Column Noortje MP 13-2011
Het is zondagochtend en de wekker gaat af om 07.00. Zacht tikt de regen op het dak en klinkt een zacht, gierend geluid van de snurkende kat die zich in mijn knieholte heeft gerold. Ik moet even denken waarom ik ook al weer zo vroeg op zou staan vandaag. In mijn hoofd begint het goede-doelen-lampje te branden: vandaag is de Kikasponsorrit. Bijna 1000 motorrijders gaan in colonne door Nederland met het doel Kika onder de aandacht te brengen en geld in te zamelen. Een super mooi streven!Het gekke met goede doelen is dat je inzetten, vroeg opstaan of je zelfs onbetaald in het zweet werken geen straf is. Het is zelfs een bijna masochistisch genot om je geheel belangeloos voor een ander in te zetten. Vandaag ga ik niet alleen mee om een bijdrage te leveren, maar ben ik ook gewoon erg nieuwsgierig naar dit evenement en wil ik vooral ervaren, kijken én rijden. Ik merk dat mijn hoofd volstroomt met beelden en verwachtingen: ik zie veel vrouwen op de motor, want vrouwen doen aan goede doelen weet ik uit mijn collecte ervaring. Ik zie kinderen in zijspan ernaast, mensen met stoeltjes en lekkere broodjes in de berm zwaaiend en juichend, politie die ons begeleidt en automobilisten die geduldig even plaats maken op de A2 en ons toetoeteren, wij natuurlijk met blijde gezichten terwijl een heerlijk zonnetje het hele schouwspel opfleurt.Toen ik mijn ogen vanmorgen opende en de tikkende regen hoorde, begreep ik al dat mijn beeld bijgesteld moest gaan worden. Het zou een enorm spektakel worden alleen dan met grijze wolken. Maar het mocht de pret niet drukken, vol goede moed en in de meest afzichtelijke regenpakken die je je kunt voorstellen reden we naar de verzamelplaats in Zwolle. Zoals verwacht bleek mijn beeld volledig onjuist: geen meerderheid aan vrouwen en kinderen, maar een hele groep stoere motorrijders (m/v) met het hart op de goede plaats. Ik word steeds door dit motorfenomeen verrast: de bikkels, de stoerheid en ronkende motoren aan de ene kant en de zachte, warme en sociale kant daar tegenover. Wat zijn motorrijders toch gewoon leuke mensen!En wat een goed gevoel om de regen en onweer te trotseren en met een enorme groep op pad te gaan. Echt even zo’n kippenvel moment: wegrijden met veel herrie en machines om kindjes die ernstig ziek zijn een hart onder de riem te steken. Prachtig toch?!Mijn zonnige idee om met z’n allen over de snelweg te rijden was na één kilometer om zeep. We bleken te zijn geslonken van 100 naar 8 motorrijders en reden te langzaam om de groep voor ons nog terug te vinden en in die poging te hard om weer een eenheid met de motorrijders achter ons te vormen. In de tussentijd lichtte de horizon op door onweer en werden ons vlees en botten geteisterd door striemende regen. Mijn handen namen snel in temperatuur af en het idee om de handvatverwarming in te schakelen ontstond toen we al lang en breed aangekomen waren bij het centrale verzamelpunt in Utrecht. Daar aankomen rijden was echt kippenvel all-over! Wauw! Wat een hoeveelheid mensen van alle pluimage! Motorrijders vanuit het hele land keurig in rijtjes, gezellig pratend, lachend en plassend, klaar voor de laatste etappe. De regen was gestopt, politie lachte blij en motorrijders met groene ‘crew’ shirtjes hielden keurig het verkeer tegen. Ik wist dat het nu ging gebeuren: de driebaans bezetting vier kilometer lang met alleen maar motoren, een lange stoet achter elkaar aan over de A2 richting Den Bosch. Nederland zou onder de indruk zijn, we zouden een duidelijk statement maken: nooit meer zieke kindjes! Maar hier kreeg mij idealistische inborst toch even een deukje, want wat de eerste kilometer zo mooi begon, viel daarna volledig uit elkaar! Ik snapte er helemaal niks van! Ik wilde roepen: ‘Jongens, niet zo hard, bij elkaar blijven, denk aan het doel, denk aan Kika’. Maar dat had helemaal geen zin. Voor me motorrijders die met geen mogelijkheid bij te houden waren, achter me een keurig groepje, maar bij lange na niet de overige 950 motorrijders. Intussen enthousiast zwaaiende mensen op bruggen, maar automobilisten die totaal niet snapte wat er gebeurde. Later begreep ik dat de beloofde motorpolitie escort op het laatste moment had afgezegd waardoor de colonne op de snelweg niet te realiseren was. Gelukkig mochten we het nog meemaken: de enorme colonne. De laatste kilometers naar het terrein was het wegdek alleen voor ons en voor Kika! Een prachtig gevoel! En dat gevoel, dat bleef: tussen de hamburgers speciaal en broodjes saté, de statafels, schuine grappen en honderden motorfietsen. Een geweldige ervaring!Noortje
