was klaar met bevroren lichaamsdelen en wilde ook wel eens veilig ingepakt op de fiets zitten. Het probleem is het kledingassortiment waar uit gekozen moet worden. Alles doet bijna Duits aan. Überpraktisch. Het moet tegen een stootje kunnen, weer en wind tegenhouden en lelijke reflecterende strepen hebben om goed zichtbaar te zijn in het donker. Allemaal logisch, maar in mijn ogen levert het wel een erg hoog nerdgehalte qua look op.Zodoende besloot ik om mijn portemonnee eens flink pijn te gaan doen om er toch goed uit te kunnen zien. Ik ging voor een leren pak. Niet zo’n racepak, inclusief leren poepluier, maar de leren variant van een waterdicht textielpak. Tot mijn grote verbazing vond ik een kanjer van het Finse merk Rukka. Een perfecte combinatie van al wat het nodig heeft om veilig te zijn en een stoere look. Zelfs mijn vriendin was onder de indruk, vooral omdat ik niet plotseling 300 kilo zwaar leek, wat op een of andere manier vaak gebeurt met motorpakken. Ikke blij, bankrekening iets minder. Maar prima, het is het waard.Een maand later tufte ik door Amsterdam. Later die middag had ik een belangrijke afspraak en was wat kansloos tijd aan het doden. Ter hoogte van de Amsteldijk en de Vrijheidslaan zei mijn koppelingskabel: ‘knak’. Ik direct in de stress, want de motor kon die week echt niet gemist worden en er was geen ‘handyman’ in de buurt. ANWB bellen had geen zin, want in de stad helpen ze me niet. Na wat gefrustreerde belletjes kon ik alleen maar concluderen dat de snelste oplossing een wandeling naar de motordokter was. Ik, zwetend als een otter en een kop als een boei, heb de gehele wandeling moeten luisteren naar zogenaamde grappige Amsterdammers, die mij met een Haags accent: ‘’Hey rukkah, je ken ook op ju motur rijah, hor’’ nariepen. Op de rug van mijn stoere pak staat namelijk redelijk groot RUKKA. Mijn ego moest niet lachen. Thuis heb ik een zwarte markeerstift gepakt en de letters op mijn rug ingekleurd. Nu is mijn motorpak helemaal af. Het ziet er mans uit en ik ben meer dan tevreden met mijn keuze. Yep, ‘style before comfort’ is een charmante insteek voor kledij… maar ook wel een beetje een vermoeiende. Misschien ben ik Nederlandser dan ik denk.[Streamer]HET PROBLEEM IS HET KLEDINGASSORTIMENT WAAR UIT GEKOZEN MOET WORDEN. ALLES DOET BIJNA DUITS AAN. ÜBERPRAKTISCH.
