Column Mirte van Dijk MP03-2008
Vrienden kijken wat bedenkelijk als ze van mijn plannen horen. Zo’n motor, is dat niet veel te zwaar voor een meisje? En het theorie-examen voor de motor, dat is ook hartstikke moeilijk. Zeker de helft zakt, zo proberen ze me op andere gedachten te brengen! Ik ben dus gewaarschuwd, maar laat me niet kennen: ik ga mijn motorrijbewijs halen!Eigenlijk is de reden voor mijn besluit heel eenvoudig. Ik wil op de motor naar Noorwegen. Deze zomer al. En ik wil niet achterop zitten, veilig ingeklemd tussen mijn vriend en alle bagage, nee ik wil op mijn eigen motor rijden, met mijn eigen handen aan het stuur. Daar droomde ik al van voor ik leerde fietsen. En dit jaar ga ik het doen.Ook mijn moeder heeft zo haar twijfels. Waarom wil ik dat zo nodig? Het is een gevoel dat lastig te verklaren is. Bennie Jolink werd op televisie gevraagd naar dat motorgevoel. “Het is moeilijk uit te leggen”, zegt hij. Jolink aarzelt en lacht en zegt dan, “Het is motoritis, een ernstige, erfelijke aandoening.” En misschien verklaart dat het wel. Mijn moeder groeide op in Assen en aan het begin van elke zomer stonden er honderden motoren voor het huis aan de Beilerstraat. Het is dus aangeboren.Eind september bel ik voor het eerst met de rijschool. Ik wil gelijk wel beginnen, maar zo gemakkelijk gaat dat niet. Ik heb jaren in Amerika gewoond en reed daar altijd auto in een automaat. Met schakelen heb ik weinig ervaring. Sterker nog, ik heb helemaal geen Nederlands rijbewijs. De instructeur is streng. Voor hij me wil leren motorrijden moet ik van hem toch echt eerst leren autorijden op de Hollandse wegen. In de auto kan hij tenminste nog op de rem trappen als het mis gaat. “Op de motor kan ik alleen mijn ogen dicht knijpen en bidden dat het goed gaat,” zegt hij. Eigenlijk wil ik helemaal niet eerst autorijden, ik ben veel te ongeduldig. Maar hij heeft gelijk. Rijden in Nederland is heel wat anders dan rijden in Florida. De wegen zijn hier veel smaller, de auto’s kleiner en ik word al duizelig als ik denk aan al die fietsers en al die verkeersborden. Het is inderdaad verstandiger om bij het begin te beginnen. Dus worstel ik na werktijd één keer per week, in de schemer en regen, in een autootje door de spits van Groningen. Laat ik honderd keer de motor afslaan en zie ik fietsers van rechts soms volkomen over het hoofd. Ik vervloek de versnellingsbak en ben er halverwege elke les van overtuigd: dit leer ik nooit. Maar langzaamaan komt er wat verbetering in en krijg ik in de gaten dat ik het een beetje rustig aan moet doen. De leraar lijkt tevreden; hij vindt het zelfs tijd om het examen aan te vragen. Ondertussen begint het steeds harder te kriebelen. De dagen worden weliswaar steeds korter en kouder, maar de zomer komt ook steeds dichterbij! Als ik af mag rijden in de auto, dan is het de allerhoogste tijd voor de motorrijlessen, waar het allemaal om te doen is. Aan verkeersinzicht zal het niet liggen, geeft mijn instructeur toe, maar op de motor moet je nog meer dingen tegelijkertijd doen als in een auto en om dat te leren is best lastig. Zeker omdat ik nog maar net aan het Nederlandse verkeer gewend ben. Maar ik ben te ongeduldig om nog langer verstandig te zijn: zolang er geen meter sneeuw ligt en het niet kouder wordt dan min 5 kunnen we gaan oefenen. Ik ben er klaar voor!
