Column Sebastiaan Labrie 02-2011
Dakar. Twee weken lang mag ik deze ronkende en grommende karavaan van dichtbij meemaken en reis dus met zo’n 3.000 man door Argentinië en Chili van bivak naar bivak. Ik zal proberen om de essentie van deze ervaring in woorden over te brengen, ook al weet ik dat ik ga falen. Het is een typisch geval van ‘je moet erbij zijn om te weten hoe het is’. Klinkt als een zwaktebod en dat is het ook, maar het is een feit. Het is ongelooflijk om te zien wat er allemaal bij komt kijken om dit evenement soepel te laten verlopen. Alleen al de organisatie om alle mensen achter de schermen, media, technici, vrijwilligers, ’s ochtends in drie vliegtuigen naar het volgende bivak te vliegen, daar naartoe te bussen en ze vervolgens in een goed geprepareerd kamp aan te laten komen. Verbluffend om te aanschouwen. Het is een geoliede machine waar je u tegen zegt. Ik stamp hier voor RTL7 vrolijk met cameraman Wouter Kooistra tussendoor en probeer leuke items te maken om de kijker een breder beeld van Dakar mee te geven. Wat valt me op? Allereerst is het mooi om te merken hoe vriendelijk iedereen is. Allemaal komen ze het mulle zand opsnuiven, op zoek naar avontuur en blijkbaar verbroedert dat. Op dag twee kon ik al niet meer een lunch naar binnen duwen, zonder zes keer op de schouder geklopt te worden: ’hey pik, gaat ie goed? Na acht dagen is het alleen maar meer geworden, terwijl de meesten leven op drie uur slapen per nacht. Je ziet wel veel uitgewoonde gezichten, maar maak een kansloos geintje en er breekt een glimlach door de groeven gevuld met drie dagen oud zand. Daarnaast heb ik diepe bewondering voor de deelnemers. Ja, thuis kijkend op mijn bank begreep ik heel goed hoe zwaar het moet zijn om elke dag plusminus 700 kilometer over zwaar terrein te moeten stuiteren, maar nu ‘voel’ ik het. Eigenlijk is het totaal onverantwoord om de coureurs er elke dag weer op uit te sturen na een pukkeltje slaap, terwijl een ongeluk stilletjes in een klein hoekje wacht tot het kan toeslaan…en da’s tegelijkertijd ook het mooie. Niks alles afgebakend, beschermd en beveiligd. ‘Wil jij met je leven spelen? Veel plezier ermee en je moet die kant op, gassen!’. Het is met recht ‘DE’ rally. ‘Willen de echte mannen en stoere vrouwen nu opstaan?’. Zo ontmoette ik Erik Kofman, motorcoureur, bij een ontbijt en hij meldde grappend dat hij in het voorjaar pas zijn eerste rally reed. ‘Ach, is toch leuk, man, leek me een mooi avontuur en je hoeft niet vol gas. 120 km/uur gaat ook best hard’. Mijn bek viel open. Wat een ballen om zo effe Dakar te gaan rijden. Een van de mooiste dingen vind ik echter de sfeer in de nacht. Als het donker wordt, proef je de stilte voor de storm. Alle monteurs knappen nog snel een uiltje voordat de voertuigen binnenkomen en laden zich op voor sleutel- en reparatiewerk tot in de kleine uurtjes. Plots komt er dan een baal stof op twee of vier wielen binnen kachelen en springt iedereen in het gareel. De bestuurder vertelt wat er moet gebeuren en ‘there they go’. Bij elk team zie je dit ritueel en in een mum van tijd knettert, brult en blèrt het hele bivak en waan je je in een groot warenhuis. Overal is activiteit, iedereen heeft een doel en niets is lekkerder om even ergens te gaan zitten en alles in je op te nemen. Met een mentaliteit van ‘slapen doe je maar wanneer je dood bent’ wordt er door gewerk tot de klus is geklaard. Eens in de zoveel tijd passeert er een bedrukt gezicht en leer je dat het team eruit ligt omdat een verraderlijke kuil niet mee werkte en een voertuig zachtjes is overleden. Daarna verschijnt er een twinkeling in de ogen, gevolgd door de meest bekende uitspraak van de rally: ‘Ja, da’s Dakar!’. Gesloopt als ze zijn, zie je dat ze alweer staan te popelen om volgend jaar weer mee te doen….
