Column Nikki van der Spek MP14/2013
Als het over mensen gaat hoor je vaak: “Het gaat niet om de buitenkant, maar om de binnenkant van de persoon” of “Het uiterlijk is niet belangrijk, als het innerlijk maar goed is”. Klinkt allemaal leuk en aardig, meestal gaat dat zinnetje niet op. Ik denk dat we allemaal wel eens een oordeel vooraf hebben, dat vervaagt of juist wordt bevestigd bij een eerste kennismaking. Wat dat betreft dacht ik ook dat we als motorvolk redelijk begripvol naar elkaar toe waren, maar dat valt in de praktijk toch tegen. Zo bracht ik onlangs mijn Buell voor een beurtje weg naar een Harley-dealer hier in de buurt. Als Buell-rijder val je overal net overal buiten de boot. Harley-rijders accepteren je nog wel, omdat het kloppend hart van een Buell een Harley-Davidson is, maar daar is alles dan ook mee gezegd. Rijders van Japanse machines denken weer dat zo’n Buell onder je kont uit elkaar dondert door al het gestamp en getril. Maar goed, ik sta lekker in het zonnetje te wachten op mijn beurt en zie een groep ‘Japanse’ motorrijders aankomen. Als ze eenmaal op het terrein staan, is het eerste wat ik vanonder een helm uit hoor: “Pff, waarom stoppen we hier bij die Hell’s Angels?”. Dat wordt vanonder een andere helm beantwoord met: “Ja, hier kom ik liever niet, want hier lopen een hoop criminelen rond.” Uh, pardon? Hoe bedoel je kort door de bocht? Als het om kleine kinderen zou gaan, die niet met elkaar in de zandbak willen spelen, zou ik het nog begrijpen, maar dit waren volwassen kerels. Als je zulke onzin uitkraamt, heb je toch echt een rare kijk op de wereld. Ja, Hell’s Angels rijden op een Harley. Maar ridders en indianen reden vroeger toch ook op paarden? Gaan we er tegenwoordig ook nog van uit dat een paardrijder standaard met harnas en zwaard of een hakbijl op pad gaat? Als je zit soort motorrijders vraagt of ze überhaupt wel eens op een Harley hebben gereden, wordt er in de regel ontkennend gereageerd met de mededeling dat dat niet echt motorrijden is. Nou, dan kom je toch van een koude kermis thuis, want het is wel degelijk motorrijden. Misschien is het anders dan je gewend bent, maar net als met iedere andere motor kun je er een hoop lol mee hebben. Ook een Harley heeft immers twee wielen en een motorblok, dus het is net echt…. En ze doen bij Harley toch iets heel goed, want er hangt een complete lifestyle om het merk heen. Van kleding tot voerbakjes voor de hond of kat en niet te vergeten de ‘te verdienen’ speldjes om de Harley-outfit compleet te maken. Sommige Harley-rijders slaan onder het mom van ‘hoe meer, hoe beter’ misschien wat door met alle speldjes en badges op het jack. Blijkbaar krijg je al een speld voor iedere gereden kilometer en een badge voor iedere scheet, maar wat maakt het uit? Het is in ieder geval een teken dat alle marketing goed werkt. En natuurlijk vind je onder al die Harley-rijders net zo goed stratenmakers als advocaten. Dit tot ongeloof en verbijstering van bepaalde mensen. Want Harley-rijders zijn toch per definitie afpersers en drugsdealers? Ach, er zullen wel meer Harley-clubs zijn waar niet iedereen zich helemaal thuis voelt. Maar dat geldt net zo goed voor sommige ‘Japanse’ clubs. Die met die Hayabusa’s met verlengde achterbruggen, om bijvoorbeeld maar eens een dwarsstraat te noemen. Maar goed, ieder zijn of haar ding, toch? Bovenstaande betekent overigens niet dat Harley-rijders geen vooroordelen hebben. Die kunnen er ook wat van. Zo zijn er kerels die acuut last krijgen van territoriumdrift als er een Japanse machine hun Harley-domein penetreert. “Hm, wat doen die Japanse buikschuivers hier? Zijn ze soms verdwaald? Moeten ze hun kneepads niet opschuren?” Maar nadat er wat stoer over en weer is gekeken, zitten ze vaak al snel samen aan een tafel wat te drinken en slap te ouwehoeren over motoren. En dan komen volwassen motorrijders er achter dat er met ‘mensen van de andere kant van de oceaan’ best een gesprek te voeren valt. De witte zakdoek ligt dus al snel op tafel en er is vrede gesloten tussen Japen en de USA. Nu de rest van de wereld nog….
