Column Noortje MP 19-2011
Het is nu precies drie jaar geleden dat ik mijn motorrijbewijs heb behaald. Ik was trots, want ik kan je vertellen: het was geen vanzelfsprekendheid. De rijschool heeft veel tijd en geduld in me gestoken en met vriendelijke blik mijn vallen met hun machines aanschouwd. Want vallen dat deed ik. En dan niet het elegante vallen zoals je ziet bij wegraces, maar onhandig geklungel, zoals het omvallen zonder aanleiding bij stilstand. Bij mijn achtste rijles zat ik in mijn nieuwe pak op het stoepje van de motorzaak waar de motorrijschool gevestigd was. Ik was wat vroeg en wachtte rustig in het zonnetje. De voorjaarswarmte brandde op mijn gezicht en ik droomde een beetje weg. Plotseling hoorde ik stevige voetstappen achter me, een dichtslaande deur. Ik draaide me om en zag het silhouet van een grote man mijn richting op komen. Zijn voeten kwamen naast mij tot stilstand. Ik keek vanaf mijn grondpositie naar hem op. Hij staarde wat in de verte en zonder me aan te kijken zei hij: ‘Er zijn twee soorten motorrijders: motorrijders die zijn gevallen en motorrijders die nog moeten vallen’. Het was even stil. Hij zei niks meer, ik ook niet. De zon scheen, een enkel vogeltje tjilpte. Met een zekere beweging draaide hij zich om en kuierde zijn zaak weer in. Ik bleef verbaasd achter. Wat een eigenaardig figuur en wat een eigenaardige boodschap. Ik reconstrueerde de situatie in mijn hoofd. Had hij dit nu echt gezegd? Wat zou zijn motivatie zijn? Liepen de zaken zo goed dat hij wilde voorkomen dat mensen een rijbewijs zouden halen en een motor bij hem zouden kopen? Hij zag er op zich niet overwerkt uit en in de zaak liep het niet storm, dus die optie schrapte ik maar van mijn lijstje. Mogelijk was het een indirecte waarschuwing, was hij helderziend of zag al van verre dat ik met name het vallen onder de knie had en voor het echte motorrijden nog een lange weg moest gaan. Of misschien was het een uiting van enorme verveling, hing hij al dagen zonder klanten in zijn zaak en was het oppoetsen van alle uitlaten voor de derde keer deze week meer dan zat. Er kon ook sprake zijn van een gedeukt ego en zocht hij een simpele, maar doeltreffende manier om zich weer het mannetje te voelen. Ik weet het niet en zal er vermoedelijk nooit achter komen. Wat wel gebeurde was dat ik zijn woorden in me op sloeg en ze zich met gemak in me nestelden. Als ik tijdens de motorrijlessen op de motor zat en merkte dat het voertuig meer controle had over mij dan ik over hem dan fluisterde zijn woorden op dreigende toon in mijn hoofd: ‘Er zijn twee soorten motorrijders: motorrijders die zijn gevallen en motorrijders die nog moeten vallen.’Deze negatieve mantra kwam mijn zelfvertrouwen en mijn motor rij kwaliteiten niet ten goede. Met name bij onoverzichtelijke bochten en zijwegen verscholen achter maïsvelden laaide deze innerlijke stem in me op. Er zat niks anders op dan de juiste bezwering te vinden. Zo probeerde ik, als ik een scherpe bocht naderde, heel hard liedjes van Nirvana te zingen tot mijn oren ervan tuutten. Ik had geleerd dat de beste remedie bij intimidatie terug intimideren is. Toen dat niet hielp stapte ik over op het roepen van korte, opzwepende zinnen en woorden zoals heel hard ‘laat je niet gek maken’ en weinig overtuigend ‘I’am the best’, mediteerde voordat ik op de motor stapte, deed schietgebedjes en knoopte een gelukspoppetje aan de ritssluiting van mijn motorpak. Maar alles was tevergeefs, ik had totaal geen resultaat, de woorden cirkelden op de onmogelijkste momenten door mijn hoofd. Op het meest wanhopige dieptepunt zakte ik ook nog voor mijn rijbewijs. Ik knalde veel te hard en ongecontroleerd langs al die boeren zijwegen opgezweept door het gevoel dat ik in ieder geval moest zorgen dat ik niet om zou vallen. Ik overwoog te stoppen met rijles en me te beperken tot de fiets toen ik op een avond in gesprek was met mijn vriendje. We kletsten wat over wat een motor veilig maakt en bouwden zo samen met woorden de ideale motor waar ik me comfortabel op zou voelen: lekker rechtop zitten, hoog windscherm, ABS, smal zadel, een tank waar je je stevig aan vast kan klemmen, liefst een gordel en airbag, een rustig motorgeluid geen herriebak, krachtig in lage toeren, niet te zwaar en niet te licht en het liefst grijs-blauw. De volgende ochtend vroeg had ik weer rijles. Met twijfel en lichte tegenzin stapte ik op de lesmotor die al getekend was door mijn leermomenten. Ik startte de motor en trok langzaam op. Ik verwachtte de woorden in mijn hoofd en voelde de machteloosheid al opborrelen. Maar in plaats van de negatieve mantra voelde ik het zadel, de tank tegen mijn dijen, de kracht van mijn lichaam en de motor. Ik zag in gedachte een prachtige grijs-blauwe motor voor me met windscherm, gordel en airbag. Ik voelde me krachtig en wist dat ik de bezwering gevonden had, dat ik me nu kon laten gaan en overgeven aan dat heerlijke gevoel controle te hebben over snelheid, geraas en metaal. Het leek een soort onzichtbare bevrijding. Alsof ik vanaf dat moment de horizon tegemoet kon rijden.
