Column Noortje MP 17-2011
Dat motorrijden een emotionele lading heeft was me al lang duidelijk. De trots en het enthousiasme van de eigenaar van een motor over zijn voertuig lijkt op iemand vragen naar hoe die geweldige wereldreis was. Het antwoord gaat bijna altijd gepaard met een lach, een lang verhaal en mooie details. De motor is een verlengde van de motorrijder, maar het is meer. Vaak is het ook de uitlaatklep, de manier om hoofden leeg te waaien en weer helemaal fris en vrolijk thuis aan te komen, terwijl de ervaringen van de dag nog ergens ronddwarrelen op het asfalt.Bij mij werkt dit toch iets anders. Door de week heb ik een vrij drukke baan met veel indrukken die ik ook buiten werktijd meedraag en uitdenk. Ik pieker wat over hoe dingen anders kunnen, hoe bepaalde zaken het best ingestoken zouden kunnen worden. Mijn hoofd kan er vol van zijn. Op zulke dagen kies ik bewust om de motor te laten staan en me per trein te verplaatsen. De reden is dat als ik de helm op mijn hoofd zet ik het gevoel heb dat ik alleen een hoofd met helm ben. De horizon verplaatst zich van kilometers voor me naar het randje van mijn windscherm. Het gevoel met de motor ben ik kwijt en ik zie niet de weg voor me, maar de dilemma’s van de dag. Een afwijkend gegeven heb ik begrepen na enige navraag. Maar goed ieder mens heeft zo zijn eigenaardigheden en ik heb me erbij neergelegd.Naast het laten uitwaaien van gedachten, hoor ik motorrijders vaak noemen dat motorrijden helpt bij het verwerken van emoties. Tot dit jaar keek ik ze dan wat meewarig aan, want een voorstelling hiervan ontbrak bij mij compleet. Gedachten uit laten waaien kan ik volgen, ook al werkt het voor mij niet. Maar emoties een plek geven, dat leek me onmogelijk. Want emoties moet je toch doorleven? Ze vinden een uitweg door iedere porie van je lijf, nemen je volledig in beslag en nemen vaak figuurlijk het stuur over. En dat leek me onhandig en erg onwenselijk op de motor. Mijn normale methode om emoties een plek te geven bestaat uit een combinatie van een bank, thee, een grote hoeveelheid zakdoekjes en chocolade koekjes. Een andere insteek kan zijn om een dag te zwerven door weilanden en onder een rustgevende boom op een plek waar je zeker weet dat je alleen bent het op een huilen te zetten. Afgelopen maart overleed mijn lieve schoonmoeder. Echt zo’n verdrietig moment om stil te staan bij een bijzonder mens, bij verlies en gemis en bij het leven en de eindigheid ervan. Mijn schoonmoeder was een oudere dame van 88 jaar met een lach op haar gezicht. Het beeld van haar wat op mijn netvlies blijft staan is haar aparte stoerheid. Twee van haar zonen zijn fervent rallyliefhebbers. Eén van de twee had zelfs geruime tijd zo’n blauwe Subaru met bijzonder lage instap. Zo’n stoere sportauto die in het dagelijks verkeer klinkt of hij elk moment kan opstijgen en als een Transformer kan veranderen in een supersonische spaceshuttle. Met veel plezier stapte schoonmoeder bij hem in! Een geweldig gezicht een lachende oude dame gewapend met wandelstok in een ruige rallywagen. De dagen voor de crematie werden getekend door het ophalen van dit soort herinneringen en het voorbereiden van de uitvaart, het dicht bij zijn met familie. En zoals altijd in tijden van verdriet nam mijn behoefte aan chocoladekoekjes toe. De zin om door weilanden te struinen en te verdwalen tussen bomen en struiken en in de grote stilte me ongegeneerd te laten gaan stond duidelijk op de voorgrond. Op de derde dag nam ik echter iets nieuws waar in mijn diepste binnenste. Ik voelde een bijna onbedwingbare behoefte in me opkomen om op mijn motor te stappen en met veel gas mijn weg te zoeken over stille weggetjes. De behoefte om de wind te voelen trekken, te voelen scheuren aan mijn pak, mijn hart, mijn hoofd. Bijna een onuitsprekelijk gevoel om me te meten met de krachten van de natuur misschien op dat moment wel te voelen wat leven is. Ik was lichtelijk verbijsterd en heb het gevoel alleen ervaren en er niks meegedaan. Eigenaardig misschien, maar het leek me het beste op dat moment. Ik draag deze ervaring met me mee naast het beeld van mijn schoonmoeder lachend naast de blauwe Subaru.Noortje
